Post#5-215:
เมื่อหัวค่ำที่ผ่านมา...ผมมีโอกาสไปทานข้าวกับเพื่อนของคุณแม่ ที่นับถือกันเสมือนญาติผู้ใหญ่ ท่านหนึ่ง
ตอนหนึ่งของการสนทนา...ท่านถามผมว่า “ทำงานหนักเสียขนาดนี้ (ในสายตาของท่าน) ทำไมไม่มาเช่าบ้านหรือคอนโดฯ อยู่ในเมือง จะได้ไม่ต้องขับรถไปๆ มาๆ ให้ลำบาก?”
ผมยิ้มและตอบท่านว่า “ผมอยากเจอหน้าลูกครับ...เจอตอนหลับก็ยังดี และตอนเช้าได้เจอกันบ้าง ก่อนไปทำงาน ก็คุ้มแล้ว”
...
ใครที่เป็นพ่อ-แม่ แต่ต้องจากลูกจากบ้าน มาทำงานในเมือง...คงเข้าใจความรู้สึกของผมได้ดี
และถ้าเลือกได้...คนเป็นพ่อเป็นแม่ ก็น่าจะเลือกแบบผม คือยอมแลกเวลาที่จะได้เจอลูกแค่ 5-10 นาที กับการที่ต้องผจญอยู่บนท้องถนนกว่า 3-4 ชั่วโมง
เวลาที่ได้อยู่กันพร้อมหน้ากับครอบครัวอันเป็นที่รัก...น่าจะเป็นหนึ่งในเวลาที่มีค่าที่สุดของชีวิตมนุษย์แล้วกระมังครับ
...
แล้วพออยู่กันพร้อมหน้าครอบครัวล่ะ?
เราใช้เวลานั้นอย่างคุ้มค่ามั๊ยหนอ?
เราหมดเวลาอันมีค่านั้น ไปกับการทะเลาะ, โกรธขึ้ง, ขัดใจ, ปั้นปึ่ง, งอนพ่อ, น้อยใจลูก, ไม่พอใจแม่, ฯลฯ...กันไปเท่าไรหนอ?
เอาจริงๆ ชีวิตคนเรา มันก็ไม่ได้ยืนยาวนักหรอกครับ
...ถ้ายังไม่เคยคิดมาก่อนเลย ก็ลองคิดดูนะครับ ว่าเรามีชีวิตอยู่เพื่อตัวเราคนเดียวรึเปล่าหนอ?...
#NoteToSelf:
- เราไม่อาจใช้เวลาที่มีทั้งหมด ไปกับครอบครัว ได้...แต่เราย่อมใช้เวลาทั้งหมดที่มี ให้มีคุณภาพได้
- เมื่อเราเรียกเวลาที่ผ่านไปคืนไม่ได้...เราก็ต้องใช้มันให้คุ้มค่าที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้
- แม้ว่าส่วนใหญ่ เราจะใช้เวลาแลกเงิน เพื่อเลี้ยงปากท้อง...ก็อย่าลืมใช้เวลาแลกรอยยิ้มจากครอบครัว เพื่อหล่อเลี้ยงใจ ด้วย
Comments
Post a Comment