Post#4-211:
คนเราพออายุมากขึ้นเรื่อยๆ ก็มักจะกังวลเรื่อง "ความแก่"...ผมเองก็ไม่อยากแก่ครับ ^^
แต่เราก็ไม่อาจปฏิเสธวิถีธรรมชาติไปได้...แปลว่า เมื่อเวลาผ่านไป ยังไงเราก็ต้องแก่แน่นอน
เอาเป็นว่า ดีใจเถอะครับ...ยังไงเราก็ไม่ได้แก่อยู่คนเดียว >_<"
...
เรื่องของสังขารหรือสภาพร่างกายน่ะ เราไม่อาจเลือกได้ก็จริง...แต่เรื่องของวิธีคิด...อันนี้เราเลือกได้
แม้ว่าร่างกายอาจจะเสื่อมไปตามกาล...แต่ใจเราไม่จำเป็นต้องแก่ตามไปด้วยสักหน่อย
แปลง่ายๆ ว่า...ถึง "ตัวแก่" แต่ "ใจไม่แก่" ก็ได้ (นะเฟ้ย)
...
เอาล่ะ...คราวนี้มาถึงคำถามแล้วครับ
ลองคิดกันเล่นๆ ว่า เราจะรู้ได้ยังไงล่ะ ว่าเราแก่รึยัง?
ผมให้เวลาคิดขำๆ แค่ 3 นาที
...
หลายๆ คนคงเดาคำตอบถูกแน่ๆ
ใช่ครับ...เราจะแก่หรือไม่น่ะ มันอยู่ที่วิธีคิด...เรียกว่าตราบใดที่ใจไม่ยอมแก่ ยังไงเสียสังขารมันก็ยังสู้ไหว
ถ้าเรามัวแต่คิดว่า เหนื่อย, ยาก, ไม่ไหว หรือกระทั่งแก่...เราก็จะหาเหตุผล (ข้ออ้าง) มาสนับสนุนตัวเราว่า ทำไมมันถึงเหนื่อย, ทำไมมันถึงยาก, ทำไมเราถึงไม่ไหว และทำไมเราจึงแก่แล้ว
แต่ถ้าเราคิด (และเชื่อด้วย) ว่า เรายังมีเรื่องต้องทำอีกมาก, เรายังอยากตื่นขึ้นมาทำนู่น นั่น นี่, เรายังรู้สึกถึง "ไฟ" ที่อยู่ในตัวของเรา
แบบนี้...เราจะแก่ได้ยังไงครับ?
...ตราบใดที่เรายังคิดเรื่องของพรุ่งนี้มากกว่าเรื่องของเมื่อวาน...ตราบนั้น ผมว่า ยังไงเราก็ยังไม่แก่...
#NoteToSelf:
- รับรองว่านี่ไม่ใช่วิธีองุ่นเปรี้ยว
- ร่างกายแก่เราเลือกไม่ได้ แต่วิธีคิดแก่ ถือเป็นกรรมของแต่ละคน
- Young at Heart น่ะ เป็นแบบนี้นี่เอง
Comments
Post a Comment