Skip to main content

Post#2-185: จรรยาแห่งภาษา

Post#2-185:
ระหว่างนั่งรอประชุมกับลูกค้าในโรงแรมระดับ 5 ดาวแห่งหนึ่งใจกลางกรุงเทพฯ

ผมก็สั่งเครื่องดื่มมานั่งละเลียดจิบฆ่าเวลา เป็นน้ำผลไม้ปั่นธรรมดาๆ นี่ล่ะครับ แต่มีค่าตัวแก้วละกว่า 200 บาท

ตอนที่เสิร์ฟเครื่องดื่ม เค้าก็มีเสิร์ฟ snack มาให้ด้วย เพื่อให้รู้สึกว่าน้ำผลไม้ปั่นนั้นแพงน้อยลงหน่อย ^^

พอใกล้เวลานัด ผมก็สั่งเช็คบิล ระหว่างรอก็มี waitress ขึ้นมาเก็บแก้ว พร้อมกับถามผมว่า "เอา snack เพิ่มมั๊ยคะ?"

จริงๆ ผมก็ไม่ใช่เจ้าใหญ่นายโตมาจากไหน แต่ต้องขอบอกว่า ภาษาที่น้องเค้าใช้ ไม่น่าจะเหมาะกับโรงแรมระดับ 5 ดาวแบบนี้จริงๆ

สังเกตดูหน้าตาน้องเค้า ก็เห็นแต่ความใสซื่อบริสุทธิ์ เลยไม่แน่ใจว่า น้องเค้าเผลอพูด หรือโรงแรมไม่ได้มีการฝึกอบรมการใช้คำพูดมาก่อน

คะแนนด้านหัวใจบริการนี่ผมให้เต็มร้อย แต่คะแนนด้านการใช้คำพูดนี่ ทำให้ความประทับใจในภาพลักษณ์ของโรงแรมด้อยลงไปพอดู

โรงแรมอาจจะทำการอบรมเป็นอย่างดีแล้วก็ได้ แต่น้องเค้าอาจจะไม่นำพา หรืออาจจะเผลอไปจริงๆ (ซึ่งก็ควรจะขอโทษ) 

ผมไม่ได้โกรธหรือต่อว่าอะไรน้องเค้านะครับ เพียงแต่มานั่งคิดดูดีๆ ผมก็พบว่า เดี๋ยวนี้ความไตร่ตรองในการเลือกใช้ภาษาให้เหมาะกับผู้ที่เราสื่อสารด้วยนั้น ลดน้อยลงไปรึเปล่า?

ย่อมไม่เหมาะสม ถ้าเราจะพูดกับนายด้วยประโยคแบบเดียวกับที่พูดกับเพื่อนร่วมงาน, ย่อมไม่ดีแน่ ถ้าเราจะคุยกับพ่อเสมือนกำลังคุยกับเพื่อนที่มหา'ลัย

ในเมื่อเราไม่ได้มีสรรพนามแทนตัวแค่ I กับ You ดังนั้น ก็ต้องเลือกภาษาให้จงควรกับวัฒนธรรมและจรรยาที่งดงามแบบไทยๆ

...

ที่เล่ามานี่ ไม่ใช่ว่าผมต้องการเปิดประเด็นเรื่องชนชั้นทางสังคม เพราะผมมั่นใจว่า การมีสิทธิเท่าเทียมกันในฐานะมนุษย์ กับการมีมารยาทและจรรยาที่ดีงามในการสนทนา เป็นคนละเรื่องกัน

จะเกิดอะไรขึ้น ถ้าเราคุยกับพ่อว่า "พ่อๆ ขอคุยด้วยหน่อยดิ" หรือ "ฮัลโหล นายเหรอ วันนี้ไม่ไปทำงานนะ ป่วยอ่ะ" หรือ "พระๆ หยุดก่อน จะใส่บาตร"

การที่สนิทกันมาก ก็ไม่ได้หมายความว่า เราจะต้องละเลยความเคารพต่อผู้อาวุโส, ผู้มีศักดิ์ที่สูงกว่า และโดยเฉพาะผู้มีศีลที่สูงกว่า

อย่าเพิ่งตำหนิผมเลยครับ ที่ต้องบอกว่า เด็กรุ่นใหม่ๆ ส่วนหนึ่ง (ที่มีจำนวนมากเหลือเกิน) ที่มองข้ามและไม่ค่อยมีสัมมาคารวะทางด้านกิริยาและภาษาเอาซะจริงๆ

ถ้าไม่แคร์ว่าใครจะว่าอะไรเราก็ไม่เป็นไรหรอกครับ แต่ก็ควรจะห่วงชื่อเสียงและเกียรติยศของคุณพ่อ-คุณแม่ หรือนามสกุลของตัวเองไว้บ้าง

เดี๋ยวท่านจะเดือดร้อนเพราะเราโดยไม่รู้อิโหน่อิเหน่ไปด้วย -"-

Comments

Popular posts from this blog

Post#355: ทำได้ vs ทำเป็น

Post#355: ส่วนใหญ่แล้ว เรามักแยกแยะไม่ค่อยถูกว่า ระหว่าง "ทำได้" กับ "ทำเป็น" น่ะคล้ายกันแต่ไม่เหมือนกัน "ทำได้" แปลว่า ทำได้ ขอให้แค่เสร็จๆ ไป ไม่ต้องสนใจว่างานออกมาดีมั๊ย ส่วน "ทำเป็น" แปลว่า ไม่ใช่แค่สักแต่ลงมือทำ แต่ต้องทำให้ได้ดีด้วย ถ้ายังงงๆ ผมจะยกตัวอย่างเพิ่มให้นะครับ คนที่ขับรถได้ มีความสามารถในการทำให้รถเคลื่อนที่ไปได้ แต่อาจจะเป็นพวกที่ขับรถแบบไร้มารยาท, ขับรถอันตราย หรือขับรถเห็นแก่ตัว, ฯลฯ ส่วนคนที่ขับรถเป็นนั้น นอกจากสามารถบังคับให้รถเคลื่อนที่ได้แล้ว ยังใส่ใจคนที่ใช้รถใช้ถนนคนอื่นๆ ด้วย เรียกว่าขับรถอย่างมีคุณภาพและคุณธรรม ^^ ตีกอล์ฟได้ก็คือเหวี่ยงไม้ให้ลูกกอล์ฟไปข้างหน้า แต่ตีกอล์ฟเป็น นอกจากเหวี่ยงไม้ให้ลูกไปข้างหน้าแล้ว ยังต้องใส่ใจคนที่เล่นกอล์ฟอยู่รอบๆ ทั้งก๊วนเรา ทั้งต่างก๊วนด้วย พอเห็นความต่างชัดขึ้นมั๊ยครับ? ขับรถได้จึงต่างจากขับรถเป็น, เล่นกอล์ฟได้จึงต่างจากเล่นกอล์ฟเป็น ฉะนี้ ดังนั้น "ทำงานได้ " กับ "ทำงานเป็น" นั้น คล้ายกันแต่ไม่เหมือนกันแน่ๆ เอ...หรือว่าผมก็แค่ "โพสต์ได้...

Post#2-227: Corrective Action vs Preventive Action

Post#2-227: วันนี้ผมมีโอกาสดีได้เข้าร่วมประชุมกับบริษัทมหาชนแห่งหนึ่ง หลักใหญ่ใจความสำคัญของการประชุมก็คือการติดตามยอดขายของสินค้าสำคัญบางรายการ ซึ่งขายช้ากว่าปกติ ภาพหนึ่งที่สามารถใช้ประเมินความแข็งแกร่งขององค์กร ก็มักจะถูกสะท้อนผ่านการประชุมไล่ยอดขายนี่แหละครับ เพราะยอดขายถือเป็นเป้าหมายสุดท้ายขององค์กรที่แสวงหาผลกำไรทั้งปวง เมื่อไล่ยอดขายครั้งใด ก็มักจะพบสาเหตุของปัญหา และจะสามารถประเมินระดับขององค์กรและผู้บริหารได้จากวิธีการ response ต่อปัญหาที่พบ บางองค์กรเก่งในการแก้ปัญหาระยะสั้น แต่บางครั้งกลับไม่ได้มองไปถึงการแก้ปัญหาอย่างยั่งยืน และมีอีกหลายองค์กรที่ชวนคุยเรื่องการวางแผนป้องกันไฟไหม้ แทนที่จะหาวิธีดับไฟที่กำลังไหม้องค์กรอยู่ บ่อยครั้งที่การไม่ลำดับความสำคัญก่อนหลังในการแก้ปัญหา มักจะส่งผลเสียมากกว่าที่จะประเมินได้ ดังนั้น ทุกคนในองค์กรจึงต้องจัดการกับไฟที่ไหม้อยู่ตรงหน้า ก่อนที่จะมาวางแผนป้องกันไฟไหม้ ซึ่งปีก่อนผมก็พูดถึงเรื่องนี้ไปครั้งหนึ่งแล้ว (Post#224) และแน่นอนว่า ไม่ใช่เก่งแต่การดับไฟตะพึดตะพือ หากต้องวางแผนป้องกันไม่ให้ไฟไหม้ซ้ำๆ ซากๆ ด้วย หาไ...

Post#5-114: เพื่อนแท้ดีๆ คือเพื่อนดีแท้ๆ

Post#5-114: ค่ำนี้ ผมมีโอกาสได้ทานข้าวกับเพื่อนสนิทคนหนึ่ง ที่เคยทำงานร่วมทุกข์ร่วมสุขมาด้วยกัน อยู่พักใหญ่ๆ เอาจริงๆ ผมตกเป็นหนี้เพื่อนคนนี้ไม่น้อย ... เพราะเค้าคือคนที่ถ่ายทอดวิชาหลากหลายที่ผมนำมาใช้ต่อยอดในการบริหารงาน จนถึงทุกวันนี้ แม้จะเจอกันไม่บ่อย ... แต่ทุกครั้งที่เราได้เจอกัน ผมก็มักจะได้ idea ที่ดีๆ จากเพื่อนคนนี้ ไปต่อฝันปั้นงาน ได้ทุกที ... เอาจริงๆ เวลาได้ idea ใหม่ๆ ไม่ว่าจะสำหรับธุรกิจใหม่ หรือวิธีทำงานแบบใหม่ ... ผมจะดีใจมากเป็นพิเศษ แม้ว่า idea ที่ว่า จะยังไม่เป็นรูปเป็นร่าง ... แต่ที่สำคัญ มันทำให้สมองของเราได้โลดแล่นออกจาก Comfort Zone เดิมได้ เมื่อได้ออกจาก Comfort Zone เดิมๆ ... มันจึงเป็นเรื่องดีสำหรับชีวิต เพราะมันทำให้เราได้เรียนรู้เรื่องใหม่เพิ่มขึ้น ... เรื่องใหม่ๆ ที่เราเรียนรู้เพิ่มขึ้นนั้น แม้จะยังไม่อาจเกิดเป็นรูปเป็นร่าง หรือเป็นประโยชน์ในอนาคตอันใกล้ได้ ... ก็อย่าได้ดูแคลนไปครับ บ่อยครั้ง ผมพบว่า เรื่องบางเรื่องที่เราเรียนรู้มานานพอควรแล้ว กลับกลายมาเป็นประโยชน์ในอนาคตได้อย่างน่าอัศจรรย์ ...