Post#3-118:
ผมเองก็ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ ที่วันอาทิตย์ถูกกำหนดให้เป็นวันที่เราควรใช้เวลาอยู่กับครอบครัว?
ด้วย Life Style ของคนเมือง ทำให้เรามีเวลาอยู่กับครอบครัวน้อยลง...ออกไปทำงานแต่เช้าและกลับถึงบ้านก็มืดค่ำ
ดังนั้น การที่จะมีวันใดวันหนึ่งที่เป็นวันให้สมาชิกครอบครัวมาใช้เวลาอยู่ด้วยกัน จึงเป็นสิ่งสำคัญและจำเป็น
อย่างน้อย การใช้เวลาอยู่ร่วมกัน ก็เป็นหลักฐานยืนยันว่า เรามี "ครอบครัว"
...
ที่ผ่านๆ มา ผมไปมาหาสู่กับอาม่าและญาติๆ แบบนับครั้งได้...ส่วนใหญ่ก็จะพบกันในวันรวมญาติต่างๆ เช่น วันเกิดอาม่า, วันตรุษจีน, วันเชงเม้ง หรือไม่ก็วันครบรอบวันตายของอากง
เวลาอยู่กับอาม่าหรือญาติผู้ใหญ่...บ่อยครั้งที่ผมอยู่ในภาวะทำตัวไม่ค่อยถูก และที่สำคัญ ไม่รู้จะคุยอะไรกับท่านๆ
เรียกง่ายๆ ว่าผมไม่ชอบบรรยากาศ Dead Air นั่นแหละครับ
...
เมื่อก่อนผมก็ไม่ค่อยเข้าใจ ว่าทำไมแม่ถึงได้ชอบไปหาอาม่าได้บ่อยๆ เรียกว่าในเดือนหนึ่งๆ แทบจะหาวันอาทิตย์ที่แม่ไม่ไปหาอาม่าไม่ได้เลย...เป็นแบบนี้มาตั้งแต่ผมจำความได้
ผมไม่แน่ใจว่า "ความรู้สึกโหยหาครอบครัว" จะพัฒนามากขึ้นตามอายุรึเปล่า...แต่ยิ่งอายุมากขึ้น ผมยิ่งอยากอยู่ใกล้แม่และพ่อ มากขึ้นทุกวัน
รวมไปถึงอยากไปหาอาม่าให้บ่อยขึ้นด้วย...
...
ระยะหลังๆ มานี้ ผมพึ่งจะมาค้นพบว่า แท้จริงแล้ว การอยู่ท่ามกลาง "ครอบครัว" อาจไม่จำเป็นต้องคุยกันด้วยคำพูดเสมอไป
ที่สำคัญน่ะ ต้องคุยกันด้วย "ความรู้สึกเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัว" ต่างหาก
บางครั้ง เมื่อเจอแม่กับพ่อ หรือไปเจออาม่า ผมแทบไม่ได้คุยอะไรด้วยเลย แต่เวลาอยู่กับท่าน ใจผมกลับนิ่งและอบอุ่น...เหมือนได้กลับไปเป็นเด็กๆ อีกครั้ง
นี่กระมังครับ...อำนาจวิเศษของคำว่า "ครอบครัว"
...
แน่นอนว่า คนส่วนใหญ่ (ซึ่งรวมผมอยู่ด้วย) มักไม่ค่อยรู้ค่าของช่วงเวลาอันมีค่า...จนเมื่อวันหนึ่งในอนาคต เรากลับมานึกถึงมัน
เหมือนที่ฝรั่งว่าไว้ว่า...
"Sometimes you will never know the true value of a moment until it becomes a memory."
แปลว่า "บางครั้ง คุณจะไม่มีวันรู้ซึ้งถึงคุณค่าของชั่วขณะใดขณะหนึ่ง จนกระทั่งมันกลายเป็นความทรงจำ"
เราอาจไม่รู้ตัวเลยว่า แท้จริงแล้ว การที่เราได้ใช้ชีวิตกับครอบครัวที่เรารักนั้น, ในวันหนึ่งข้างหน้า, มันจะกลายเป็นความทรงจำที่มีค่าที่สุด...เหนือกว่าความทรงจำอื่นใดในโลก
...
ถ้าใครได้ดู Animation เรื่อง Inside Out คงพอจะนึกภาพออก ว่า "ครอบครัว" นั้น มีความสำคัญเพียงใดกับ "อัตลักษณ์" ของคนเรา
คิดภาพออกมั๊ยครับ ถ้าไม่มีครอบครัว...เราจะเป็นยังไง?
จะต่อสู้ไปเพื่ออะไร? จะหัวเราะกับใคร? จะร้องไห้กับใคร? จะกลับไปหาใคร?
ขอให้ได้สุขสันต์กับครอบครัวได้บ่อยเท่าที่จะมีโอกาสนะครับ...
ผมเองก็ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ ที่วันอาทิตย์ถูกกำหนดให้เป็นวันที่เราควรใช้เวลาอยู่กับครอบครัว?
ด้วย Life Style ของคนเมือง ทำให้เรามีเวลาอยู่กับครอบครัวน้อยลง...ออกไปทำงานแต่เช้าและกลับถึงบ้านก็มืดค่ำ
ดังนั้น การที่จะมีวันใดวันหนึ่งที่เป็นวันให้สมาชิกครอบครัวมาใช้เวลาอยู่ด้วยกัน จึงเป็นสิ่งสำคัญและจำเป็น
อย่างน้อย การใช้เวลาอยู่ร่วมกัน ก็เป็นหลักฐานยืนยันว่า เรามี "ครอบครัว"
...
ที่ผ่านๆ มา ผมไปมาหาสู่กับอาม่าและญาติๆ แบบนับครั้งได้...ส่วนใหญ่ก็จะพบกันในวันรวมญาติต่างๆ เช่น วันเกิดอาม่า, วันตรุษจีน, วันเชงเม้ง หรือไม่ก็วันครบรอบวันตายของอากง
เวลาอยู่กับอาม่าหรือญาติผู้ใหญ่...บ่อยครั้งที่ผมอยู่ในภาวะทำตัวไม่ค่อยถูก และที่สำคัญ ไม่รู้จะคุยอะไรกับท่านๆ
เรียกง่ายๆ ว่าผมไม่ชอบบรรยากาศ Dead Air นั่นแหละครับ
...
เมื่อก่อนผมก็ไม่ค่อยเข้าใจ ว่าทำไมแม่ถึงได้ชอบไปหาอาม่าได้บ่อยๆ เรียกว่าในเดือนหนึ่งๆ แทบจะหาวันอาทิตย์ที่แม่ไม่ไปหาอาม่าไม่ได้เลย...เป็นแบบนี้มาตั้งแต่ผมจำความได้
ผมไม่แน่ใจว่า "ความรู้สึกโหยหาครอบครัว" จะพัฒนามากขึ้นตามอายุรึเปล่า...แต่ยิ่งอายุมากขึ้น ผมยิ่งอยากอยู่ใกล้แม่และพ่อ มากขึ้นทุกวัน
รวมไปถึงอยากไปหาอาม่าให้บ่อยขึ้นด้วย...
...
ระยะหลังๆ มานี้ ผมพึ่งจะมาค้นพบว่า แท้จริงแล้ว การอยู่ท่ามกลาง "ครอบครัว" อาจไม่จำเป็นต้องคุยกันด้วยคำพูดเสมอไป
ที่สำคัญน่ะ ต้องคุยกันด้วย "ความรู้สึกเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัว" ต่างหาก
บางครั้ง เมื่อเจอแม่กับพ่อ หรือไปเจออาม่า ผมแทบไม่ได้คุยอะไรด้วยเลย แต่เวลาอยู่กับท่าน ใจผมกลับนิ่งและอบอุ่น...เหมือนได้กลับไปเป็นเด็กๆ อีกครั้ง
นี่กระมังครับ...อำนาจวิเศษของคำว่า "ครอบครัว"
...
แน่นอนว่า คนส่วนใหญ่ (ซึ่งรวมผมอยู่ด้วย) มักไม่ค่อยรู้ค่าของช่วงเวลาอันมีค่า...จนเมื่อวันหนึ่งในอนาคต เรากลับมานึกถึงมัน
เหมือนที่ฝรั่งว่าไว้ว่า...
"Sometimes you will never know the true value of a moment until it becomes a memory."
แปลว่า "บางครั้ง คุณจะไม่มีวันรู้ซึ้งถึงคุณค่าของชั่วขณะใดขณะหนึ่ง จนกระทั่งมันกลายเป็นความทรงจำ"
เราอาจไม่รู้ตัวเลยว่า แท้จริงแล้ว การที่เราได้ใช้ชีวิตกับครอบครัวที่เรารักนั้น, ในวันหนึ่งข้างหน้า, มันจะกลายเป็นความทรงจำที่มีค่าที่สุด...เหนือกว่าความทรงจำอื่นใดในโลก
...
ถ้าใครได้ดู Animation เรื่อง Inside Out คงพอจะนึกภาพออก ว่า "ครอบครัว" นั้น มีความสำคัญเพียงใดกับ "อัตลักษณ์" ของคนเรา
คิดภาพออกมั๊ยครับ ถ้าไม่มีครอบครัว...เราจะเป็นยังไง?
จะต่อสู้ไปเพื่ออะไร? จะหัวเราะกับใคร? จะร้องไห้กับใคร? จะกลับไปหาใคร?
ขอให้ได้สุขสันต์กับครอบครัวได้บ่อยเท่าที่จะมีโอกาสนะครับ...
Comments
Post a Comment