Post#3-129: ลืมและไม่ลืม

Post#3-129:
หลายต่อหลายครั้ง ที่เราอาจจะเจ็บปวดจากผู้คนหรือเหตุการณ์ต่างๆ

บ้างก็เกิดจากเราเป็นฝ่ายผิด บ้างก็อาจเกิดจากคนอื่นเป็นฝ่ายทำให้เราเจ็บช้ำ และบ้างก็เป็นเหตุไม่คาดฝันที่อาจสร้างรอยแผลให้กับทุกคน

แต่ยิ่งเราไปมัวจมจ่อมอยู่กับความเจ็บปวดเหล่านั้น ก็ยิ่งจะทำให้ตัวเราแย่ลงไปเรื่อยๆ...เสมือนเราสะกดจิตตัวเองให้เราจำในสิ่งที่ไม่เป็นประโยชน์ หรือเสมือนเราเก็บขยะไว้ในห้อง

...

ดังเช่นที่ใครก็ไม่รู้ กล่าวไว้ว่า...

"Forget what has hurt you in the past, but never forget what it has taught you."

แปลว่า "จงลืมสิ่งใดก็ตามที่ทำร้ายคุณในอดีต, แต่จงอย่าลืมว่าสิ่งนั่นสอนอะไรกับคุณ"

ยากไปมั๊ยครับ...ทั้งต้องลืมและต้องไม่ลืม

...

การจะวิเคราะห์เหตุการณ์เพื่อเรียนรู้ให้ได้นั้น เราจำเป็นต้องแยก "เรื่องราว" ออกจาก "ความรู้สึก" (Post#157)

แม้ผมเองจะไม่อาจเถียงได้ ว่ามันออกจะยากเอาการอยู่ ที่จะลืมความรู้สึกเจ็บปวดได้ง่ายๆ ดังนั้น อาจต้องใช้คำว่า "พยายามอย่านึกถึงมัน" น่าจะดีกว่า

เพราะถ้าไม่แยกความรู้สึกออกจากเหตุการณ์ที่เรากำลังจะวิเคราะห์...เราจะใช้ "อารมณ์" มากกว่า "เหตุผล"

...

เคยวิเคราะห์ตัวเองโดยไม่เข้าข้างบ้างมั๊ยล่ะครับ ว่าทำไมเรามักเจ็บปวดซ้ำซาก หรือพลาดเรื่องเดิมซ้ำๆ

สาเหตุส่วนใหญ่ก็เกิดจาก เราไม่ได้เรียนรู้จากความเจ็บปวดหรือความผิดพลาดนั้น เราแค่ "จำ" ความเจ็บปวดหรือความผิดพลาดนั้น และปล่อยให้อารมณ์พาเราไปตามยถากรรม

...แล้ววงวนแห่งความซ้ำซากนั้น จึงเกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำอีก

ตราบเมื่อเรารู้ตัว ใช้สติหาเหตุผลได้เมื่อไหร่ เราจึงจะหยุดวังวนนั้นได้ครับ

#เจ็บแล้วต้องจำ #ผิดพลาดต้องเรียนรู้