Post#5-226:
เท่าที่ผมประเมินตัวเอง ผมคิดว่า ผมไม่มีพรสวรรค์เอาเสียเลยในเรื่องของการถ่ายภาพ...ไม่ทั้งในแง่ของคนถ่ายและคนถูกถ่าย
เอาจริงๆ ผมว่าการถ่ายภาพน่ะ ต้องอาศัย “ความเป็นศิลปิน” ในตัว ไม่น้อยเลย...ที่แน่ๆ ก็คือไม่ใช่แค่กดชัตเตอร์ หรือแค่ชูสองนิ้วโพสต์ท่า
ภาพถ่ายของของคนที่ถ่ายรูปได้ กับถ่ายรูปเป็นนั้น แตกต่างกันแบบสุดขั้ว
ภาพถ่ายของคนที่โพสต์ท่าได้ กับโพสต์ท่าเป็น...ก็แตกต่างกันสุดๆ
...
ที่น่าดีใจคือ เราสามารถพัฒนาจากคนถ่ายรูปได้ ให้เป็นถ่ายรูปเป็น...ได้ไม่ยาก
ที่น่าเสียใจคือ แม้ว่าเราอาจจะถ่ายรูปเป็น ก็ไม่ได้หมายความว่า เราจะถ่ายทอดอารมณ์ของภาพ...ได้ด้วยเช่นกัน
เช่นเดียวกับศิลปะของการโพสต์ท่า...
พูดง่ายๆ ก็คือ “ความเข้าใจ” น่ะ หัดกันได้...แต่ “ความเข้าถึง” น่ะ อาจจะหัดกันยาก
...
ถ้าเปรียบเทียบกับการถ่ายภาพแล้ว...ผมก็อาจสรุปได้ว่า การทำงานใดๆ ด้วยใจรัก มักจะให้ผลลัพธ์ที่เราคาดไปไม่ถึงเสมอ
บ่อยครั้ง ที่ผู้รังสรรค์ผลงาน ก็อธิบายออกมาไม่ได้ ว่าสร้างงานนั้นได้อย่างไร...เพราะรู้ตัวอีกที ผลงานนั้น ก็ยอดเยี่ยมไปเสียแล้ว
งานต้นตำรับกับงานลอกเลียนแบบ ก็มักมีความใกล้เคียงกันในด้านรูปธรรม...แต่มักจะแตกต่างกันอย่างมาก ในด้านนามธรรม
...
ผลงานใดๆ ที่เราทำ...ก็ไม่ต่างกัน
งานที่ทำให้เสร็จๆ ไป จึงเทียบเคียงไม่ได้กับงานที่ตั้งใจทำให้เสร็จ
ดังนั้น...จงอย่าได้ลดคุณค่าในผลงานของตัวเอง ให้เป็นแค่ระดับของเลียนแบบ
...ทั้งๆ ที่เราอาจจะสร้างงานต้นฉบับของตัวเราเองได้ หากตั้งใจ มากพอ...
#NoteToSelf:
- การส่งมอบงานที่แค่ทำส่งๆ...จึงเป็นการดูถูกวิชาชีพ, ไม่ให้เกียรติเจ้านาย และลดคุณค่าในตัวเราเอง
- อย่าอ้างว่า ใครๆ ก็ทำงานแบบ “สุกเอาเผากิน” กันทั้งนั้น...เพราะมันเป็นคำอ้างของ “พวกขี้แพ้”
- ถ่ายภาพให้เสมือนเราเป็นตากล้องมือโปร และโพสต์ท่าเสมือนเราเป็นโมเดลมืออาชีพ...แล้วจะได้ไม่ต้องอับอาย เมื่อยากมองภาพถ่ายในมือ
Comments
Post a Comment