Post#2-339:
ใครๆ ก็รู้และยอมรับว่า ความรักที่พิสุทธิ์ที่สุดก็คือความรักที่แม่มีต่อลูก
เราทุกคนก็มักจะได้เห็นและได้ยินข่าวอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน เกี่ยวกับเรื่องดีๆ ที่แม่มีให้กับลูก ถึงขนาดตายแทนได้ก็มีให้เห็นมากมาย
ตั้งแต่เราปฏิสนธิอยู่ในครรภ์ของแม่ จนกระทั่งคลอด แล้วอยู่รอดจนมาถึงวันนี้ได้ ส่วนใหญ่แล้ว แม่นั่นเอง คือผู้ประคับประคองและดูแลเราอยู่เสมอ
ด้วยเหตุดังนี้ พันธกิจที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในโลก จึงไม่มีอะไรจะสามารถมาเปรียบกับพันธกิจแห่งความเป็นแม่ได้
...
บางคนมีเหตุให้เป็นไป ไม่มีโอกาสได้อยู่กับแม่ และหลายคนไม่มีแม่คอยอุ้มชู...ไม่ว่าจะด้วยเหตุอะไรก็ตามแต่...แค่บุญคุณที่แม่ถนอมครรภ์จนเราคลอดออกมาได้ เท่านี้ก็มิอาจทดแทนพระคุณแม่ได้หมดสิ้นแล้ว
แม่เฝ้าถนอมเราตั้งแต่ยังไม่คลอด จนเราเติบใหญ่...เราเคยคำนวณมั๊ยครับ ว่าปริมาณความรักที่แม่ใช้หล่อเลี้ยงเรานั้น มันมากมายแค่ไหนกันนะ?
บางครั้งความรักของแม่ก็อาจทำให้เราอึดอัดบ้าง ไม่ชอบใจบ้าง แต่ก็เป็นไปเพราะแม่รักและเป็นห่วงเรามาก...ก็เท่านั้น
...
ถ้าใครจำเนื้อเพลงใครหนอหรือค่าน้ำนมได้ ผมมั่นใจว่าคงไม่มีใครปฏิเสธได้ ว่าเราไม่อาจจะสาธยายบุญคุณและความดีที่แม่มีให้เราได้หมดสิ้น
ท่อนหนึ่งจากเพลงใครหนอ
...จะเอาโลกมาทำปากกา...แล้วเอานภามาแทนกระดาษ...เอาน้ำหมดมหาสมุทรแทนหมึกวาด...ประกาศพระคุณไม่พอ...
และจากเพลงค่าน้ำนม
...แต่เล็กจนโตโอ้แม่ถนอม...แม่ผ่ายผอมย่อมเกิดจากรักลูกปักดวงใจ...เติบโตโอ้เล็กจนใหญ่...นี่แหละหนาอะไร มิใช่ใดหนาเพราะค่าน้ำนม
...
เบื้องหลังความสำเร็จของลูกเกือบทุกคน จึงมีแม่เป็นดั่งประติมากรชั้นเลิศ ที่ปั้นแต่งเราอย่างที่เรียกว่าทุ่มเททั้งแรงกายและแรงใจทั้งหมดที่มี
แม่จะยอมอดให้เราอิ่มก่อนเสมอ...
แม่ใส่ชุดเก่าได้ไม่เป็นไร ขอให้ลูกได้มีชุดสวยๆ ใส่ก็พอ...
แม่อดตาหลับขับตานอนได้ แค่ขอให้ลูกหายป่วยหายไข้...
แม่ยังไม่หิว รอลูกกลับมากินข้าวบ้าน...
แม่ยังไม่ง่วง รอเห็นว่าลูกถึงบ้านปลอดภัย...
ฯลฯ
ไม่ว่าเราจะสูงต่ำดำขาว ไม่ว่าเราจะขาดเกินไม่สมประกอบ ไม่ว่าเราจะเป็นเด็กพิเศษ หรือไม่ว่าเราจะเกิดมาเป็นอะไรก็ตาม...ก็มีแต่แม่เท่านั้น ที่เห็นเราเป็นเทพบุตรและเทพธิดาที่แม่รักด้วยหัวใจทั้งหมดที่แม่มี
...
ผมเชื่อว่า ทุกคนก็น่าจะเคยมีปัญหากับแม่ ผมเองก็เคย...ก็เป็นเรื่องธรรมดา...แต่เราก็ไม่เคยเคืองกันนาน ด้วยความรักระหว่างแม่ลูกนั้น มีพลังเหนือกว่าความรู้สึกอื่นใดทั้งหมด
ใครที่ยังมีเรื่องขุ่นข้องหมองใจกับแม่...วันนี้น่าจะเป็นโอกาสดีที่จะเข้าไปกราบท่าน ไม่ว่าเราจะเป็นฝ่ายผิดหรือถูก ผมว่ามันไม่ใช่เรื่องสำคัญเลย
ความรักที่แม่ให้เรามันมีค่าเกินกว่าที่เราจะเอาสิ่งอื่นใดมาลบล้างลงไปได้...และผมเชื่อว่า แม่เองก็กำลังรอให้ลูกเข้าไปหา รอให้อภัย หรือแม้แต่รอที่จะขอโทษลูก
...
บางคนไม่พูดไม่จา ไม่ไปมาหาสู่แม่เป็นเวลากว่า 10 ปี เพราะคิดว่าตัวเองเป็นฝ่ายถูก แบกความโกรธ แบก ego ไว้อยู่อย่างนั้น
วันหนึ่งถ้าแม่ไม่อยู่บนโลกนี้แล้ว...อยากรู้จริงๆ ว่าจะเข้าไปร่ำไห้กอดศพแล้วบอกขอโทษแม่รึเปล่า แล้วถ้าวันนั้นมันมาถึงจริงๆ แม่จะได้เห็น ได้ยิน ได้รับรู้มั๊ย?
แทนที่จะได้เวลาแห่งความสุขนับ 10 ปี กลับเสียเวลาไปกับการแบกอัตตานั้นไว้...ที่สุดแล้ว ก็เหลือทิ้งไว้แค่ความเสียใจ ได้แต่รำพึงรำพันว่า ผม/หนู รักแม่ ผม/หนู ขอโทษ...แบบนี้ดีแล้วใช่มั๊ย?
...
หากเราสามารถมองเห็นความรักพิสุทธิ์ให้เป็นรูปเป็นร่างได้...ผมมั่นใจว่าความรักพิสุทธิ์นั้น ก็จะต้องมีรูปร่างหน้าตาเหมือนแม่นั่นเอง
หนึ่งนาทีที่เราเคืองแม่...ก็นานเกินไปแล้ว
ตลอดชีวิตที่ใช้รักแม่...ก็ถูกต้องแล้ว
แด่แม่ของลูกและลูกของแม่ทุกๆ คู่ครับ ^^
Comments
Post a Comment