Post#5-236:
มีใครเคยได้ยินที่ผู้หลักผู้ใหญ่สอนว่า “คนเราต้องรู้จักผ่อนสั้นผ่อนยาว” กันบ้างมั๊ยครับ?
ที่ถามก่อนก็เพราะ ผมไม่ค่อยจะแน่ใจ...ว่าเด็กรุ่นใหม่ๆ ยังพอจะเข้าใจสำนวนไทยๆ กันอยู่บ้างมั๊ยหนอ?
งั้นเพื่อให้แน่ใจ...การผ่อนสั้นผ่อนยาว ก็มีความหมายประมาณว่า คนเราต้องรู้จักรุกบ้างถอยบ้าง หรือประนีประนอมเสียบ้าง นั่นเอง
...
ไม้ที่แข็งจนเกินไป...ล้วนเสี่ยงต่อการแตกหัก
ไม้ที่อ่อนเกินไป...ล้วนนำมาใช้เป็นหลักยึดอันใดมิได้
โบราณจึงมักสอนให้เราเป็นเสมือน “ไม้ไผ่” ที่แม้โอนอ่อนต่อสายลม แต่ก็ยืนหยัดต้านฝนฟ้าได้
...
คนเราก็เช่นกัน...
ต้องแข็งแกร่งสลับยืดหยุ่น...พลิกผันแปรเปลี่ยนให้ถูกกาละและเทศะ
ต้องยึดมั่นในจุดยืน...แต่ย่อมมิใช่ยึดติดโดยไม่ไตร่ตรอง
...
ยิ่งเติบโต...ยิ่งต้องเรียนรู้ศาสตร์แห่งการประนีประนอม ทั้งกับตัวเองและผู้คนที่แวดล้อมอยู่
ในรุกมีถอย...ต้องรู้จักตั้งรับยามสืบเท้าไปข้างหน้า
เฉกเช่นยามเมื่อเป็นฝ่ายถอย...ย่อมมิใช่ไร้กลยุทธ์
ยามชนะ...ไม่ไล่ใครให้จนตรอก และยามพ่ายแพ้...ก็ไม่ตีโพยตีพายเที่ยวบ่นก่นด่า
...ผ่อนสั้นผ่อนยาว ก็คือการรู้จักจังหวะให้ถูกต้อง ว่าเมื่อใดควรเร่งเอาชัยชนะ และเมื่อใดควรอดใจรอชัยชนะที่ใหญ่กว่า...
#NoteToSelf:
- จงยึดมั่น...แต่ไม่ใช่ยึดติด หมายถึงต้องรู้จักผ่อนสั้นผ่อนยาวกับการวิเคราะห์ชีวิต
- มุ่งแต่เร่งรัดจะเอาชนะ...ปลายทางอาจเป็นความพ่ายแพ้
- รุกบ้างถอยบ้าง...แข็งแกร่งสลับอ่อนโยน...ใช้ปัญญาสลับใช้กำลัง...ล้วนแต่เป็น “หยินและหยางแห่งการใช้ชีวิต”
Comments
Post a Comment