Post#5-216: ทำเต็มที่ แม้ไม่ชอบ

Post#5-216:

เอาจริงๆ ผมไม่ชอบออกสื่อ, ให้สัมภาษณ์ หรืออยู่ท่ามกลางแสงสปอร์ตไลท์...เรียกว่า เลี่ยงได้เป็นเลี่ยง หลบได้เป็นหลบ ว่าอย่างนั้น

แต่ด้วยหน้าที่การงานมันบังคับ...ทำให้ผมต้องฝืนใจทำในสิ่งที่ไม่ค่อยชอบ อยู่บ่อยครั้ง

แม้ว่าผมจะยังทำหน้าที่ได้ไม่ดีนัก...แต่ก็ทำอย่างเต็มที่เต็มฝีมือเสมอ เมื่อต้องทำ

ลองถามตัวเองดูครับ...ว่าแล้วตัวเราเองล่ะ มีเรื่องที่ไม่ชอบแต่ก็ต้องทำโดยเลี่ยงไม่ได้ กันบ้างมั๊ยหนอ?

...

ผมค่อนข้างจะมั่นใจ ว่าแต่ละคนย่อมมีเรื่องที่ต้องทำหรือต้องรับผิดชอบ แม้จะไม่เต็มใจ อยู่แน่ๆ

แต่นี่ล่ะครับ...คือบทพิสูจน์ที่ใช้แบ่งแยกระหว่าง “มืออาชีพ” กับ “มือสมัครเล่น”

มือสมัครเล่น...ทำเต็มที่ เมื่อใจชอบ

ส่วนมืออาชีพ...ทำเต็มที่ แม้ไม่ชอบ

ถามตัวเองอีกทีครับ...ว่าแล้วตัวเราเป็นแบบไหน?

...

เราต่างก็รู้ ว่าด้วยเหตุผลที่หลากหลาย...ส่งผลให้ผู้คนส่วนมาก ไม่สามารถเลือกงานที่ชอบได้อย่างใจหวัง

แต่ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใด...เราก็ไม่ควรทำงานแบบขอไปที แม้จะเป็นงานที่เราไม่ชอบ

เพราะเมื่อเราเลือกจะสมัครงานที่นี่ และบริษัทฯ ก็มอบความไว้วางใจให้เรารับผิดชอบงานนั้นๆ แล้ว...เราจึงมีแต่ต้องทำงานที่ได้รับมอบหมายอย่างเต็มกำลังความสามารถเท่านั้น...

ตัวเราจึงจะเหมาะสมกับคำว่า “มืออาชีพ”

...คงไม่ต้องย้ำใช่มั๊ยครับ...ว่าความเป็น “มืออาชีพ” สำคัญต่อความก้าวหน้าในหน้าที่การงานอย่างไร?...

#NoteToSelf:

• เราเป็นมืออาชีพสมัครเล่น หรือเราจะสมัครเล่นเป็นมืออาชีพ?
• ไม่มีงานที่ดี...ก็ไม่มีทางจะมีรายได้ที่ดี...และหากไม่มีรายได้ที่ดี เราก็ด้อยโอกาสในการจุนเจือครอบครัวให้ได้เป็นอย่างดี
• ถ้ายังคงสงสัย ว่าวันนี้เราทำงานอย่างทุ่มเทไปเพื่ออะไร...ขอฟันธงว่า ถ้าไม่ละเลิกความทุ่มเทนั้นไปเสีย ก็รับรองได้ว่าอีก 10 ปีข้างหน้า เราจะได้คำตอบที่เราพอใจ!