Post#5-141:
เรื่องหนึ่งที่ยากมากๆ สำหรับสามัญชนคนทั่วไปอย่างเราๆ ก็คือ “การปล่อยวาง” นั่นเองครับ
ยิ่งโดยเฉพาะคนที่เอาใจใส่ทุ่มเทกับการทำงานมากๆ นี่...บ่อยครั้งเลย ที่หอบเรื่องงานใส่สมองกลับไปที่บ้านด้วย
แล้วก็กลายเป็นนั่งก็คิด, นอนก็คิด และแม้กระทั่งหลับก็เอาไปฝันถึง...แปลว่าทั้งกาย, ใจ และสมอง ก็เป็นอันไม่ได้หยุดพักเสียที
...
ที่เป็นแบบนี้ เพราะเราอาจจะเข้าใจไปเองรึเปล่าหนอ...ว่าการปล่อยวางกับการละเลยนั้น เป็นเรื่องเดียวกัน?
ถ้าใช่...เราก็คงจะต้องบอกตัวเองเสียใหม่
ว่าละเลยน่ะ...หมายถึงการไม่ใส่ใจใดๆ เลย ไม่ว่าจะเมื่อไหร่ก็ตาม
ส่วนปล่อยวางน่ะ หมายความว่า เรารู้ว่าเมื่อถึงคราวต้องกัด ก็จะกัดไม่ปล่อย...แต่เมื่อถึงคราวที่ต้องพักจากการสู้ ก็รู้จักที่จะวางภาระลงชั่วคราว
...
อีกประเด็นที่ต้องบอกตัวเองก็คือ...ใช่ว่าการที่เราครุ่นคิดเรื่องงานตลอดเวลา จะทำให้เราหาทางออกหรือคำตอบให้กับปัญหาได้
ตรงกันข้ามครับ...
มันจะยิ่งทำให้เราคิดวกไปเวียนมาแบบไม่รู้จบ...และลงท้ายก็ทำให้เราหลงอยู่ในเขาวงกตแห่งความกังวล เท่านั้นเอง
...
เอาจริงๆ การที่เราไม่ยอมปล่อยวางเสียบ้าง...มันก็อุปมาได้กับการตัดต้นไม้ล่ะครับ
ก็เพราะมัวแต่ก้มหน้าก้มตาตัด โดยไม่หยุดลับขวานเสียบ้าง...ไม่ว่าจะใช้แรงหรือความทุ่มเทมากเท่าไหร่ ก็ใช่ว่าเราจะตัดต้นไม้ได้มากขึ้นเสียเมื่อไหร่
ก็ถ้ามัวแต่แบกปัญหาไว้ตลอดเวลา ไม่ปล่อยวางเพื่อพักเสียบ้าง...ก็จะต่างอะไรจากการตัดต้นไม้โดยไม่ลับขวาน?
ดังนั้น การรู้จักปล่อยวางเสียบ้าง...จึงเป็นเรื่องที่ควรทำอย่างยิ่ง
...อย่าลืมเสียล่ะครับ ว่ามันไม่ได้สำคัญว่า ปัญหานั้นหนักแค่ไหน...แต่มันสำคัญว่า เราจะแบกมันไว้นานแค่ไหน ต่างหาก!...
#NoteToSelf:
- อย่าคิดว่าการปล่อยวาง คือการละเลยงาน...มันต่างกันโดยสิ้นเชิง
- ไม่ลับขวาน งานตัดไม้ก็ไร้ประสิทธิภาพ...ไม่ปล่อยวาง ความคิดฤาจะเฉียบคม?
- ปัญหาแม้จะมากหรือหนัก...ถ้ารู้จักยกบ้างวางเป็น เดี๋ยวเราก็แก้มันได้...แต่ถ้าแบกไว้ตลอด น่ากลัวว่าเราจะม้วยก่อนจะแก้ปัญหาได้กระมัง
Comments
Post a Comment