Post#4-221:
ช่วงสายๆ ของวันนี้ หลังจากผมกลับจากไปซื้อของจาก Supermarket...กลับมาก็พบแขกมาพบแม่ยายของผม
พอเจอหน้าก็จำได้ ว่าเป็นเหล่าบรรดาแม่บ้านที่เคยรับใช้แม่ยายผม สมัยเมื่อสิบกว่าปีก่อน...ก่อนที่จะย้ายบ้านกันมา
ผมไม่ได้เข้าไปร่วมวงเสวนาด้วย...เกรงว่า พวกเค้าจะหมดสนุก จึงนั่งทานข้าวอยู่ห่างๆ และแน่นอนว่า ได้ยินบทสนทนาไปด้วย โดยไม่ต้องสาระแน ^^
...
ก่อนหน้าผมกลับมา พวกเค้าคงคุยกันไปยกใหญ่แล้ว ดังนั้น บทสนทนาส่วนมากที่ผมได้ยิน จึงเป็นเรื่องสัพเพเหระและเรื่องสมัยสิบกว่าปีก่อน เป็นหลัก
เป็นการพูดคุยที่มีสาระสำคัญอยู่ที่การไม่มีสาระ...ซึ่งผมคิดว่า เป็นการพูดคุยที่น่ารัก และเป็นกันเองดีจัง
ฟังจากน้ำเสียงและสัมผัสมวลบรรยากาศโดยรวม...แม่ยายผมคงมีความสุขเล็กๆ ที่ได้เจอและพูดคุยกับคนที่คุ้นเคย
...
ชีวิตเราไม่อาจเดินไปข้างหน้าได้...หากเบื้องหลังที่ผ่านมา ไม่ได้รับการสนับสนุนจากคนดีๆ
ไม่ว่าจะเป็นคนจากทิศเบื้องไหนในทิศหก...ผมว่าก็ล้วนมีส่วนผลักดันให้เราผ่านกาลเวลามาถึงปัจจุบัน
บางคนผ่านเข้ามาสร้างความทรงจำดีๆ กลายเป็น "ของขวัญ" ของชีวิต และหลายๆ คน ก็ผ่านเข้ามาสร้าง "บทเรียน" ให้กับเรา...ในทำนองเดียวกันเราก็อาจจะเป็น "ของขวัญ" หรือ "บทเรียน" ของคนอื่นๆ ด้วยเช่นกัน
...และบทพิสูจน์ว่า ที่ผ่านมา เราเป็นส่วนหนึ่งของความทรงจำดีๆ ของพวกเค้าบ้างหรือไม่...ก็คือการที่เค้ายัง "ไปมาหาสู่เรา" อยู่นั่นเอง...
#NoteToSelf:
- ไม่ว่าจะคุยเรื่องอะไรกับคนคุ้นเคย ก็ดูสนุกไปเสียหมดนั่นแหละ
- รู้จักคนใหม่เรื่อยๆ เป็นเรื่องดี แต่คนเดิมๆ ยังอยากรู้จักเราต่อไปมั๊ย เป็นเรื่องสำคัญ
- ไม่มีใครเป็น "ของขวัญ" ได้ทุกครั้ง บางครั้งก็ต้องเป็น "บทเรียน" บ้าง...แต่ที่ควรน่ะ คือทำยังไงจึงจะเป็น "ของขวัญ" ให้มากครั้งกว่า
Comments
Post a Comment