Post#4-072:
หลายวันก่อน ผมมีนัดทานข้าวกับเพื่อนๆ ที่เคยทำงานอยู่ด้วยกันเมื่อหลายปีก่อน...ซึ่งจะว่าไปแม้จะนานๆ เจอกันที แต่ก็ถือว่าได้เจอกันบ่อยอยู่เหมือนกัน
มานั่งทบทวนดู...ผมไม่ค่อยจะมีเพื่อนในวัยเดียวกันเอาซะเลย...ส่วนมากจะเป็นเพือนที่อายุมากกว่า หรือไม่ก็น้อยกว่าหลายปี
คงเป็นเพราะผม "รีบร้อนแก่" มาตั้งแต่สมัยหนุ่มๆ จึงคุยกับคนในวัยเดียวกันไม่ค่อยจะรู้เรื่อง...เป็นเหตุให้ถูกคอกับผู้มีวัยวุฒิที่สูงกว่า
และเพราะส่วนตัวแล้ว ผมชอบ update ข่าวสารว่าโลกไปถึงไหนกันแล้ว...จึงทำให้ผมชอบให้เด็กๆ หรือน้องๆ มาคุยนั่น นู่น นี่ ให้ฟังบ่อยๆ
สรุปว่า แม้จะไม่ค่อยมีเพื่อนวัยเดียวกันก็ไม่เป็นไร...สำคัญที่ว่า ผมยังมีเพื่อนก็แล้วกัน ^^
...และไม่ว่าจะยังไง...ผมก็ไม่คิดว่า ในโลกใบนี้ จะมีใครอยู่โดยไม่มีเพื่อนได้
...
เอาจริงๆ วันนั้นที่เจอกับเพื่อนๆ...เราคุยกันหลายเรื่องมาก แต่ถามว่ามีเรื่องใดที่เป็นสาระเป็นเรื่องเป็นราวมั๊ย?
ผมต้องอมยิ้มแล้วตอบว่า "ไม่ค่อยจะมี" >_<'
ถ้าจะพูดให้ถูก...ผมว่า การนัดเจอเพื่อนเพื่อทานข้าวเฮฮาน่ะ...การที่ไม่ได้คุยกันแบบมีสาระเลยน่ะนะ เป็นเรื่องที่ "ถูกต้อง" ที่สุดแล้ว
...
หากแต่ในความไม่ค่อยจะมีสาระและแก่นสาร ที่ได้มาเจอะเจอและพูดคุยกันนั้น...กลับแฝง "สาระ" ที่สำคัญยิ่งอยู่...อย่างน้อยก็สำหรับผม
สาระที่ผมว่าก็คือ...ผมได้รู้ว่า ผมยังมีคนที่สามารถคุยเรื่องอะไรก็ได้โดยไม่ต้องปิดซ่อนความรู้สึก, ปรับทุกข์ และขอความเห็นได้...โดยไม่ได้รู้สึกว่า กำลังสร้างภาระให้กับพวกเค้า
เพราะผมรู้ว่า แม้เพื่อนจะช่วยไม่ได้ แต่พวกเค้ายินดีที่จะ "ฟัง" ผมพูด หรืออดทน "ฟัง" ผมบ่น ^^
และผมเองก็จะยินดีเช่นกัน...หากว่าผมจะพอช่วยอะไรเพื่อนได้...หรืออย่างน้อย ก็ช่วยรับฟัง ก็ยังดี
...
ด้วยภาระและหน้าที่การงานที่มากมาย...ทำให้ผมไม่ค่อยจะมีเวลาเจอเพื่อนได้บ่อยๆ
แต่ไม่ว่าจะได้เจอกันบ่อยหรือไม่...ผมก็รู้สึกว่า ชีวิตไม่ได้เดียวดายเลย เพราะรู้ว่า มีคนรู้สึกแบบเดียวกันอยู่...แม้ไม่ใกล้ แต่ก็ไม่เคยไกล
เมื่อการมีเพื่อนนั้น สำคัญถึงเพียงนี้...ก็คงจะไม่เกินไปหรอกนะครับ...หากผมจะขอสรุปว่า
...รองจาก "สายโลหิต" ก็คงเป็น "สายสัมพันธ์" นี้เอง ที่ทำให้โลกใบนี้ยังคงน่าอยู่ต่อไป...
#ขอบคุณที่ยังรักกันเหมือนเดิม #ขอบคุณที่มีเวลาให้ #ขอบคุณสำหรับความห่วงใย #เพื่อนกรูรักเมิงว่ะ #ไม่ใช่ล่ะ ^^
หลายวันก่อน ผมมีนัดทานข้าวกับเพื่อนๆ ที่เคยทำงานอยู่ด้วยกันเมื่อหลายปีก่อน...ซึ่งจะว่าไปแม้จะนานๆ เจอกันที แต่ก็ถือว่าได้เจอกันบ่อยอยู่เหมือนกัน
มานั่งทบทวนดู...ผมไม่ค่อยจะมีเพื่อนในวัยเดียวกันเอาซะเลย...ส่วนมากจะเป็นเพือนที่อายุมากกว่า หรือไม่ก็น้อยกว่าหลายปี
คงเป็นเพราะผม "รีบร้อนแก่" มาตั้งแต่สมัยหนุ่มๆ จึงคุยกับคนในวัยเดียวกันไม่ค่อยจะรู้เรื่อง...เป็นเหตุให้ถูกคอกับผู้มีวัยวุฒิที่สูงกว่า
และเพราะส่วนตัวแล้ว ผมชอบ update ข่าวสารว่าโลกไปถึงไหนกันแล้ว...จึงทำให้ผมชอบให้เด็กๆ หรือน้องๆ มาคุยนั่น นู่น นี่ ให้ฟังบ่อยๆ
สรุปว่า แม้จะไม่ค่อยมีเพื่อนวัยเดียวกันก็ไม่เป็นไร...สำคัญที่ว่า ผมยังมีเพื่อนก็แล้วกัน ^^
...และไม่ว่าจะยังไง...ผมก็ไม่คิดว่า ในโลกใบนี้ จะมีใครอยู่โดยไม่มีเพื่อนได้
...
เอาจริงๆ วันนั้นที่เจอกับเพื่อนๆ...เราคุยกันหลายเรื่องมาก แต่ถามว่ามีเรื่องใดที่เป็นสาระเป็นเรื่องเป็นราวมั๊ย?
ผมต้องอมยิ้มแล้วตอบว่า "ไม่ค่อยจะมี" >_<'
ถ้าจะพูดให้ถูก...ผมว่า การนัดเจอเพื่อนเพื่อทานข้าวเฮฮาน่ะ...การที่ไม่ได้คุยกันแบบมีสาระเลยน่ะนะ เป็นเรื่องที่ "ถูกต้อง" ที่สุดแล้ว
...
หากแต่ในความไม่ค่อยจะมีสาระและแก่นสาร ที่ได้มาเจอะเจอและพูดคุยกันนั้น...กลับแฝง "สาระ" ที่สำคัญยิ่งอยู่...อย่างน้อยก็สำหรับผม
สาระที่ผมว่าก็คือ...ผมได้รู้ว่า ผมยังมีคนที่สามารถคุยเรื่องอะไรก็ได้โดยไม่ต้องปิดซ่อนความรู้สึก, ปรับทุกข์ และขอความเห็นได้...โดยไม่ได้รู้สึกว่า กำลังสร้างภาระให้กับพวกเค้า
เพราะผมรู้ว่า แม้เพื่อนจะช่วยไม่ได้ แต่พวกเค้ายินดีที่จะ "ฟัง" ผมพูด หรืออดทน "ฟัง" ผมบ่น ^^
และผมเองก็จะยินดีเช่นกัน...หากว่าผมจะพอช่วยอะไรเพื่อนได้...หรืออย่างน้อย ก็ช่วยรับฟัง ก็ยังดี
...
ด้วยภาระและหน้าที่การงานที่มากมาย...ทำให้ผมไม่ค่อยจะมีเวลาเจอเพื่อนได้บ่อยๆ
แต่ไม่ว่าจะได้เจอกันบ่อยหรือไม่...ผมก็รู้สึกว่า ชีวิตไม่ได้เดียวดายเลย เพราะรู้ว่า มีคนรู้สึกแบบเดียวกันอยู่...แม้ไม่ใกล้ แต่ก็ไม่เคยไกล
เมื่อการมีเพื่อนนั้น สำคัญถึงเพียงนี้...ก็คงจะไม่เกินไปหรอกนะครับ...หากผมจะขอสรุปว่า
...รองจาก "สายโลหิต" ก็คงเป็น "สายสัมพันธ์" นี้เอง ที่ทำให้โลกใบนี้ยังคงน่าอยู่ต่อไป...
#ขอบคุณที่ยังรักกันเหมือนเดิม #ขอบคุณที่มีเวลาให้ #ขอบคุณสำหรับความห่วงใย #เพื่อนกรูรักเมิงว่ะ #ไม่ใช่ล่ะ ^^
Comments
Post a Comment