Post#5-070:
หนึ่งในความท้าทายขององค์กรใหญ่ๆ ทั้งหลาย ก็คือ จะทำยังไงให้ทุกๆ คนในองค์กร มีเป้าหมายร่วมกัน
ยิ่งองค์กรมีขนาดใหญ่มากขึ้นเท่าไหร่ ยิ่งมีความยากลำบากขึ้นเป็นเท่าทวี ว่าจะทำยังไงหนอที่จะทำให้พนักงานระดับปฏิบัติการเข้าใจได้ใกล้เคียงกับผู้บริหารระดับสูง ว่าทั้งองค์กรกำลังมุ่งไปทางไหน?
แม้กระทั่งทำให้ทุกคนรับรู้ว่า มีเป้าหมายร่วมกันได้แล้ว...ก็ยังยากแสนเข็ญเหลือเกิน ว่า จะมีวิธีใดที่จะให้ทุกคนเดินไปยังเป้าหมายได้โดยสอดคล้องไปในทางเดียวกัน
...
แม้ว่าแต่ละคนในองค์กรจะเก่งกล้าสามารถยังไง แต่หากไม่เดินไปในทิศทางเดียวกันแล้วล่ะก็...ยังไงก็ไม่อาจแสดงศักยภาพของพลังทีมได้เต็มที่
ลองดูการแข่งเรือแจวเป็นตัวอย่างก็ได้ครับ...
ผู้บริหารก็คือคนกำหนดทิศทางและให้จังหวะในการจ้วงฝีพาย
ส่วนทีมงานทุกคนก็คือฝีพาย...ถ้าพายสอดคล้องเป็นจังหวะพร้อมเพรียง เรือก็แล่นไปข้างหน้าได้อย่างรวดเร็วและราบรื่น
แต่เมื่อไหร่ที่ต่างคนต่างจ้วง...แม้ว่าจะพาเรือไปข้างหน้าได้ แต่ก็หวังได้ยาก ว่าจะพาเรือเข้าเส้นชัยเป็นลำแรกๆ ได้
...
จะชนะการแข่งขัน จึงต้องพร้อมทั้งศักยภาพของเรือ, ฝีพาย และผู้ให้จังหวะ...ขาดสิ่งใดสิ่งหนึ่ง ก็ห่างไกลโอกาสชนะ
จะพาองค์กรไปสู่ความสำเร็จ จึงต้องพร้อมทั้งระบบการบริหาร, พนักงาน และผู้นำองค์กร...ขาดสิ่งใดสิ่งหนึ่ง ก็เป็นได้แค่องค์กรชั้นสอง
และไม่ว่าจะแข่งเรือแจวหรือแข่งธุรกิจ...ทุกอย่างล้วนต้องถูกกำหนดไว้ด้วยเป้าหมาย
เป้าหมายจึงยากจะพิชิต...หากจิตวิญญาณของทุกคนบนเรือและจิตวิญญาณของเรือ ยังไม่เป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน
...
แม้ว่าความยั่งยืนจะเกิดจากระบบ...หากแต่การจะขับเคลื่อนองค์กร ก็ยังต้องอาศัยคน
และสิ่งที่ผูกใจคนไว้ด้วยกัน ก็คือจิตวิญญาณขององค์กร
...เมื่อระบบพร้อม...คนดี...ใจเป็นหนึ่ง...เป้าหมายแบบไหนก็ไม่ยากเกินกว่าจะพิชิตครับ...
#NoteToSelf:
- งานของผู้บริหาร คือการสร้างระบบเพื่อให้ทุกคนทำงานได้ตามหน้าที่ และจำต้องสร้างจิตวิญญาณองค์กร เพื่อให้คนที่ทำงานตามหน้าที่นั้น ทำด้วย “หัวใจ” ไม่ใช่ทำแบบ “หุ่นยนต์”
- เมื่อองค์กรเติบใหญ่มากขึ้นและมากขึ้น...การเดินไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว อาจสำคัญน้อยกว่าการเดินไปข้างหน้าอย่างพร้อมเพรียง
- ระบบที่ดี คือร่างกายที่แข็งแรง...และจิตวิญญาณขององค์กร ก็คือใจที่สั่งการให้ร่างกายเคลื่อนไหวอย่างมีชีวิตชีวา
- องค์กรไม่ใช่ “หุ่นยนต์” หากแต่เป็น “สิ่งมีชีวิต” ที่มีหัวใจ
Comments
Post a Comment