Post#2-205: Hello Ho Chi Minh (1)

Post#2-205:

วันนี้ผมพาทีมงานมาประชุมที่กรุงโฮจิมินห์ ประเทศเวียดนาม

จำได้ว่าผมมาเยือนประเทศนี้ครั้งแรกเมื่อกว่า 16 ปีมาแล้ว...นานพอที่จะทำให้นึกไม่ออกเลยว่า ความทรงจำที่เกี่ยวกับเวียดนามในครั้งนั้น มีเรื่องอะไรอยู่บ้าง

แต่ที่จำได้แม่นยำที่สุดก็คือ ความสามารถในการขับขี่ยวดยานพาหนะร่อนไปบนท้องถนนของชาวไซ่ง่อน...จำได้ว่าผมตื่นตาตื่นใจมากกับการที่ได้เห็นกองทัพมอเตอร์ไซค์ปริมาณนับไม่ถ้วน ขี่ฉวัดเฉวียนเวียนวนประหนึ่งผึ้งแตกรัง

มาวันนี้ กรุงโฮจิมินห์เปลี่ยนไปจากเดิมอย่างที่เรียกได้อย่างเต็มปากว่าเป็นเมืองที่ civilized สุดๆ...แต่ทว่าสภาพบนท้องถนนยังคงเป็นภาพเดิมๆ อยู่อย่างนั้น -"-

ไม่ทราบเอาจริงๆ ครับว่า ตกลงถนนมันมีกี่เลนกันแน่ แต่ละคันเค้าคิดจะแซงก็แซง จะหยุดก็หยุด จะหักเลี้ยวหรือกระทั่งจะ u-turn ทุกคนก็ทำเสมือนว่าตัวชั้นนี้กำลังขับรถอยู่ในทุ่งกว้าง มีเพียงรถของชั้นอยู่แค่คันเดียวในโลก

บางครั้งทั้งรถทั้งมอเตอร์ไซค์ก็ขับขี่สวนทางกัน แต่ต่างคันต่างก็รู้จังหวะรู้หน้าที่ ส่วนคนที่ข้ามถนนนั้น มีหน้าที่ข้ามก็ข้ามๆ ไปดิ เดินไปเรื่อยๆ ห้ามหยุดห้ามลังเล เดี๋ยวรถเค้าหักหลบให้เอง

คิดแล้วผมก็ขำ เพราะขณะที่นั่งอยู่บน Taxi แล้วมองไปรอบๆ ข้าง ผมก็ได้แต่วิตกว่า รถคันที่นั่งน่ะ  จะโดนชนหรือไปชนคันอื่นเมื่อไหร่...และแปลกใจที่รอดมานั่งพิมพ์ post นี้ได้โดยสวัสดิภาพ

ผมคิดเอาเองว่า บางทีทุกคนที่นี่คงเป็นญาติกับ Batman เพราะคนทุกคนและรถทุกคันเสมือนมีระบบ sonar อยู่ในตัว ^^

เหมือนจะชน...อ๊ะ แต่ก็ไม่, เหมือนจะเฉี่ยว...อ๊ะ ไม่ๆ ไม่ได้แอ้ม และเหมือนจะประสานงา...อ๊ะ ไม่ต้องห่วง เราต่างคนต่างแคล้วคลาด

มาที่นี่แค่วันเดียวมีเรื่องเล่าให้ฟังเยอะเลยครับ...ผมขอตัวไปทำงานต่อนิดนึง พรุ่งนี้มาเล่าต่อครับ