Post#5-083:
หากเราเข้าใจว่า “ลิ้นกับฟัน” ต้องมีวันกระทบกระทั่งกันบ้างเป็นบางเวลา ก็คงไม่ใช่เรื่องแปลก ที่ “นายกับลูกน้อง” จะต้องมีวันที่กระทบกระทั่งกันได้
มันเป็นธรรมดาอยู่เอง ของสิ่งที่ต้องอยู่คู่กัน ใกล้ชิดกัน...และแม้ลิ้นจะเจ็บมากกว่า แต่ทั้งลิ้นทั้งฟันก็รับรู้ถึงความเจ็บปวดได้ด้วยร่างกายเดียวกัน
อ้อ! แล้วอย่าไปเหมาว่า ลูกน้องต้องเป็นลิ้นทุกครั้งไปนะครับ...เพราะบ่อยครั้งและมากหน ที่กระทบกระแทกกันแล้ว นายเป็นฝ่ายเจ็บช้ำมากกว่า ก็มี
...
แล้วเราเรียนรู้อะไรบ้าง เมื่อเกิดเหตุการณ์ที่เรากัดลิ้นตัวเอง หรือลิ้นดันเผลอไปดุนฟันซี่ที่ปวดอยู่?
ก็เช่นกันกับว่า เราเรียนรู้อะไรบ้าง จากการต้องขุ่นข้องหมองใจระหว่างนายกับลูกน้อง?
ขาดลิ้นไป ฤาจะได้ลิ้มรสความอร่อย...ขาดฟันไป ฤาจะได้กลืนอาหารได้โดยง่าย?
เมื่อลิ้นกับฟันมากระทบกัน...เราอาจจะเจ็บน้อยบ้าง เจ็บจนเลือดสาดบ้าง...แต่ขอจงนึกถึงช่วงเวลาส่วนใหญ่ที่ลิ้นกับฟันได้ทำงานสอดประสานกันทำหน้าที่
...
นึกถึงวันที่ลิ้นโดนฟันกัดเป็นแผล...อาหารรสเลิศใดๆ ก็ไม่มีความอร่อยเหลืออยู่
นึกถึงวันที่ปวดฟันเพราะลิ้นดุนผิดซี่...ก็เช่นกันที่อาหารโอชารสจะกลายเป็นแค่ความขมขื่นมากกว่ารื่นรมย์
ฟันจึงต้องระวังในการเคี้ยว เช่นเดียวกับที่ลิ้นก็ต้องระวังในการคลุกเคล้าอาหาร
...เมื่อต่างฝ่ายต่างดูแลกันและกัน อาหารที่แม้จะเหนียวเคี้ยวยาก...ก็กลายเป็นความรื่นรมย์ได้ด้วยการประสานกันของสองคู่หูในช่องปาก...จริงมั๊ยล่ะครับ?...
#NoteToSelf:
- ถ้าฟันจ้องจะกัด และลิ้นจ้องจะดุน...มีหวังร่างกายคงอดตาย...แล้วเมื่อร่างกายตายไป ลิ้นกับฟันมีหรือจะไม่ตายตาม?
- อาจมีบ้างที่กระทบกระทั่ง...ดูออกมั๊ย ว่าจงใจหรือพลั้งพลาด?
Comments
Post a Comment