Post#5-082:
กฎข้อหนึ่งที่ผมมักจะไม่ค่อยพลาดที่จะปฏิบัติทุกครั้ง เมื่อไปใช้บริการร้านกาแฟหรือร้านอาหาร เพื่อพบปะคุยงาน...ก็คือ “การอุดหนุน” เจ้าของสถานที่
ผมเองก็เคยทำร้านอาหาร...ดังนั้น ผมจึงเห็นใจและเข้าใจดีเหลือเกิน ว่าถ้าที่นั่งถูกครอบครองด้วยคนมานั่งแช่เฉยๆ นั้น มันน่าเจ็บปวดใจอย่างไร
การอุดหนุนเจ้าของสถานที่ ตามสมควรกับเวลาที่ใช้...จึงเป็นเรื่องมารยาทอันควรทำอย่างยิ่ง
...
นอกจากเรื่องการอุดหนุนเจ้าของสถานที่แล้ว...อะไรที่เป็นข้อห้ามของร้าน ผมก็นิยมที่จะ “ไม่ฝ่าฝืน”
แต่ไม่ใช่แค่ไม่ฝ่าฝืนนะครับ...ใครฝ่าฝืนข้อห้ามของร้าน และถือเป็นการลิดรอนสิทธิ์ของผม ผมก็เอาเรื่องเหมือนกัน
เช่น ผมเคยไล่คนที่อุ้มหมาเข้ามาซื้อ McDonald’s มาแล้ว แบบไม่ไว้หน้า...แถมด้วยต่อว่า ผู้จัดการร้าน อย่างรุนแรง เพราะไม่เคารพกติกาของร้านอาหาร
ไม่ใช่ผมจะมากเรื่อง...แต่นิสัย “หยวนๆ” กับความไม่ถูกต้องนี่...ตามความเห็นของผมแล้ว ถือเป็นจุดเริ่มต้นของความล้มเหลวของวินัย อย่างแท้จริง
...
เอาจริงๆ บ้านเมืองเราจะมีความเรียบร้อยขึ้นได้อีกมาก...ถ้าเราไม่ “หยวนๆ”, “ดูดาย” หรือ “ธุระไม่ใช่” ให้กับคนที่ชอบแหกกฎระเบียบ เพราะมักง่ายเป็นหลัก
ในองค์กร ก็เช่นกันครับ...ไม่ว่าเราจะเป็นผู้บริหารหรือพนักงานระดับใดก็ตาม ก็ควรปฏิบัติตามกฎระเบียบที่องค์กรบัญญัติขึ้น
เพื่อให้สังคมของการอยู่ร่วมกัน เป็นไปได้อย่างเรียบร้อยและสงบสุข...ไม่ใช่ใครอยากจะทำอะไรตามใจ ก็ทำได้
ลองคิดดูว่า ถ้าเราปล่อยให้คนทำผิดกฎลอยหน้าลอยตาได้โดยไม่ถูกลงโทษ...ใครที่ไหนจะอยากปฏิบัติตามกฎ?
...ดังนั้น คนที่ผิดกฎอยู่เป็นนิจนั้น ย่อมไม่สมควรเป็นสมาชิกของสังคมใดๆ เลยครับ...
#NoteToSelf:
- บ้านมีกฎบ้าน, ร้านค้ามีกฎของตน, องค์กรก็มีกฎขององค์กร...และเรา ในฐานะส่วนหนึ่งของสังคม ต้องยอมรับและปฏิบัติตาม
- กฎใดๆ ที่เราเห็นว่า ไม่ถูก ไม่ต้อง หรือไม่ควร...ทักท้วงได้ตามครรลอง คือนำเรื่องส่งให้ผู้มีอำนาจพิจารณา ไม่ใช่ “ศาลเตี้ย” หรือ “อินดี้” ตัดสินเอง
- คนที่เห็นแก่ความสะดวกของตนเอง โดยไม่แคร์สังคม...สมควรถูกประณาม โดยไม่มีข้ออ้าง
Comments
Post a Comment