Post#4-052:
ไม่แน่ใจว่า ท่านเจ้าของกิจการหรือผู้บริหารท่านใด จะรู้สึกคล้ายๆ กับผมบ้าง...ที่ไม่ค่อยจะพอใจนัก ที่รู้สึกว่า วันเวลาช่างผ่านไปไวเสียเหลือเกิน?
พี่งจะวันจันทร์หยกๆ เผลอแว่บเดียวก็วันศุกร์อีกแล้ว...แทบจะยังไม่ทันตั้งตัวเลย ก็มาถึงวันหยุดสุดสัปดาห์อีกแล้ว
ละเหี่ยใจเล็กน้อย ที่รู้สึกว่า งานไม่ค่อยจะคืบหน้าไปไหนเลย...เหมือนเวลาในแต่ละวันไม่เพียงพอต่อปริมาณงานที่มี
แต่กลับกันที่น้องๆ ต่างเร่งวันเร่งคืนให้วันหยุดมาถึงไวๆ และรู้สึกว่า คืนวันอาทิตย์ ช่างเหมือนใครสักคนที่มาพรากความสุขของพวกเค้าไป
...
แม้ว่าเราต่างมีเวลา 24 ชั่วโมงเท่ากัน...แต่ความรู้สึกของเจ้าของช่างแตกต่างจากมนุษย์เงินเดือนอย่างสุดขั้ว
...ฝ่ายหนึ่งไม่ค่อยอยากให้มีวันหยุด เพราะการทำงานหมายถึงรายได้ และรู้ซึ้งดีว่า ดอกเบี้ยเงินกู้นั้น ขยันทำงานมากกว่าตัวเองหลายเท่านัก
แต่อีกฝ่ายหนึ่งอยากจะให้มีวันหยุดเยอะๆ ถึงกับตั้งหน้าตั้งตาวางแผนการลาพักร้อนให้ได้ประโยชน์สูงสุด
...ฝ่ายหนึ่งเฝ้ากังวลถึงวันสิ้นเดือน เหมือนรอวันประหาร...เดินก็คิด, นั่งก็คิด และนอนก็คิด ว่าจะหาเงินที่ไหนมาจ่ายเงินเดือนลูกน้อง?
อีกฝ่ายหนึ่ง ก็ตั้งหน้าตั้งตาให้ถึงวันสิ้นเดือน เพราะเอียนกับมาม่ามานานหลายมื้อเหลือเกินแล้ว...ยิ่งใกล้สิ้นเดือนก็ยิ่งมีความสุข
ถามว่าฝ่ายหลังสบายจัง...เอาเปรียบเกินไปรึเปล่า?
ตอบในฐานะเจ้าของเลยครับ...ว่าไม่ใช่
ถามว่าฝ่ายแรกเองล่ะ...จะเครียดเกินไปรึเปล่า?
ตอบในฐานะมือปืนรับจ้างเลยครับ...ว่าก็ไม่ใช่อีกเช่นกัน
...
หากเราไม่อาจเปรียบเทียบว่าปลาปีนต้นไม้ไม่เก่งเท่าลิง...เราก็ไม่อาจใช้ตรรกะของเจ้าของกิจการไปตัดสินมนุษย์เงินเดือนได้
เจ้าของฯ และลูกน้อง จึงต่างก็มีบริบทของหน้าที่และความรับผิดชอบที่ต่างกัน...
แต่มันสำคัญมากๆ ว่า แต่ละคนเคารพในบริบทของหน้าที่และความรับผิดชอบแห่งตนเพียงใด...ต่างหาก
...
เจ้าของฯ...มีหน้าที่ลงทุน และนำพากิจการให้ไปข้างหน้า ควบคู่ไปพร้อมๆ กับที่ต้องดูแลลูกน้องให้กินอิ่มนอนหลับ
ลูกน้อง...มีหน้าที่ลงแรง และปฏิบัติงานตามที่ได้รับมอบหมายให้ดีที่สุด ควบคู่ไปพร้อมๆ กับที่ต้องปกป้องผลประโยชน์ขององค์กร
คิดดูให้ดีๆ เถอะครับ...เราต่างก็อยู่ในมือของกันและกัน...ชัดๆ เลย
...เพราะหากไม่มีเจ้าของฯ ก็แล้วลูกน้องจะทำงานให้ใคร?...และถ้าไม่มีลูกน้อง ก็แล้วเจ้าของฯ จะทำเองทุกอย่างไหวมั๊ยล่ะ?
เมื่อต่างฝ่ายต่างรับผิดชอบส่วนของตัวเองเป็นอย่างดี และดูแลซึ่งกันและกัน...เมื่อนั้นหนึ่งบวกหนึ่งย่อมจะมากกว่าสองแน่ๆ
...แต่หากมัวแต่จ้องจะเอารัดเอาเปรียบหรือชิงไหวชิงพริบกัน...เมื่อนั้นสองลบหนึ่งย่อมจะกลายเป็นน้อยกว่าศูนย์...
#เราเกิดมาเป็นของกันและกัน #นี่คือบัญชาของสรวงสวรรค์ #ให้เราต้องเจอกันสักวันในชีวิตนี้ #เกิดมาดูแลหัวใจอีกดวง #เกิดมาเพื่อรักแค่คนนี้ #เกิดมาเพื่อมี #สักวันที่ฉันมีเธอ
#ต่างก็พร้อมจะไปด้วยกัน #พร้อมจะออกเดินทางด้วยกัน #ฝากความฝันความหวังและหัวใจเรา #ในมือของกันและกัน
#อีกนิดก็จะจบเพลงละ^^
ไม่แน่ใจว่า ท่านเจ้าของกิจการหรือผู้บริหารท่านใด จะรู้สึกคล้ายๆ กับผมบ้าง...ที่ไม่ค่อยจะพอใจนัก ที่รู้สึกว่า วันเวลาช่างผ่านไปไวเสียเหลือเกิน?
พี่งจะวันจันทร์หยกๆ เผลอแว่บเดียวก็วันศุกร์อีกแล้ว...แทบจะยังไม่ทันตั้งตัวเลย ก็มาถึงวันหยุดสุดสัปดาห์อีกแล้ว
ละเหี่ยใจเล็กน้อย ที่รู้สึกว่า งานไม่ค่อยจะคืบหน้าไปไหนเลย...เหมือนเวลาในแต่ละวันไม่เพียงพอต่อปริมาณงานที่มี
แต่กลับกันที่น้องๆ ต่างเร่งวันเร่งคืนให้วันหยุดมาถึงไวๆ และรู้สึกว่า คืนวันอาทิตย์ ช่างเหมือนใครสักคนที่มาพรากความสุขของพวกเค้าไป
...
แม้ว่าเราต่างมีเวลา 24 ชั่วโมงเท่ากัน...แต่ความรู้สึกของเจ้าของช่างแตกต่างจากมนุษย์เงินเดือนอย่างสุดขั้ว
...ฝ่ายหนึ่งไม่ค่อยอยากให้มีวันหยุด เพราะการทำงานหมายถึงรายได้ และรู้ซึ้งดีว่า ดอกเบี้ยเงินกู้นั้น ขยันทำงานมากกว่าตัวเองหลายเท่านัก
แต่อีกฝ่ายหนึ่งอยากจะให้มีวันหยุดเยอะๆ ถึงกับตั้งหน้าตั้งตาวางแผนการลาพักร้อนให้ได้ประโยชน์สูงสุด
...ฝ่ายหนึ่งเฝ้ากังวลถึงวันสิ้นเดือน เหมือนรอวันประหาร...เดินก็คิด, นั่งก็คิด และนอนก็คิด ว่าจะหาเงินที่ไหนมาจ่ายเงินเดือนลูกน้อง?
อีกฝ่ายหนึ่ง ก็ตั้งหน้าตั้งตาให้ถึงวันสิ้นเดือน เพราะเอียนกับมาม่ามานานหลายมื้อเหลือเกินแล้ว...ยิ่งใกล้สิ้นเดือนก็ยิ่งมีความสุข
ถามว่าฝ่ายหลังสบายจัง...เอาเปรียบเกินไปรึเปล่า?
ตอบในฐานะเจ้าของเลยครับ...ว่าไม่ใช่
ถามว่าฝ่ายแรกเองล่ะ...จะเครียดเกินไปรึเปล่า?
ตอบในฐานะมือปืนรับจ้างเลยครับ...ว่าก็ไม่ใช่อีกเช่นกัน
...
หากเราไม่อาจเปรียบเทียบว่าปลาปีนต้นไม้ไม่เก่งเท่าลิง...เราก็ไม่อาจใช้ตรรกะของเจ้าของกิจการไปตัดสินมนุษย์เงินเดือนได้
เจ้าของฯ และลูกน้อง จึงต่างก็มีบริบทของหน้าที่และความรับผิดชอบที่ต่างกัน...
แต่มันสำคัญมากๆ ว่า แต่ละคนเคารพในบริบทของหน้าที่และความรับผิดชอบแห่งตนเพียงใด...ต่างหาก
...
เจ้าของฯ...มีหน้าที่ลงทุน และนำพากิจการให้ไปข้างหน้า ควบคู่ไปพร้อมๆ กับที่ต้องดูแลลูกน้องให้กินอิ่มนอนหลับ
ลูกน้อง...มีหน้าที่ลงแรง และปฏิบัติงานตามที่ได้รับมอบหมายให้ดีที่สุด ควบคู่ไปพร้อมๆ กับที่ต้องปกป้องผลประโยชน์ขององค์กร
คิดดูให้ดีๆ เถอะครับ...เราต่างก็อยู่ในมือของกันและกัน...ชัดๆ เลย
...เพราะหากไม่มีเจ้าของฯ ก็แล้วลูกน้องจะทำงานให้ใคร?...และถ้าไม่มีลูกน้อง ก็แล้วเจ้าของฯ จะทำเองทุกอย่างไหวมั๊ยล่ะ?
เมื่อต่างฝ่ายต่างรับผิดชอบส่วนของตัวเองเป็นอย่างดี และดูแลซึ่งกันและกัน...เมื่อนั้นหนึ่งบวกหนึ่งย่อมจะมากกว่าสองแน่ๆ
...แต่หากมัวแต่จ้องจะเอารัดเอาเปรียบหรือชิงไหวชิงพริบกัน...เมื่อนั้นสองลบหนึ่งย่อมจะกลายเป็นน้อยกว่าศูนย์...
#เราเกิดมาเป็นของกันและกัน #นี่คือบัญชาของสรวงสวรรค์ #ให้เราต้องเจอกันสักวันในชีวิตนี้ #เกิดมาดูแลหัวใจอีกดวง #เกิดมาเพื่อรักแค่คนนี้ #เกิดมาเพื่อมี #สักวันที่ฉันมีเธอ
#ต่างก็พร้อมจะไปด้วยกัน #พร้อมจะออกเดินทางด้วยกัน #ฝากความฝันความหวังและหัวใจเรา #ในมือของกันและกัน
#อีกนิดก็จะจบเพลงละ^^
Comments
Post a Comment