Post#2-348:
ก่อนเลิกงานวันนี้ มีเหตุให้ผมต้องโมโหเป็นฟืนเป็นไฟเป็นอย่างมาก...เหตุเกิดจากลูกน้องไม่ได้ทำงานตามนโยบายและขั้นตอนการทำงานที่เคยตกลงกันเอาไว้
ว่ากันตามตรง ดูเหมือนเรื่องนี้จะเป็นเรื่องที่ผมไม่ค่อยจะยอมปล่อยวางเอาซะเลย...ค่าที่ทุกครั้งที่เกิดเรื่องแบบนี้ คนหมู่มากมักต้องเป็นผู้รับเคราะห์โดยที่คนปล่อยให้เกิดเรื่อง ไม่ได้เป็นคนที่เดือดร้อนด้วย
จนถึงขณะที่ผมนั่งพิมพ์โพสต์นี้อยู่ เวลาก็ผ่านมากว่า 6 ชั่วโมงแล้ว แต่สารภาพว่าผมก็ยังหงุดหงิดกับเรื่องนี้อยู่
...
เป็นเรื่องน่าเศร้าที่บางครั้งบางคราว คนในองค์กรบางคนก็คิดน้อยเกินไปหน่อย ทำให้ความเสียหายที่ว่าเกิดขึ้น
เมื่อตัวเองรู้สึกว่างานที่ทำไม่เสร็จหรือค้างๆ คาๆ นั้น ไม่ได้ส่งผลอะไรให้กับตัวเอง ก็พลอยนิ่งเฉยเสีย...ปล่อยให้มันผ่านไป
ส่วนคนที่ได้รับผลกระทบ...บางครั้งก็กลัวการกระทบกระทั่งจนเกินไป เลยเลือกที่จะต้องกล้ำกลืนฝืนทน, ยอม suffer ทั้งที่ไม่ควรจะยอม
...
ผมชิงชังการทำงานแบบ "กวาดความสกปรกออกไปให้พ้นหน้าบ้านตัวเอง" เพราะคนกวาดมักจะลืมไปว่า ตอนที่กวาดออกไปนั้นน่ะ ไปทำให้หน้าบ้านคนอื่นสกปรกแทนรึเปล่า?
ดังนั้น เวลาทำงานจึงไม่อาจมองแค่หน้าบ้านตัวเองได้ แต่หากจะต้องมองไปข้างๆ บ้านด้วย...พิจารณาให้ดีว่า งานที่ตัวเองรับผิดชอบอยู่นั้น ถ้าผิดพลาดหรือค้างคาอยู่ จะส่งผลให้ใครเดือดร้อนบ้าง
ถ้าหากเราเป็นพวกเผลอเรอกวาดขยะไปหน้าบ้านคนอื่นบ่อยๆ...ระวังจะไม่มีเพื่อนบ้านคนไหนคบนะครับ
โชคดีก็อาจจะแค่โดนเพื่อนบ้านรุมประณาม...ถ้าโชคร้ายก็อาจจะโดนฟ้องขับไล่ไปจากสังคมนั้นๆ
Comments
Post a Comment