Post#3-131:
มีอดีตลูกน้องท่านหนึ่ง ส่งข้อความมาหาในช่วงเช้าวันนี้...ข้อความนั้นมีว่า
"ถึงแม้พี่ไม่ได้เป็นครูจริงๆ ของผม แต่ผมนับถือพี่เป็นครูของผมตลอดเวลาครับ กราบขอบพระคุณ คุณครูครับ"
สารภาพว่า พออ่านข้อความนี้แล้ว...ผมอึ้งไปชั่วครู่ ด้วยความรู้สึกหลายหลากที่เข้ามาพร้อมๆ กัน
...
หนึ่ง...คือ ความรู้สึกปลื้มใจ ไม่ได้ปลื้มใจที่มีใครมายกย่องให้เป็นครูนะครับ แต่ปลื้มใจที่อดีตลูกน้องท่านนี้ มีจิตใจที่ดีงาม ซึ่งจะเป็นคุณลักษณะที่เกื้อหนุนให้เค้าได้ดีต่อไปในภายภาคหน้า
สอง...คือ ความรู้สึกขอบคุณ เพราะข้อความนี้ ทำให้ผมคิดต่อไปว่า ความจริงแล้ว เราอาจมีโอกาสเป็น "ครู" ให้กับใครหลายๆ คนได้จริงๆ ด้วย เพราะ "ครู" แปลว่า "ผู้สั่งสอน"
สาม...คือ ความรู้สึกอยากแบ่งปันความรู้ต่อไปเรื่อยๆ เพราะผมรู้สึกว่า อาชีพครู เป็นอาชีพที่ยิ่งใหญ่ เป็นผู้ปั้นดินให้เป็นดาว และครูเป็นผู้มีบุญคุณเป็นอันดับต้นๆ รองจากพ่อแม่
...
แม้ว่า "ครู" จะเป็นเพียงอาชีพหนึ่งในสังคม และแม้ว่าบางคนจะเลือกทำอาชีพนี้ เพื่อแลกเงิน แต่ผมเชื่อว่า โดยส่วนใหญ่แล้ว คนที่เลือกประกอบอาชีพเป็น "ครู" นั้น เป็นด้วย "จิตวิญญาณ"
ผมเชื่อว่า เราต่างก็มีภาพของ "ครูผู้มีจิตวิญญาณของความเป็นครู" ที่ผมว่า อยู่ในดวงใจ...ซึ่งเป็นผู้ที่เรารู้สึกได้ด้วยหัวใจว่า ท่านเป็นบุคคลที่น่ากราบไม่น้อยไปกว่าพ่อและแม่ (อ่าน Post#131 เพิ่มนะครับ)
เชื่อเถอะครับ ว่าไม่มีวิธีตอบแทนบุญคุณของครูได้ดีไปกว่า การนำคำสอนของท่านมาเป็นส่วนหนึ่งของหลักครองชีวิต
...และจะดียิ่งกว่า หากนำคำสอนของท่านไปสั่งสอนคนรุ่นหลังต่อไป
...
หนึ่งในเป้าหมายของผมที่อยากจะทำให้สำเร็จให้ได้ ก็คือการแบ่งปันความรู้, แนวคิด และกำลังใจ ให้กับใครก็ได้ที่ต้องการ...และมันก็แสดงออกมาเป็น Post ที่ทุกท่านได้อ่านอยู่นี้
ผมเชื่อมั่นว่า การแบ่งปันความรู้นั้น ก็ถือเป็นทานมัยที่ยังประโยชน์ทั้งแก่ผู้ให้และผู้รับ...ถือเป็นธรรมทานอย่างหนึ่ง
และผมจะทำให้มันเป็นจริงไม่ได้...หากปราศจาก "ครู" ซึ่งอาจเป็นคุณแม่, ญาติ, เจ้านาย, เพื่อนร่วมงาน หนือแม้แต่ลูกน้อง ที่ถ่ายทอดความรู้ให้กับผมโดยที่เค้าอาจจะไม่รู้ตัว
แน่นอนว่าบุคคลที่สำคัญที่สุดที่กรุณาสั่งสอนและอบรมให้ผมมีจิตวิญญาณของการแบ่งปัน คงไม่พ้น "ครู" และ "อาจารย์" ในอดีตที่ผ่านมาทุกท่าน
ด้วยจิตคารวะและกตเวทิตาแด่ "ครู" และผู้มีจิตวิญญาณแห่ง "ครู" ทุกๆ ท่านครับ
มีอดีตลูกน้องท่านหนึ่ง ส่งข้อความมาหาในช่วงเช้าวันนี้...ข้อความนั้นมีว่า
"ถึงแม้พี่ไม่ได้เป็นครูจริงๆ ของผม แต่ผมนับถือพี่เป็นครูของผมตลอดเวลาครับ กราบขอบพระคุณ คุณครูครับ"
สารภาพว่า พออ่านข้อความนี้แล้ว...ผมอึ้งไปชั่วครู่ ด้วยความรู้สึกหลายหลากที่เข้ามาพร้อมๆ กัน
...
หนึ่ง...คือ ความรู้สึกปลื้มใจ ไม่ได้ปลื้มใจที่มีใครมายกย่องให้เป็นครูนะครับ แต่ปลื้มใจที่อดีตลูกน้องท่านนี้ มีจิตใจที่ดีงาม ซึ่งจะเป็นคุณลักษณะที่เกื้อหนุนให้เค้าได้ดีต่อไปในภายภาคหน้า
สอง...คือ ความรู้สึกขอบคุณ เพราะข้อความนี้ ทำให้ผมคิดต่อไปว่า ความจริงแล้ว เราอาจมีโอกาสเป็น "ครู" ให้กับใครหลายๆ คนได้จริงๆ ด้วย เพราะ "ครู" แปลว่า "ผู้สั่งสอน"
สาม...คือ ความรู้สึกอยากแบ่งปันความรู้ต่อไปเรื่อยๆ เพราะผมรู้สึกว่า อาชีพครู เป็นอาชีพที่ยิ่งใหญ่ เป็นผู้ปั้นดินให้เป็นดาว และครูเป็นผู้มีบุญคุณเป็นอันดับต้นๆ รองจากพ่อแม่
...
แม้ว่า "ครู" จะเป็นเพียงอาชีพหนึ่งในสังคม และแม้ว่าบางคนจะเลือกทำอาชีพนี้ เพื่อแลกเงิน แต่ผมเชื่อว่า โดยส่วนใหญ่แล้ว คนที่เลือกประกอบอาชีพเป็น "ครู" นั้น เป็นด้วย "จิตวิญญาณ"
ผมเชื่อว่า เราต่างก็มีภาพของ "ครูผู้มีจิตวิญญาณของความเป็นครู" ที่ผมว่า อยู่ในดวงใจ...ซึ่งเป็นผู้ที่เรารู้สึกได้ด้วยหัวใจว่า ท่านเป็นบุคคลที่น่ากราบไม่น้อยไปกว่าพ่อและแม่ (อ่าน Post#131 เพิ่มนะครับ)
เชื่อเถอะครับ ว่าไม่มีวิธีตอบแทนบุญคุณของครูได้ดีไปกว่า การนำคำสอนของท่านมาเป็นส่วนหนึ่งของหลักครองชีวิต
...และจะดียิ่งกว่า หากนำคำสอนของท่านไปสั่งสอนคนรุ่นหลังต่อไป
...
หนึ่งในเป้าหมายของผมที่อยากจะทำให้สำเร็จให้ได้ ก็คือการแบ่งปันความรู้, แนวคิด และกำลังใจ ให้กับใครก็ได้ที่ต้องการ...และมันก็แสดงออกมาเป็น Post ที่ทุกท่านได้อ่านอยู่นี้
ผมเชื่อมั่นว่า การแบ่งปันความรู้นั้น ก็ถือเป็นทานมัยที่ยังประโยชน์ทั้งแก่ผู้ให้และผู้รับ...ถือเป็นธรรมทานอย่างหนึ่ง
และผมจะทำให้มันเป็นจริงไม่ได้...หากปราศจาก "ครู" ซึ่งอาจเป็นคุณแม่, ญาติ, เจ้านาย, เพื่อนร่วมงาน หนือแม้แต่ลูกน้อง ที่ถ่ายทอดความรู้ให้กับผมโดยที่เค้าอาจจะไม่รู้ตัว
แน่นอนว่าบุคคลที่สำคัญที่สุดที่กรุณาสั่งสอนและอบรมให้ผมมีจิตวิญญาณของการแบ่งปัน คงไม่พ้น "ครู" และ "อาจารย์" ในอดีตที่ผ่านมาทุกท่าน
ด้วยจิตคารวะและกตเวทิตาแด่ "ครู" และผู้มีจิตวิญญาณแห่ง "ครู" ทุกๆ ท่านครับ
Comments
Post a Comment