Post#2-194:
ผมไม่แน่ใจว่า มีใครได้เคยลองแบบผมบ้างมั๊ย ในการสังเกตพฤติกรรมของคนรอบข้างทั้งที่บ้านและที่ทำงาน โดยเฉพาะอย่างยิ่งน้องๆ หรือญาติๆ ที่เป็น Junior ทั้งหลาย
คิดไปผมก็ทั้งขำและเศร้าใจ เพราะผมพบว่ามีน้องๆ และญาติๆ จำนวนไม่น้อยเลย ที่เอาจริงเวลาทำเรื่องเล่นๆ และเรื่อยเปื่อยเวลาต้องทำเรื่องที่จริงจัง
หรือบางครั้งผมก็มักจะพบว่า คนบางคนทำงานอดิเรกแบบทุ่มเท แต่กลับทำงานเลี้ยงชีพแบบเอื่อยเฉื่อยเหลาะแหละ
...
ก็แน่นอนว่า ทุกคนอยากมีชีวิตที่สบาย ไม่อยากต้องมานั่งเคร่งเครียดจริงจัง แต่ก็ต้องรู้จักพิจารณาให้ดีๆ ว่า เวลาไหนที่ควรทำตัวสบาย และเวลาไหนควรต้องเอาจริงเอาจัง
คำว่าเอาจริงเอาจัง ไม่ได้แปลว่า เราต้องทำหน้าบูดอยู่ตลอดเวลานะครับ เราทำงานจริงจังในขณะที่หน้าเปื้อนยิ้มได้...ผมยืนยัน
...
การที่เราทำงานอดิเรกแบบเอาจริงเอาจังนั้น มีการบัญญัติศัพท์ไว้แล้วว่า Serious Amateur แต่ทำงานเลี้ยงชีพแบบขอไปทีน่ะ...ผมขอบัญญัติเองว่าเป็น Perfunctory Professional ก็แล้วกันครับ
โดยมากเรามักจะเจอคนที่เป็น Perfunctory Professional ในที่ทำงาน เอาเวลางานไปทำเรื่องส่วนตัว หรือมัวแต่นั่งเม้าส์คนนั้นคนนี้บ้าง โดยไม่ได้นำพาว่างานที่รับผิดชอบจะมีความคืบหน้าหรือไม่
และเราเองก็อาจจะกลายเป็น Serious Amateur ที่บ้าน ประเภทชอบหมกมุ่นอยู่แต่กับงานอดิเรกที่เราชอบ เช่น หมกตัวอยู่กับการเล่น On-line Game หรือดู Series ที่โปรดปราน โดยมองข้ามหรือลืมคิดถึงคนในครอบครัวไปซะงั้น
...
ไม่ว่าเราจะเป็น Serious Amateur หรือ Perfunctory Professional ถ้าเป็นแต่พอดี รู้เวลา รู้สถานที่ รู้ความพอดี ผมว่าก็คงไม่ทำให้ใครเดือดร้อน...
แต่ถ้าเราจริงจังกับเรื่องเล่นๆ แต่เล่นๆ กับเรื่องจริงจัง แบบเป็นนิจสินแล้วล่ะก็...
ฟันธงได้เลยว่า มีหวังพังทั้งเรื่องงานอดิเรกและงานเลี้ยงชีพ -"-
Comments
Post a Comment