Post#5-191:
ผมพบตัวเองอยู่ใน Studio เพื่อถ่ายทำคลิปโปรโมทฯ งานชิ้นหนึ่ง...ซึ่งทีมงานปักหลักทำงานกันมาตั้งแต่ช่วงเช้า
เอาจริงๆ ภาพเคลื่อนไหวหรือภาพนิ่งที่ปรากฏบนหน้าจอต่างๆ หรือ Magazine ต่างๆ แค่แว่บเดียวนี่...ใช้เวลาถ่ายทำนานเอาเรื่อง
ทุกฉากทุกตอนล้วนต้องถูกตระเตรียมและถ่ายทำซ้ำแล้วซ้ำอีก...เพื่อให้ภาพเพียงไม่กี่วินาที ออกมาดีที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้
ข่าวร้ายก็คือ ผู้ชมอาจไม่ทันสังเกตรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ ที่ทีมงานบรรจงทำอย่างตั้งใจ หรือแม้จะสังเกตเห็น ก็อาจจะไม่ได้ใส่ใจเลยก็เป็นได้
...
กระนั้นก็ตาม...ทุกฉากทุกตอนก็ยังคงถูกพิถีพิถันอยู่อย่างนั้น
เพราะนั่นน่าจะเป็นวิถีทางเดียว ที่ทีมงานจะใช้แสดงถึงความรับผิดชอบต่อผู้ชม นั่นเอง
และอีกประการหนึ่ง...การทำทุกขั้นตอนอย่างใส่ใจเต็มที่ ก็เป็นการแสดงออกถึงความเคารพต่อหน้าที่ความรับผิดชอบของทีมงาน ด้วยเช่นกัน
...
ด้วยเหตุผลที่ว่า...
ผมคิดว่า คนที่ใส่ใจในการทำงานอย่างเต็มกำลัง จึงเป็นผู้ควรค่าแก่การได้รับความยกย่อง
ลองคิดดูนะครับ...ว่าหากเราตั้งใจทำงานทุกอย่าง ด้วยหัวใจที่น่ายกย่องเช่นนี้ ทุกครั้งไปแล้วล่ะก็...
ผลงานที่ออกมาจะมีความยอดเยี่ยมขนาดไหน?
...
เมื่อเราทำงาน...จึงควรใส่ใจในผลลัพธ์ของงานให้มาก หมายถึง เราต้องมีความละอายที่จะปล่อยให้งานของเราออกมาแบบไร้คุณภาพ
เมื่อเรามีความทระนงในศักดิ์ศรี...เราก็จะให้ความสำคัญกับงานในความรับผิดชอบ
...เรียกว่า...ถ้าทำให้ออกมาดีไม่ได้ ก็อย่าทำเสียดีกว่า...ว่าอย่างนั้น...
#NoteToSelf:
- ไม่ว่าใครจะสังเกตเห็นความใส่ใจในงานของเราหรือไม่...ก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญ / เพราะความสำคัญน่ะ อยู่ที่เราสังเกตตัวเองหรือไม่...ว่าใส่ใจในผลงาน พอหรือเปล่า?
- คนอื่นไม่ให้ความสำคัญกับผลงานของเรา ก็เป็นเรื่องปกติ...แต่การที่เราไม่ให้ความสำคัญกับงานของตัวเอง ถือเป็น “เรื่องปกติ ของพวกขี้แพ้”
- ถ้าขนาดตัวเราเองยังไม่ใส่ใจและให้ความสำคัญในงานของเรา...แล้วจะหวังให้ใครที่ไหน มาให้ค่าให้ราคาในผลงานของเรา?
- หนึ่งในการดูถูกตัวเองที่ร้ายแรงที่สุด...ก็คือ “การทำงานแบบสุกเอาเผากิน” นั่นล่ะ
Comments
Post a Comment