Skip to main content

Post#4-350: Apple 2 ลูก

Post#4-350:
หลายคนคงจะเคยตัดสินใจหรือตัดสินคน แบบที่เรียกว่า "เร็วไปนิด"...แล้วทำให้ต้องมาเสียใจทีหลังกันบ้างนะครับ

เอาจริงๆ จะบอกว่าเป็นเรื่องธรรมดาก็คงว่าได้ เพราะบางครั้งรูปการณ์มันก็ส่อให้เราเข้าใจผิดไปได้จริงๆ เสียด้วย

แม้ว่าใครๆ ก็อาจจะตัดสินใจหรือตัดสินคนเร็วไปบ้าง...แต่ไม่ใช่ทุกคนจะรู้จักสำนึกผิดที่ตัดสินผิดพลาดไป

...

ลองดูเรื่องต่อไปนี้เป็นตัวอย่างครับ

เด็กน้อยถือ Apple 2 ลูกอยู่ในมือ

แม่ของเธอถามว่า "ขอ Appleให้แม่ 1 ลูกได้มั๊ยคะ?"

เด็กน้อยมองหน้าแม่...ทันใดนั้น เธอก็กัด Apple 1 คำ ทั้ง 2 ลูก

พักไว้ตรงนี้ก่อนนะครับ...ผมจะถามว่า ถ้าคุณเป็นแม่ ความรู้สึกที่เห็นลูกทำแบบนี้ จะเข้าใจว่ายังไง?

ใครได้คำตอบแล้ว ก็อ่านต่อเลยครับ

...

ฝ่ายแม่ก็พยายามจะไม่แสดงความผิดหวังในการกระทำของลูกสาวออกมา

ทันใด...เด็กน้อยก็ยื่น Apple ที่กัดแล้วให้แม่ 1 ลูก พร้อมบอกแม่ว่า 

"ลูกนี้หวานกว่าค่ะ แม่!"

...

ตอนท้ายของเรื่องเล่าที่ผมหาที่มาไม่เจอ สรุปไว้ว่า 

ไม่ว่าคุณจะเป็นใคร...อย่าตัดสินคนเพียงแว่บแรกที่เห็น 

ให้เวลาเขาได้อธิบายเหตุผลบ้าง...บางทีสิ่งที่เราเห็น อาจไม่ใช่สิ่งที่เขาเป็นจริงๆ ก็ได้

...

อะไรจะเกิดขึ้น ถ้าแม่ด่วนตัดสินลูกสาว ก่อนที่ความจริงจะปรากฏ?

ความหวังดีที่สวยงามอาจมิได้ผลิบานออกมา...หากก่อนหน้าประโยคทองคำของเด็กน้อย คือความโกรธเกรี้ยวด้วยความเข้าใจผิดของแม่

ดังนั้น ผมก็ออกจะเห็นด้วยกับข้อสรุปไม่น้อย...ว่าเราไม่ควรด่วนตัดสินใคร ถ้ายังไม่มั่นใจจริงๆ

บ่อยครั้งเหลือเกิน ที่ชีวิตของเราต้องวุ่นวาย หรือเราอาจทำให้ชีวิตของคนรอบข้างต้องหมองหม่น...เพียงเพราะการ "ทึกทักเอาเอง" ของเรา

...ความสวยงามของเรื่องที่ดูเหมือนจะเลวร้าย อาจกำลังจะเกิดขึ้นก็เป็นได้ครับ...ลองดึงอารมณ์ของเราไว้อีกนิดดูที...

Cr: Forwarded Mail ที่ไม่ทราบคนแต่ง

#NoteToSelf: 

  • หลวงปู่ชา สุภัทโท เคยเทศน์สอนไว้ว่า "เวลาโกรธขึ้นมา จะดอกเตอร์ หรือ .4 ก็โง่พอๆ กัน"...แปลว่า หากคุมสติไม่ได้ ปัญญาก็เตลิดหนีไปหมด
  • ถ้ามีเรื่องไม่เข้าใจ...ทางที่ดีก็ควรถามให้รู้แน่...อย่า "ทึกทัก" เอาเอง
  • ส่วนใหญ่แล้ว...เรื่องวุ่นวายต่างๆ มันเกิดก็เพราะคิดมาก, คิดไปเอง และไม่รู้จักคิด นั่นล่ะ

Comments

Popular posts from this blog

Post#355: ทำได้ vs ทำเป็น

Post#355: ส่วนใหญ่แล้ว เรามักแยกแยะไม่ค่อยถูกว่า ระหว่าง "ทำได้" กับ "ทำเป็น" น่ะคล้ายกันแต่ไม่เหมือนกัน "ทำได้" แปลว่า ทำได้ ขอให้แค่เสร็จๆ ไป ไม่ต้องสนใจว่างานออกมาดีมั๊ย ส่วน "ทำเป็น" แปลว่า ไม่ใช่แค่สักแต่ลงมือทำ แต่ต้องทำให้ได้ดีด้วย ถ้ายังงงๆ ผมจะยกตัวอย่างเพิ่มให้นะครับ คนที่ขับรถได้ มีความสามารถในการทำให้รถเคลื่อนที่ไปได้ แต่อาจจะเป็นพวกที่ขับรถแบบไร้มารยาท, ขับรถอันตราย หรือขับรถเห็นแก่ตัว, ฯลฯ ส่วนคนที่ขับรถเป็นนั้น นอกจากสามารถบังคับให้รถเคลื่อนที่ได้แล้ว ยังใส่ใจคนที่ใช้รถใช้ถนนคนอื่นๆ ด้วย เรียกว่าขับรถอย่างมีคุณภาพและคุณธรรม ^^ ตีกอล์ฟได้ก็คือเหวี่ยงไม้ให้ลูกกอล์ฟไปข้างหน้า แต่ตีกอล์ฟเป็น นอกจากเหวี่ยงไม้ให้ลูกไปข้างหน้าแล้ว ยังต้องใส่ใจคนที่เล่นกอล์ฟอยู่รอบๆ ทั้งก๊วนเรา ทั้งต่างก๊วนด้วย พอเห็นความต่างชัดขึ้นมั๊ยครับ? ขับรถได้จึงต่างจากขับรถเป็น, เล่นกอล์ฟได้จึงต่างจากเล่นกอล์ฟเป็น ฉะนี้ ดังนั้น "ทำงานได้ " กับ "ทำงานเป็น" นั้น คล้ายกันแต่ไม่เหมือนกันแน่ๆ เอ...หรือว่าผมก็แค่ "โพสต์ได้...

Post#2-227: Corrective Action vs Preventive Action

Post#2-227: วันนี้ผมมีโอกาสดีได้เข้าร่วมประชุมกับบริษัทมหาชนแห่งหนึ่ง หลักใหญ่ใจความสำคัญของการประชุมก็คือการติดตามยอดขายของสินค้าสำคัญบางรายการ ซึ่งขายช้ากว่าปกติ ภาพหนึ่งที่สามารถใช้ประเมินความแข็งแกร่งขององค์กร ก็มักจะถูกสะท้อนผ่านการประชุมไล่ยอดขายนี่แหละครับ เพราะยอดขายถือเป็นเป้าหมายสุดท้ายขององค์กรที่แสวงหาผลกำไรทั้งปวง เมื่อไล่ยอดขายครั้งใด ก็มักจะพบสาเหตุของปัญหา และจะสามารถประเมินระดับขององค์กรและผู้บริหารได้จากวิธีการ response ต่อปัญหาที่พบ บางองค์กรเก่งในการแก้ปัญหาระยะสั้น แต่บางครั้งกลับไม่ได้มองไปถึงการแก้ปัญหาอย่างยั่งยืน และมีอีกหลายองค์กรที่ชวนคุยเรื่องการวางแผนป้องกันไฟไหม้ แทนที่จะหาวิธีดับไฟที่กำลังไหม้องค์กรอยู่ บ่อยครั้งที่การไม่ลำดับความสำคัญก่อนหลังในการแก้ปัญหา มักจะส่งผลเสียมากกว่าที่จะประเมินได้ ดังนั้น ทุกคนในองค์กรจึงต้องจัดการกับไฟที่ไหม้อยู่ตรงหน้า ก่อนที่จะมาวางแผนป้องกันไฟไหม้ ซึ่งปีก่อนผมก็พูดถึงเรื่องนี้ไปครั้งหนึ่งแล้ว (Post#224) และแน่นอนว่า ไม่ใช่เก่งแต่การดับไฟตะพึดตะพือ หากต้องวางแผนป้องกันไม่ให้ไฟไหม้ซ้ำๆ ซากๆ ด้วย หาไ...

Post#5-114: เพื่อนแท้ดีๆ คือเพื่อนดีแท้ๆ

Post#5-114: ค่ำนี้ ผมมีโอกาสได้ทานข้าวกับเพื่อนสนิทคนหนึ่ง ที่เคยทำงานร่วมทุกข์ร่วมสุขมาด้วยกัน อยู่พักใหญ่ๆ เอาจริงๆ ผมตกเป็นหนี้เพื่อนคนนี้ไม่น้อย ... เพราะเค้าคือคนที่ถ่ายทอดวิชาหลากหลายที่ผมนำมาใช้ต่อยอดในการบริหารงาน จนถึงทุกวันนี้ แม้จะเจอกันไม่บ่อย ... แต่ทุกครั้งที่เราได้เจอกัน ผมก็มักจะได้ idea ที่ดีๆ จากเพื่อนคนนี้ ไปต่อฝันปั้นงาน ได้ทุกที ... เอาจริงๆ เวลาได้ idea ใหม่ๆ ไม่ว่าจะสำหรับธุรกิจใหม่ หรือวิธีทำงานแบบใหม่ ... ผมจะดีใจมากเป็นพิเศษ แม้ว่า idea ที่ว่า จะยังไม่เป็นรูปเป็นร่าง ... แต่ที่สำคัญ มันทำให้สมองของเราได้โลดแล่นออกจาก Comfort Zone เดิมได้ เมื่อได้ออกจาก Comfort Zone เดิมๆ ... มันจึงเป็นเรื่องดีสำหรับชีวิต เพราะมันทำให้เราได้เรียนรู้เรื่องใหม่เพิ่มขึ้น ... เรื่องใหม่ๆ ที่เราเรียนรู้เพิ่มขึ้นนั้น แม้จะยังไม่อาจเกิดเป็นรูปเป็นร่าง หรือเป็นประโยชน์ในอนาคตอันใกล้ได้ ... ก็อย่าได้ดูแคลนไปครับ บ่อยครั้ง ผมพบว่า เรื่องบางเรื่องที่เราเรียนรู้มานานพอควรแล้ว กลับกลายมาเป็นประโยชน์ในอนาคตได้อย่างน่าอัศจรรย์ ...