Skip to main content

Post#2-74: เมื่อลูกเป็นฝั่งเป็นฝา

Post#2-74:
เช้านี้ผมได้รับเชิญไปร่วมงานหมั้นเพื่อนรุ่นพี่ที่ผมเคารพมากท่านหนึ่ง

ถ้าจะหาใครซักคนที่มีความเป็น "ลูกผู้ชาย" ตัวจริงที่ผมรู้จัก ย่อมต้องมีชื่อของพี่ท่านนี้อยู่ด้วยอย่างแน่นอน

ที่ผมว่าพี่เค้าเป็น "ลูกผู้ชาย" ไม่ใช่เพราะเค้าเป็นพวกกล้ามใหญ่ใช้พลัง แต่เป็นเพราะวิธีการสู้ชีวิตของเค้าต่างหาก ที่ดูแลและนำธุรกิจครอบครัวจากปีละไม่กี่สิบล้าน จนปัจจุบันเป็นธุรกิจหลักหลายพันล้าน และกลายเป็นบริษัทมหาชนอย่างเต็มภาคภูมิ

ช่วงที่ธุรกิจของเค้าบูมมากๆ มีบริษัทยักษ์ใหญ่มาเสนอ take over ด้วยเม็ดเงินมหาศาล แต่พี่เค้าไม่ขาย ด้วยเหตุผลเดียว "ผมรักบริษัทและพนักงานทุกคน"

"ลูกผู้ชาย" ตัวจริง มั๊ยล่ะครับ?

ย้อนหลังไปเมื่อหลายปีก่อน ผมเองก็ได้รับโอกาสจากพี่ชายที่แสนดีท่านนี้ ให้บริษัทเล็กๆ ของผมได้เข้าไปรับงาน แม้จะเป็นช่วงเวลาสั้นๆ ที่ได้ทำงานร่วมกัน แต่ผมไม่เคยลืมความกรุณาที่พี่เค้ามีให้กับผมเลย

จวบจนวันนี้ พี่เค้าก็ยังให้ความเมตตาและช่วยเหลือผมอยู่เสมอ

...

พิธีการต่างๆ ในวันนี้ เท่าที่ฟังจากพิธีกรแล้ว ต้องเรียกว่าเป็นแบบ "จัดเต็ม"

เริ่มต้นจากพิธีสงฆ์ ก็ยังมีพิธีการต่างๆ ตามมาอีกมาก ทั้งพิธีแห่ขันหมาก, พิธียกน้ำชา, พิธีหมั้น ตลอดจนพิธีจดทะเบียนสมรส

ผมไม่มีโอกาสอยู่ร่วมจนเสร็จสิ้นพิธีการ เพราะติดประชุมกับผู้ใหญ่ ได้แต่เข้าไปแสดงความยินดีกับพี่เค้า ถ่ายรูปกันนิดหน่อย และได้ร่วมพิธีสงฆ์ในช่วงเช้าเท่านั้น

...

เวลามางานมงคลแบบนี้ คนที่ผมชอบมองที่สุด ไม่ใช่คู่หมั้นหรือคู่บ่าวสาว เพราะผมมั่นใจว่าทั้งคู่มีความสุขอยู่แล้ว...ผมชอบมองคุณพ่อ-คุณแม่ ของทั้ง 2 ฝ่ายมากกว่า

ถ้าจะมีวันไหน (นอกจากวันที่ลูกเกิด) ที่เราจะได้เห็นคุณพ่อ-คุณแม่มีความสุขเหมือนขึ้นสวรรค์ ก็เห็นจะเป็นวันที่ลูกเป็นฝั่งเป็นฝานี่แหละครับ

ยิ่งเพื่อนรุ่นพี่ของผมท่านนี้ แต่งงานเมื่ออายุใกล้ดอนเมืองไปแล้ว (อิอิ อย่าโกรธนะครับพี่) ทั้งคุณพ่อ-คุณแม่ (ซึ่งผมคุ้นเคยกับทั้ง 2 ท่าน เป็นอย่างดี เพราะผมก็ได้รับความเอ็นดูจากพวกท่าน ตลอดระยะเวลาที่ผมได้ทำงานร่วมกับเพื่อนรุ่นพี่ของผม) จึงมีแต่รอยยิ้มอยู่ตลอดเวลา พร้อมๆ กับแววตาที่มีความสุขและเต็มตื้น สมกับที่รอคอยวันนี้มาอย่างยาวนาน

...

ผมเคยคุยให้กับเพื่อนสนิทหลายๆ คนฟังว่า หนึ่งในอาชีพที่ผมอยากทำมากที่สุด (แต่คงไม่มีโอกาสได้ทำ) ก็คือ Wedding Planner ซึ่งผมคิดว่าเป็นอาชีพที่ท้าทายอย่างมาก

การที่ต้องทำทุกอย่างเพื่อให้งานของคน 2 คนที่รักกัน มีความสมบูรณ์แบบที่สุด เป็นงานที่หนักหนาและท้าทายเป็นอย่างมาก ต้องวางแผนตระเตรียมมาเป็นอย่างดี คิดทางหนีทีไล่เก่ง และต้องแก้สารพัดปัญหาเฉพาะหน้าได้อย่างชาญฉลาด

เป็นงานที่ต้องเก่งจริงๆ ถึงจะทำได้, เป็นงานที่ (มักจะ) เสร็จงานด้วยรอยยิ้มและความปิติในหัวใจ, เป็นงานที่ทำให้วันธรรมดาทั่วไปของคนอื่นๆ กลายเป็นวันพิเศษที่สุดของคน 2 คน ที่มีหัวใจดวงเดียวกัน

...

แม้วันนี้จะไม่ใช่วันแห่งความรัก...แต่ในช่วงเช้านี้ ผมก็ได้กลิ่นของความรักอบอวลอยู่ในทุกอณูบรรยากาศของห้องจัดงาน...

ขอให้คู่รักทุกคู่มีความสุขที่มีกันและกันนะครับ 💘

Comments

Popular posts from this blog

Post#355: ทำได้ vs ทำเป็น

Post#355: ส่วนใหญ่แล้ว เรามักแยกแยะไม่ค่อยถูกว่า ระหว่าง "ทำได้" กับ "ทำเป็น" น่ะคล้ายกันแต่ไม่เหมือนกัน "ทำได้" แปลว่า ทำได้ ขอให้แค่เสร็จๆ ไป ไม่ต้องสนใจว่างานออกมาดีมั๊ย ส่วน "ทำเป็น" แปลว่า ไม่ใช่แค่สักแต่ลงมือทำ แต่ต้องทำให้ได้ดีด้วย ถ้ายังงงๆ ผมจะยกตัวอย่างเพิ่มให้นะครับ คนที่ขับรถได้ มีความสามารถในการทำให้รถเคลื่อนที่ไปได้ แต่อาจจะเป็นพวกที่ขับรถแบบไร้มารยาท, ขับรถอันตราย หรือขับรถเห็นแก่ตัว, ฯลฯ ส่วนคนที่ขับรถเป็นนั้น นอกจากสามารถบังคับให้รถเคลื่อนที่ได้แล้ว ยังใส่ใจคนที่ใช้รถใช้ถนนคนอื่นๆ ด้วย เรียกว่าขับรถอย่างมีคุณภาพและคุณธรรม ^^ ตีกอล์ฟได้ก็คือเหวี่ยงไม้ให้ลูกกอล์ฟไปข้างหน้า แต่ตีกอล์ฟเป็น นอกจากเหวี่ยงไม้ให้ลูกไปข้างหน้าแล้ว ยังต้องใส่ใจคนที่เล่นกอล์ฟอยู่รอบๆ ทั้งก๊วนเรา ทั้งต่างก๊วนด้วย พอเห็นความต่างชัดขึ้นมั๊ยครับ? ขับรถได้จึงต่างจากขับรถเป็น, เล่นกอล์ฟได้จึงต่างจากเล่นกอล์ฟเป็น ฉะนี้ ดังนั้น "ทำงานได้ " กับ "ทำงานเป็น" นั้น คล้ายกันแต่ไม่เหมือนกันแน่ๆ เอ...หรือว่าผมก็แค่ "โพสต์ได้...

Post#2-227: Corrective Action vs Preventive Action

Post#2-227: วันนี้ผมมีโอกาสดีได้เข้าร่วมประชุมกับบริษัทมหาชนแห่งหนึ่ง หลักใหญ่ใจความสำคัญของการประชุมก็คือการติดตามยอดขายของสินค้าสำคัญบางรายการ ซึ่งขายช้ากว่าปกติ ภาพหนึ่งที่สามารถใช้ประเมินความแข็งแกร่งขององค์กร ก็มักจะถูกสะท้อนผ่านการประชุมไล่ยอดขายนี่แหละครับ เพราะยอดขายถือเป็นเป้าหมายสุดท้ายขององค์กรที่แสวงหาผลกำไรทั้งปวง เมื่อไล่ยอดขายครั้งใด ก็มักจะพบสาเหตุของปัญหา และจะสามารถประเมินระดับขององค์กรและผู้บริหารได้จากวิธีการ response ต่อปัญหาที่พบ บางองค์กรเก่งในการแก้ปัญหาระยะสั้น แต่บางครั้งกลับไม่ได้มองไปถึงการแก้ปัญหาอย่างยั่งยืน และมีอีกหลายองค์กรที่ชวนคุยเรื่องการวางแผนป้องกันไฟไหม้ แทนที่จะหาวิธีดับไฟที่กำลังไหม้องค์กรอยู่ บ่อยครั้งที่การไม่ลำดับความสำคัญก่อนหลังในการแก้ปัญหา มักจะส่งผลเสียมากกว่าที่จะประเมินได้ ดังนั้น ทุกคนในองค์กรจึงต้องจัดการกับไฟที่ไหม้อยู่ตรงหน้า ก่อนที่จะมาวางแผนป้องกันไฟไหม้ ซึ่งปีก่อนผมก็พูดถึงเรื่องนี้ไปครั้งหนึ่งแล้ว (Post#224) และแน่นอนว่า ไม่ใช่เก่งแต่การดับไฟตะพึดตะพือ หากต้องวางแผนป้องกันไม่ให้ไฟไหม้ซ้ำๆ ซากๆ ด้วย หาไ...

Post#5-114: เพื่อนแท้ดีๆ คือเพื่อนดีแท้ๆ

Post#5-114: ค่ำนี้ ผมมีโอกาสได้ทานข้าวกับเพื่อนสนิทคนหนึ่ง ที่เคยทำงานร่วมทุกข์ร่วมสุขมาด้วยกัน อยู่พักใหญ่ๆ เอาจริงๆ ผมตกเป็นหนี้เพื่อนคนนี้ไม่น้อย ... เพราะเค้าคือคนที่ถ่ายทอดวิชาหลากหลายที่ผมนำมาใช้ต่อยอดในการบริหารงาน จนถึงทุกวันนี้ แม้จะเจอกันไม่บ่อย ... แต่ทุกครั้งที่เราได้เจอกัน ผมก็มักจะได้ idea ที่ดีๆ จากเพื่อนคนนี้ ไปต่อฝันปั้นงาน ได้ทุกที ... เอาจริงๆ เวลาได้ idea ใหม่ๆ ไม่ว่าจะสำหรับธุรกิจใหม่ หรือวิธีทำงานแบบใหม่ ... ผมจะดีใจมากเป็นพิเศษ แม้ว่า idea ที่ว่า จะยังไม่เป็นรูปเป็นร่าง ... แต่ที่สำคัญ มันทำให้สมองของเราได้โลดแล่นออกจาก Comfort Zone เดิมได้ เมื่อได้ออกจาก Comfort Zone เดิมๆ ... มันจึงเป็นเรื่องดีสำหรับชีวิต เพราะมันทำให้เราได้เรียนรู้เรื่องใหม่เพิ่มขึ้น ... เรื่องใหม่ๆ ที่เราเรียนรู้เพิ่มขึ้นนั้น แม้จะยังไม่อาจเกิดเป็นรูปเป็นร่าง หรือเป็นประโยชน์ในอนาคตอันใกล้ได้ ... ก็อย่าได้ดูแคลนไปครับ บ่อยครั้ง ผมพบว่า เรื่องบางเรื่องที่เราเรียนรู้มานานพอควรแล้ว กลับกลายมาเป็นประโยชน์ในอนาคตได้อย่างน่าอัศจรรย์ ...