Post#2-330:
เมื่อวันอาทิตย์ที่ผ่านมา ผมมีโอกาสได้ไปออกรอบกับเพื่อนรุ่นพี่และเพื่อนต่างชาติที่สนิทกัน
บรรยากาศของการออกรอบก็เป็นไปอย่างสดใส เล่นกอล์ฟกันไป หัวเราะกันไป ไม่ได้เน้นเรื่องผลการเล่นอะไรเลย...ว่างั้น
จนกระทั่งมาถึงหลุมสุดท้าย ที่ผมและเพื่อนอีกคน (สมมติว่า ชื่อพี่ K ละกันนะครับ) ชวนกันพนันขำๆ เพื่อความเฮฮาและความตื่นเต้น
ออกตัวก่อนนะครับ ว่าที่ผมจะเล่าต่อไปนี้ มิได้เกิดจากเจตนาที่จะซ้ำเติมหรือถากถางแต่อย่างใดนะครับ ผมเพียงแค่ต้องการจะแชร์สิ่งที่ผมและพี่ K ได้เรียนรู้ไปพร้อมๆ กันเท่านั้น
...
หลังออกรอบ เราก็มีการพูดคุยถึงผลการแข่งในหลุมสุดท้าย เพื่อวิพากษ์และวิจารณ์วิธีการเล่นและวิธีคิดในตอนนั้น
ระหว่างที่เล่นหลุมที่ว่า มีอยู่ช้อตหนึ่งที่ผมตีตกน้ำ ผมได้แต่ส่ายหัวที่เล่นได้แย่ และคิดว่าโอกาสพ่ายแพ้นั้น มีสูงมาก ส่วนพี่ K เล่าว่า ตอนนั้น พี่ K เองก็กระหยิ่มยิ้มย่องอยู่ในใจ ค่าที่โอกาสชนะมารออยู่ตรงหน้าแล้ว
แต่ปรากฏว่า ความกระหยิ่มที่พี่ K มี กลับทำให้พี่ K รีบร้อนที่จะเอาชนะมากจนเกินไป ส่งผลให้เล่นผิดพลาดตามผมไปอีกคน
สุดท้ายแล้ว ผลการแข่งขันจบลงด้วยการที่ผมเป็นผู้ชนะ...ทั้งๆ ที่คิดว่าผมแพ้แน่ๆ
ส่วนพี่ K ที่คิดว่าตัวเองจะชนะแน่ๆ กลับจบลงด้วยความพ่ายแพ้ที่ไม่ได้คาดคิดมาก่อน
...
แล้วที่ผมเล่ามานี่ ตกลงทั้งผมและพี่ K เรียนรู้อะไรกันแน่?
ยิ่งทบทวนผมยิ่งมั่นใจ ว่าในชีวิตของเราที่ผ่านมาหรือกำลังจะพานพบ เราอาจมีโอกาสเป็นได้ทั้งผู้แพ้เพราะอหังการ์ หรือเป็นผู้ชนะเพราะไม่ยอมแพ้
ยามที่เราได้เปรียบ...หากรีบจนเกินงาม หรือบุ่มบ่ามจนเกินควร ก็อาจได้ผลลัพธ์ที่เป็นผลลบเช่นเดียวกับที่พี่ K ได้รับ
ยามที่เราเสียเปรียบ...หากไม่ถอดใจยอมแพ้ง่ายๆ ไม่แน่ผลลัพธ์ที่คิดว่าแพ้พ่าย อาจพลิกกลับขั้วได้โดยที่เราไม่ได้คาดคิด
หรือสรุปสั้นๆ ได้ว่า "ยามได้เปรียบต้องพึงระวัง...ยามเสียเปรียบต้องพึงอดทน"
Comments
Post a Comment