Post#2-191:
หลายวันก่อน มีลูกน้องผมคนหนึ่ง (สมมติว่าชื่อ B นะครับ) มาขอลาออก...
เหตุผลของคนลาออกนั้นน่าเห็นใจ แต่ไม่ควรแก่การยอมให้ลาออก
เรื่องของเรื่องก็คือ B รู้สึกอึดอัดที่ต้องทำงานกับคนที่ไม่ชอบหน้าคนหนึ่ง ก็แค่นั้น
ฟังดูอาจจะเหมือนเรื่องไม่เป็นเรื่อง แต่สำหรับผมมันเป็นเรื่องสำคัญ เพราะสิ่งที่ B เลือก เป็นสิ่งยืนยันว่า "คับที่อยู่ได้ คับใจอยู่ยาก" ยังเป็นเรื่องจริง
...
ว่ากันตามจริงแล้ว เหตุผลที่คนลาออก รองจากเรื่องหัวหน้างานแล้ว ก็คือเรื่องเพื่อนร่วมงานนี่แหละครับ
อย่าลืมว่า เราใช้เวลาอยู่ที่ office นานกว่าอยู่ที่บ้าน ดังนั้น การต้องทนกับใครก็ตามที่ไม่ชอบขี้หน้า (และไม่ใช่ญาติโกโหติกา) น่ะ...มันก็เป็นเรื่องที่สร้างความรำคาญได้อย่างมาก
คนที่เป็นนายทั้งหลาย ก็อย่ามองข้ามเรื่องแบบนี้ครับ บางครั้งนายมองว่าเป็นเรื่องหยุมหยิม แต่ลูกน้องมองว่าเป็นเรื่องคอขาดบาดตาย...เพราะมันเป็นเรื่องของมุมมองล้วนๆ
ส่วนลูกน้องทั้งหลาย ก็ควรต้องพิจารณาโลกให้กว้างอีกนิด จะเลือกทำงานแต่กับคนที่ชอบขี้หน้า ผมเองทำงานมานาน ยังไม่รู้เลยว่า ที่ทำงานไหนจะเป็นแบบนั้น
...
วันนี้รัก พรุ่งนี้ชัง วันมะรืนอาจจะกลับมาชอบ หรือวันนี้เกลียดขี้หน้า วันหน้าอาจจะกลายเป็นเพื่อนตาย ก็มีให้เห็นมาเยอะ
ถ้าลาออกเพราะไม่ชอบงาน ผมอาจไม่ฝืนใจ แต่ถ้าลาออกเพราะไม่ชอบใจ มีหวังต้องลาออกไปตลอดชีวิตนั่นแหละครับ
รักนะ...ถึงออกโรงมาพล่ามให้ฟัง ^^
Comments
Post a Comment