Post#3-136:
ต่อเนื่องจากเมื่อวาน, มีน้องท่านนึงถามมาว่า
"อยากได้ข้อคิดเพิ่มเติมค่ะ
1. ถ้าเราไม่เชื่อ ไม่ศรัทธาเรือที่เราจะลงหละคะ เราควรลงไปเพื่อไปลอง หรือเราควรอยู่บนท่าน้ำเพื่อความปลอดภัย
2. ถ้าเราตัดสินใจลงเรือไปแล้ว เห็นแล้วว่าข้างหน้าจะจม เราเตือนแล้ว เราช่วยเท่าที่เราช่วยได้แล้ว เราจะทำยังไงดีคะ เราควรสละเรือ หรือว่าเราควรพายต่อไปและพยายามเตือนผู้ร่วมทางให้หมุนหัวเรือ"
ตอบยากจัง...เอาเป็นว่า ผมยกตัวอย่างแบบนี้ดีกว่าครับ ^^
...
สมมติว่า คุณกำลังจะนั่งรถทัวร์ไปต่างจังหวัด...
ระหว่างนั่งรอรถอยู่นั้น ก็บังเอิญไปเห็นว่า คนขับมีท่าทางเมา และสภาพรถก็น่าเชื่อว่าอาจจะไปเสียกลางทางแน่ๆ...ถามว่า เห็นตำตาขนาดนี้แล้ว คุณจะขึ้นรถคันนี้มั๊ย?
แต่ถ้าคนขับก็มีท่าทีปกติ, สภาพรถก็ดูไม่แย่ แต่จู่ๆ คุณก็มโนขึ้นมาเองว่า "ตายล่ะ...ฉันมีลางสังหรณ์ว่า ถ้าขึ้นรถคันนี้ สงสัยจะเกิดอุบัติเหตุแน่ๆ" ถามว่า คุณจะขึ้นรถคันนี้มั๊ย?
ได้คำตอบสำหรับคำถามข้อ 1 มั๊ยครับ?
...
เอาใหม่ สมมติว่าคุณรู้สึกตัวแล้ว ว่านั่นเป็นการมโนไปเอง เลยตัดสินใจขึ้นรถคันนั้นไป
ระหว่างทางคุณเห็นคนขับรถมีท่าทางแปลกๆ เหมือนว่าจะหลับใน, คุณก็เลยรำพึงกับตัวเองว่า "อุ๊ย หรือว่าที่เราสังหรณ์ไว้จะเป็นจริง"...ถามต่อไปว่า คุณจะนั่งสังเกตอาการไปเรื่อยๆ คนเดียวเงียบๆ หรือจะชวนให้ผู้โดยสารคนอื่นช่วยกันสังเกตครับ?
เอาล่ะ สมมติต่อไปอีกว่า คนขับก็ง่วงจริงๆ นั่นแหละ ถามว่าคุณจะนั่งสังเกตคนขับไปเรื่อยๆ หรือพยายามหาวิธีให้คนขับหายง่วงดีครับ?
แล้วหากคุณหยิบลูกอมให้ก็แล้ว, ส่งผ้าเย็นให้ก็แล้ว, ชวนคุยก็แล้ว และถึงกับเขย่าตัวก็แล้ว...คนขับเจ้ากรรมก็ยังมีทีท่าห่วงเหงาหาวนอนอยู่ดี
ถามว่า คุณจะนั่งอยู่บนรถต่อไป หรือขอลงรถดีเอ่ย? แล้วตอนขอลงรถน่ะ ใจคอคิดจะเตือนคนอื่นบนรถทัวร์มั๊ยครับ?
ได้คำตอบสำหรับคำถามข้อ 2 มั๊ยครับ?
ต่อเนื่องจากเมื่อวาน, มีน้องท่านนึงถามมาว่า
"อยากได้ข้อคิดเพิ่มเติมค่ะ
1. ถ้าเราไม่เชื่อ ไม่ศรัทธาเรือที่เราจะลงหละคะ เราควรลงไปเพื่อไปลอง หรือเราควรอยู่บนท่าน้ำเพื่อความปลอดภัย
2. ถ้าเราตัดสินใจลงเรือไปแล้ว เห็นแล้วว่าข้างหน้าจะจม เราเตือนแล้ว เราช่วยเท่าที่เราช่วยได้แล้ว เราจะทำยังไงดีคะ เราควรสละเรือ หรือว่าเราควรพายต่อไปและพยายามเตือนผู้ร่วมทางให้หมุนหัวเรือ"
ตอบยากจัง...เอาเป็นว่า ผมยกตัวอย่างแบบนี้ดีกว่าครับ ^^
...
สมมติว่า คุณกำลังจะนั่งรถทัวร์ไปต่างจังหวัด...
ระหว่างนั่งรอรถอยู่นั้น ก็บังเอิญไปเห็นว่า คนขับมีท่าทางเมา และสภาพรถก็น่าเชื่อว่าอาจจะไปเสียกลางทางแน่ๆ...ถามว่า เห็นตำตาขนาดนี้แล้ว คุณจะขึ้นรถคันนี้มั๊ย?
แต่ถ้าคนขับก็มีท่าทีปกติ, สภาพรถก็ดูไม่แย่ แต่จู่ๆ คุณก็มโนขึ้นมาเองว่า "ตายล่ะ...ฉันมีลางสังหรณ์ว่า ถ้าขึ้นรถคันนี้ สงสัยจะเกิดอุบัติเหตุแน่ๆ" ถามว่า คุณจะขึ้นรถคันนี้มั๊ย?
ได้คำตอบสำหรับคำถามข้อ 1 มั๊ยครับ?
...
เอาใหม่ สมมติว่าคุณรู้สึกตัวแล้ว ว่านั่นเป็นการมโนไปเอง เลยตัดสินใจขึ้นรถคันนั้นไป
ระหว่างทางคุณเห็นคนขับรถมีท่าทางแปลกๆ เหมือนว่าจะหลับใน, คุณก็เลยรำพึงกับตัวเองว่า "อุ๊ย หรือว่าที่เราสังหรณ์ไว้จะเป็นจริง"...ถามต่อไปว่า คุณจะนั่งสังเกตอาการไปเรื่อยๆ คนเดียวเงียบๆ หรือจะชวนให้ผู้โดยสารคนอื่นช่วยกันสังเกตครับ?
เอาล่ะ สมมติต่อไปอีกว่า คนขับก็ง่วงจริงๆ นั่นแหละ ถามว่าคุณจะนั่งสังเกตคนขับไปเรื่อยๆ หรือพยายามหาวิธีให้คนขับหายง่วงดีครับ?
แล้วหากคุณหยิบลูกอมให้ก็แล้ว, ส่งผ้าเย็นให้ก็แล้ว, ชวนคุยก็แล้ว และถึงกับเขย่าตัวก็แล้ว...คนขับเจ้ากรรมก็ยังมีทีท่าห่วงเหงาหาวนอนอยู่ดี
ถามว่า คุณจะนั่งอยู่บนรถต่อไป หรือขอลงรถดีเอ่ย? แล้วตอนขอลงรถน่ะ ใจคอคิดจะเตือนคนอื่นบนรถทัวร์มั๊ยครับ?
ได้คำตอบสำหรับคำถามข้อ 2 มั๊ยครับ?
Comments
Post a Comment