Post#5-219:
แม้วันนี้จะเป็นวันแรกของวันหยุดยาวของคนส่วนใหญ่...แต่มันกลับเป็นวันที่สามของการทำงานมาราธอนของผมและทีมงาน
หน้าฉากที่ปรากฏต่อสายตาผู้ชมและนักท่องเที่ยวนับหลายหมื่นคน...มาจากทีมงานหลังฉากที่เตรียมการนับร้อยๆ ชั่วโมง
ตั้งแต่ช่วงเตรียมงาน จนกระทั่งช่วงจัดงาน 2-3 วันมานี้...พวกเราเครียดมากกันจนเลิกเครียด
แปลว่า เครียดจนเป็นปกติ ก็คงไม่เกินไปนัก
...
แล้วก็เพราะเครียดกันบ่อยๆ นี่เอง...ผมจึงไม่แปลกใจเลย ว่าทำไมหลังฉาก ผมและทีมงาน จะมีอาการรั่วๆ และเฮฮากันแบบไร้ขีด ไปนิด
ชะรอย มันคงเป็นกลไกป้องกันตัวเองตามธรรมชาติของคนเรา...ที่ต้องการรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ มาบรรเทาความเครียดที่สะสมอยู่ข้างใน
หลายๆ คน ก็ดีขึ้น หลังจากได้หัวเราะเสียบ้าง แต่อีกหลายๆ คน หัวเราะได้เดี๋ยวเดียว ก็กลับไปนอนน้ำตาซึม พร้อมกับถามตัวเองว่า...
“นี่กรูกำลังทำอะไรอยู่?”
...
โดยทางทฤษฎีแล้ว...ก็คนที่ยิ้มและหัวเราะง่ายและบ่อยที่สุดนั่นล่ะครับ ที่มักจะเป็นคนที่เครียดที่สุด
ดังนั้น ถ้าเราหรือทีมงาน มีอันจะต้องรับผิดชอบงานลักษณะแบบนี้...เราก็จำต้องรู้จัก “วาง” ให้เป็น
เพราะไม่ว่าเราจะเตรียมงานพร้อมเท่าใดก็ตาม...เราก็ไม่มีวันที่จะป้องกันไม่ให้การเกิดปัญหา กลายเป็น “ศูนย์” ไปได้
...เมื่อมั่นใจว่า ทำดีที่สุดแล้ว ก็เตรียมยิ้มให้กว้างๆ...เพื่อให้ปัญหาใดๆ ที่จะมาเยี่ยม ไม่กล้าที่จะรุนแรงกับเราจนเกินไปนัก...
#NoteToSelf:
- เมื่อเครียดมาก ก็อย่าอมทุกข์...ลองยิ้มให้กับตัวเองดู แล้วก็จะรู้ว่า โลกนี้ไม่ได้แย่...แต่เป็นทัศนคติของเราต่างหาก ที่อาจจะยังดีไม่พอ
- เตรียมงานให้ดีที่สุด...และเมื่อเกิดปัญหาขึ้น ก็จง “แก้” มันก่อน แล้วค่อยมา “กลุ้ม” ทีหลัง
- เบื้องหลังรอยยิ้มของฝูงชน...คือคราบเหงื่อและน้ำตาของทีมงาน / หลังความชุลมุนของงานที่พ้นผ่าน...คือความภูมิใจในตัวเรา
Comments
Post a Comment