Post#5-228:
เมื่อวานนี้ ผมพบตัวเองอยู่ที่หลวงพระบาง...เพื่อมาปฏิบัติภารกิจในการดูแลลูกค้า
เป็นหลวงพระบางทริปแรกของผม และต้องเดินทางด้วยเครื่องบินใบพัด...ซึ่งแม้จะไม่ใช่ครั้งแรกกับเครื่องบินแบบนี้ แต่บอกตรงๆ ว่า ผมก็แอบเสียว
รวมความว่า เป็นทริปสั้นๆ ที่แม้จะเหนื่อย แต่ก็มีอะไรแปลกใหม่ให้ผมได้พบและเรียนรู้ ไม่น้อยเลย
...
หลวงพระบาง เป็นเมืองมรดกโลก ของ UNESCO ในด้านวัฒนธรรม ซึ่งขึ้นทะเบียนมาตั้งแต่ปี 1995
แม้จะใช้เวลาแค่สั้นๆ ที่นี่...แต่ก็ออกจะเห็นด้วยกับการได้ยกย่องเป็นมรดกโลกจริงๆ ครับ เพราะระหว่างทางไปที่พัก สองข้างทางก็เต็มไปด้วยบ้านเก่าๆ สไตล์โคโลเนี่ยน
เท่าที่ฟังทีมงานเล่า...ที่นี่ยังห้ามสร้างตึกสูงเกิน 2 ชั้น อีกด้วย
...
ไม่ทราบจะด่วนสรุปไปมั๊ย แต่ผมว่า ชาวหลวงพระบาง น่าจะมีอุปนิสัยคล้ายคนทางเหนือบ้านเราครับ...คือยิ้มแย้ม, แจ่มใส, ใจเย็น และเป็นกันเอง
ถ้าจะบอกว่า มันเป็นเมืองที่ช่างทำให้ชีวิตที่เร่งรีบ กลายเป็นเรื่องผิดไปเลย...ก็คงไม่เป็นการกล่าวเกินจริงไปนัก
ทริปนี้ ผมมีโอกาสได้ไปใส่บาตรข้าวเหนียวกับพระและเณรนับร้อยรูป...แล้วก็ไปนั่งจิบกาแฟริมฝั่งโขง
จากนั้น ก็ได้ไปเดินตลาดเช้า ดูวิถีชีวิตชาวหลวงพระบาง...พร้อมกับได้ของฝากติดไม้ติดมือมานิดหน่อย
...สะบายดี หลวงพระบาง...แล้วผมจะไปหย่อนใจอีกแน่ๆ ครับ...
#NoteToSelf:
- เมืองนี้ ไม่เหมาะกับชีวิตที่เร่งรีบ, ไม่เหมาะกับการมาช้อปปิ้ง และไม่เหมาะกับเด็กๆ
- การได้ใช้ชีวิตช้าๆ บ้าง...อาจจำเป็นสำหรับคนเมืองอย่างเราๆ #SlowLifeTheraphy
- ตอนใส่บาตรข้าวเหนียว...ทั้งหลวงพ่อ, หลวงพี่ และเหล่าเณร เดินเร็วมาก...จกข้าวเหนียวแทบไม่ทัน #หลวงพี่สี่คูณร้อย
- อย่าใช้โพสต์นี้อ้างอิงใดๆ เพราะไปแค่คืนเดียว :)
Comments
Post a Comment