Skip to main content

Post#5-128: คนตายที่หายใจ

Post#5-128:
เรื่องหนึ่งที่ผมจะอารมณ์เสียทุกครั้งที่รับรู้ ก็คือ เรื่องที่ทีมงานทำงานตามวิธีการเดิมโดยไม่เคยรู้ที่มาที่ไป และไม่เคยคิดจะเปลี่ยนแปลง

บ่อยครั้งเหลือเกินที่ผมต้องตกใจมากๆ ที่บางเรื่องทำต่อๆ กันมานับหลายๆ ปี โดยที่ยังเป็นเหมือนเดิม “ทุกอย่าง”

นอกจากจะเศร้าใจแทนองค์กรแล้ว ก็ยังเศร้าใจกับผู้บังคับบัญชาที่กำกับดูแลอีกด้วย

แต่ที่เศร้าใจที่สุด...ก็เห็นจะเป็นเศร้าใจกับทีมงานที่ไม่เอะใจถึงหายนะของตัวเอง

...

นี่เองที่ทำให้ผมรังเกียจ “Comfort Zone” แบบสุดลิ่มทิ่มประตู!

เมื่อเราทำอะไรซ้ำๆ โดยไม่ใส่ใจ หรือทำไปวันๆ หรือทำไปแบบเช้าชามเย็นชาม...

ความเคยชิน หรือ Comfort Zone ก็จะเปลี่ยนให้เรากลายสภาพไปเป็น “Dead Wood”

และเมื่อไหร่ที่เรากลายเป็น Dead Wood...ก็บอกได้เลยครับ ว่ามันยากเหลือเกิน ที่เราจะกลับตัวได้อีก

...

ดังนั้น ใครที่เข้าข่าย หรือรู้ตัวว่ากำลังจะกลายเป็น Dead Wood นั้น...ต้องรีบแล้วล่ะครับ

สำคัญต้องเริ่มที่การปรับวิธีคิดให้ได้เสียก่อน...ว่าเราจะเป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้เด็ดขาด และเด็ดขาด!

อย่ามัวแต่ย้ำกับตัวเองว่า ที่เรากลายเป็น Dead Wood น่ะ เพราะอะไร...แต่ต้องถามตัวเองอย่างจริงๆ จังๆ ว่า จะหลุดจากสภาพ Dead Wood น่ะ เราต้องทำยังไง ต่างหาก

อ้อ! แล้วก็อย่ามัวแต่โทษคนนั้น โทษสถานการณ์นี้ หรือโทษโชคชะตาใดๆ อยู่เลยครับ...เพราะตัวเราเองนั่นแล ที่ทำให้เรากลายเป็นหรือเกือบจะเป็น Dead Wood

...

ถ้าเราไม่ตั้งมั่นอย่างแรงกล้า ว่าจะออกจาก Comfort Zone ให้ได้...ก็ไม่มีใครหน้าไหน จะช่วยเราได้

เราก็จะมัวแต่หาข้ออ้างมาสนับสนุนตัวเราเอง ให้กลายเป็น “ไอ้ขี้แพ้” อยู่อย่างนั้น

เราจะมองเห็นแต่ทางตัน ทั้งๆ ที่ทางออกอยู่ข้างหน้า...เพราะใจที่มืดบอด ทำให้สมองมืดมัว และดวงตามืดมิด

มันไม่สำคัญหรอกครับ...ว่าเราจะใช้ชีวิตจมปลักแบบนี้มาแล้ว นานเท่าไหร่...แต่มันสำคัญที่ว่า อยากจะใช้ชีวิตที่ดีกว่านี้ เมื่อไหร่!

แล้วชีวิตจมปลักน่ะ...มันมีอะไรให้อาลัยอาวรณ์หนักหนา...นอกเสียจากว่า เราหลงติดกับความสบายหรือความเกียจคร้านของ Comfort Zone

...จำไว้นะครับ..ตราบที่ไม่เปลี่ยนวิธีคิด ชีวิตก็ไม่มีทางเปลี่ยน!...

#NoteToSelf: 

  • ถามตัวเองดีๆ ชีวิตจมปลักเป็น Dead Wood ที่ผ่านมา...เป็นชีวิตที่เรา “ภูมิใจ” ใช่มั๊ย?
  • เมื่อใดที่เรามีชีวิตติดหล่มจมปลัก...เราก็มักโทษนั่น นู่น นี่ ได้สารพัด...แต่เรามักจะลืมโทษตัวเอง และนั่นแหล่ะ คือปัญหาที่แท้จริง
  • ไม่มีความไร้ค่าใดมากกว่า “การเป็นคนตาย ทั้งที่ยังหายใจ”

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

Post#355: ทำได้ vs ทำเป็น

Post#355: ส่วนใหญ่แล้ว เรามักแยกแยะไม่ค่อยถูกว่า ระหว่าง "ทำได้" กับ "ทำเป็น" น่ะคล้ายกันแต่ไม่เหมือนกัน "ทำได้" แปลว่า ทำได้ ขอให้แค่เสร็จๆ ไป ไม่ต้องสนใจว่างานออกมาดีมั๊ย ส่วน "ทำเป็น" แปลว่า ไม่ใช่แค่สักแต่ลงมือทำ แต่ต้องทำให้ได้ดีด้วย ถ้ายังงงๆ ผมจะยกตัวอย่างเพิ่มให้นะครับ คนที่ขับรถได้ มีความสามารถในการทำให้รถเคลื่อนที่ไปได้ แต่อาจจะเป็นพวกที่ขับรถแบบไร้มารยาท, ขับรถอันตราย หรือขับรถเห็นแก่ตัว, ฯลฯ ส่วนคนที่ขับรถเป็นนั้น นอกจากสามารถบังคับให้รถเคลื่อนที่ได้แล้ว ยังใส่ใจคนที่ใช้รถใช้ถนนคนอื่นๆ ด้วย เรียกว่าขับรถอย่างมีคุณภาพและคุณธรรม ^^ ตีกอล์ฟได้ก็คือเหวี่ยงไม้ให้ลูกกอล์ฟไปข้างหน้า แต่ตีกอล์ฟเป็น นอกจากเหวี่ยงไม้ให้ลูกไปข้างหน้าแล้ว ยังต้องใส่ใจคนที่เล่นกอล์ฟอยู่รอบๆ ทั้งก๊วนเรา ทั้งต่างก๊วนด้วย พอเห็นความต่างชัดขึ้นมั๊ยครับ? ขับรถได้จึงต่างจากขับรถเป็น, เล่นกอล์ฟได้จึงต่างจากเล่นกอล์ฟเป็น ฉะนี้ ดังนั้น "ทำงานได้ " กับ "ทำงานเป็น" นั้น คล้ายกันแต่ไม่เหมือนกันแน่ๆ เอ...หรือว่าผมก็แค่ "โพสต์ได้...
Post a Comment
Read more

Post#2-227: Corrective Action vs Preventive Action

Post#2-227: วันนี้ผมมีโอกาสดีได้เข้าร่วมประชุมกับบริษัทมหาชนแห่งหนึ่ง หลักใหญ่ใจความสำคัญของการประชุมก็คือการติดตามยอดขายของสินค้าสำคัญบางรายการ ซึ่งขายช้ากว่าปกติ ภาพหนึ่งที่สามารถใช้ประเมินความแข็งแกร่งขององค์กร ก็มักจะถูกสะท้อนผ่านการประชุมไล่ยอดขายนี่แหละครับ เพราะยอดขายถือเป็นเป้าหมายสุดท้ายขององค์กรที่แสวงหาผลกำไรทั้งปวง เมื่อไล่ยอดขายครั้งใด ก็มักจะพบสาเหตุของปัญหา และจะสามารถประเมินระดับขององค์กรและผู้บริหารได้จากวิธีการ response ต่อปัญหาที่พบ บางองค์กรเก่งในการแก้ปัญหาระยะสั้น แต่บางครั้งกลับไม่ได้มองไปถึงการแก้ปัญหาอย่างยั่งยืน และมีอีกหลายองค์กรที่ชวนคุยเรื่องการวางแผนป้องกันไฟไหม้ แทนที่จะหาวิธีดับไฟที่กำลังไหม้องค์กรอยู่ บ่อยครั้งที่การไม่ลำดับความสำคัญก่อนหลังในการแก้ปัญหา มักจะส่งผลเสียมากกว่าที่จะประเมินได้ ดังนั้น ทุกคนในองค์กรจึงต้องจัดการกับไฟที่ไหม้อยู่ตรงหน้า ก่อนที่จะมาวางแผนป้องกันไฟไหม้ ซึ่งปีก่อนผมก็พูดถึงเรื่องนี้ไปครั้งหนึ่งแล้ว (Post#224) และแน่นอนว่า ไม่ใช่เก่งแต่การดับไฟตะพึดตะพือ หากต้องวางแผนป้องกันไม่ให้ไฟไหม้ซ้ำๆ ซากๆ ด้วย หาไ...
Post a Comment
Read more

Post#5-114: เพื่อนแท้ดีๆ คือเพื่อนดีแท้ๆ

Post#5-114: ค่ำนี้ ผมมีโอกาสได้ทานข้าวกับเพื่อนสนิทคนหนึ่ง ที่เคยทำงานร่วมทุกข์ร่วมสุขมาด้วยกัน อยู่พักใหญ่ๆ เอาจริงๆ ผมตกเป็นหนี้เพื่อนคนนี้ไม่น้อย ... เพราะเค้าคือคนที่ถ่ายทอดวิชาหลากหลายที่ผมนำมาใช้ต่อยอดในการบริหารงาน จนถึงทุกวันนี้ แม้จะเจอกันไม่บ่อย ... แต่ทุกครั้งที่เราได้เจอกัน ผมก็มักจะได้ idea ที่ดีๆ จากเพื่อนคนนี้ ไปต่อฝันปั้นงาน ได้ทุกที ... เอาจริงๆ เวลาได้ idea ใหม่ๆ ไม่ว่าจะสำหรับธุรกิจใหม่ หรือวิธีทำงานแบบใหม่ ... ผมจะดีใจมากเป็นพิเศษ แม้ว่า idea ที่ว่า จะยังไม่เป็นรูปเป็นร่าง ... แต่ที่สำคัญ มันทำให้สมองของเราได้โลดแล่นออกจาก Comfort Zone เดิมได้ เมื่อได้ออกจาก Comfort Zone เดิมๆ ... มันจึงเป็นเรื่องดีสำหรับชีวิต เพราะมันทำให้เราได้เรียนรู้เรื่องใหม่เพิ่มขึ้น ... เรื่องใหม่ๆ ที่เราเรียนรู้เพิ่มขึ้นนั้น แม้จะยังไม่อาจเกิดเป็นรูปเป็นร่าง หรือเป็นประโยชน์ในอนาคตอันใกล้ได้ ... ก็อย่าได้ดูแคลนไปครับ บ่อยครั้ง ผมพบว่า เรื่องบางเรื่องที่เราเรียนรู้มานานพอควรแล้ว กลับกลายมาเป็นประโยชน์ในอนาคตได้อย่างน่าอัศจรรย์ ...
Post a Comment
Read more