Post#2-176:
เย็นวานนี้ ผมชวนลูกไปเลี้ยงปลาที่สระน้ำในหมู่บ้าน
กิจกรรมนี้เป็นที่ชื่นชอบของทั้งผมและลูกเป็นอย่างยิ่ง เพราะเป็นการสร้างความเพลิดเพลินไปพร้อมๆ กับทำทานเล็กๆ ให้กับชีวิตน้อยๆ...ทั้งป้อนปลา ป้อนเต่า และแถมไปที่ป้อนนกด้วย ^^
ทุกครั้งที่ไปริมสระ ทั้งลูกและผมมักจะมองหาเต่า เพราะรู้สึกตรงกันว่า เค้าเสียเปรียบปลาตรงที่เชื่องช้า เวลาเราโปรยขนมปัง เจ้าเต่าไม่เคยกินทันซะที
โดยปกติ ผมจะต้องหากิ่งไม้ยาวๆ เพื่อจะได้เสียบขนมปังแล้วยื่นไปใกล้ๆ ปากเค้า ให้เจ้าเต่างับได้ง่ายๆ โดยไม่โดนปลาแย่ง
กระนั้น หลายครั้งที่ปลาเกกมะเหรกทั้งหลาย ก็จะกระโจนขึ้นมาเหนือน้ำเพื่อแย่งขนมปังอยู่บ่อยๆ ซึ่งผมและลูกก็เห็นเป็นเรื่องสนุกเพลิดเพลิน และนึกชมเจ้าปลาที่ดิ้นรนต่อสู้เพื่อให้ได้อาหาร
แต่เมื่อวานนี้ เป็นคราวประมาทของผมเอง ทั้งๆ ที่ลูกสาวก็เตือนให้หากิ่งไม้มาเสียบขนมปัง แต่ผมขี้เกียจหากิ่งไม้ ก็เลยใช้วิธีใช้นิ้วคีบขนมปังแล้วยื่นมือลงไปหาเจ้าเต่า
นึกภาพออกแล้วใช้มั๊ยครับ ว่าอะไรเกิดขึ้นกับผม?
...
ความประมาทไม่เคยให้คุณใดๆ กับใครเลย เช่นเดียวกับการเจ็บตัวครั้งนี้ของผม และทุกครั้งที่มันเกิดขึ้น ก็มักเริ่มจากความคิดที่ว่า "ไม่เป็นไรหรอก" ไปซะทุกที
ถ้าผมไม่ประมาท ยอมเชื่อลูก ก็คงไม่ต้องเจ็บตัวแบบนี้...จังหวะที่ยื่นขนมปังนั่นแหละครับ ที่เจ้าปลาหิวโซกระโจนขึ้นมางับนิ้วผมเต็มๆ และทันทีนั้นผมก็กระชากมือกลับด้วยความตกใจและความเจ็บ
ผลลัพธ์ก็คือได้แผลยาว แบบเลือดซิบๆ จากฟันคมๆ ของเจ้าปลาที่งับขนมปังสุดแรง พร้อมกับผมก็ดึงมือกลับสุดแรงเช่นกัน
เคราะห์ดีอย่างเดียวที่มี คือลูกสาวผมไม่ได้ทำตาม ไม่งั้นคงเป็นเรื่องใหญ่...
เจ็บนิ้วนั้นเป็นเรื่องเล็กมากครับ แต่เจ็บใจที่ตัวเองประมาทนี่ น่าเขกหัวตัวเองนัก
นึกซะว่าผมเล่าให้ฟังเป็นอุทาหรณ์นะครับ ใครมีลูกหรือเด็กเล็กๆ ในความดูแล ก็อย่าได้ประมาทแบบผมเลยครับ
ผลที่ได้จากความประมาทนั้น...มันไม่คุ้มเลยจริงๆ ครับ -"-
Comments
Post a Comment