Post#2-338:
มานั่งทบทวนดู ผมพบว่า เราคุยกันหลายครั้ง เรื่องที่เราจำเป็นจะต้องกำหนดเป้าหมายให้กับชีวิตของตัวเอง
ว่ากันตามจริง ถ้าเราจะต้องเดินไปสู่วันสุดท้ายของชีวิต โดยไม่มีเรื่องราวดีๆ หรือเรื่องราวแห่งความสำเร็จใดๆ ไว้ให้จดจำ ก็คงจะเป็นเรื่องน่าเศร้าไม่น้อย
ผมไม่ได้หมายความถึงความสำเร็จใหญ่โตขนาดต้องเปลี่ยนโลก ล้างจักรวาล หากแต่หมายถึงความสำเร็จที่เราพอจะภูมิใจ เมื่อได้เล่าขานหรือถ่ายทอดให้ใครก็ตามได้ฟัง
...
หลายๆ คนเลือกที่จะก้มหน้าก้มตาเดินไปเรื่อยๆ แล้วแต่ว่าใครจะขีดทางเดินให้ ก็เดินตามเค้าเรื่อยไปโดยไม่โต้แย้ง
เมื่อเงยหน้าขึ้นมาอีกที ก็กลายเป็นคนขลาดที่ไม่กล้าเลือกทางเดินชีวิตของตัวเอง สุดท้ายก็ขังตัวเองไว้ในกำแพงล่องหน กักตัวเองไว้ในกรอบของคำว่า "เป็นไปไม่ได้"
เกี่ยวกับการสร้างกรอบให้ตัวเองที่ว่า Andrew Murphy (เท่าที่ค้นข้อมูลดู น่าจะหมายถึงนักเขียนชาวอเมริกัน) แสดงทัศนะไว้ว่า "You are confined only by the walls you build yourself." แปลว่า "คุณจะถูกจำกัดขอบเขตด้วยกำแพงทึ่คุณสร้างขึ้นมาเองเท่านั้น"
...
ต่อให้ใครอีกพันหมื่นแสนคนบนโลก มาพูด มาเตือน มาบอก หรือมาดูถูกเรา ว่าเราทำนั่น นู่น นี่ ไม่ได้ ก็ไม่ได้เป็นการสร้างกรอบได้เท่ากับการที่เรามัวแต่บอกตัวเองว่า เราทำไม่ได้
ไม่ว่าเราจะล้มเหลวกี่ครั้งก็ไม่ได้แปลว่าเราทำไม่ได้...เราจะทำไม่ได้จริงๆ ก็ต่อเมื่อเรายอมรับกับตัวเองว่า เราพยายามอย่างดีที่สุดแล้ว และมันทำไม่ได้เท่านั้น
หากวันข้างหน้า เราอยากจะมีเรื่องราวให้จดจำและถ่ายทอด...ไม่ว่าสิ่งที่เราจะทำจะสำเร็จหรือล้มเหลวก็ตาม มันย่อมมีคุณค่าในตัวของมันอย่างแน่นอน
เชื่อเถอะครับ ถ้าเราสร้างกำแพงนั้นได้ เราย่อมทลายกำแพงนั้นได้อย่างแน่นอน
Comments
Post a Comment