Post#4-082:
ชะรอยคงเป็นเพราะผมมีเวลาว่างระหว่างลอยอยู่บนท้องฟ้ามากจนเกินไปกระมังครับ...จู่ๆ ผมก็คิดถึงเรื่องราวของชีวิตขึ้นมาเสียอย่างนั้น
ถือเสียว่า อ่านกันเพลินๆ คุยกันขำๆ ก็แล้วกันนะครับ...
ถ้าสมมติว่า อายุขัยเฉลี่ยของคนเราอยู่ที่ 75 ปี โดยประมาณ...นั่นก็แปลว่า เรามีเวลาอยู่บนโลกแต่ 27,375 วัน เท่านั้นเอง
ไม่มีทางเลือกที่จะต้องหักเวลานอนออกไปเสีย 1/3 ก็แปลว่า เวลาหายวับไปในพริบตาถึง 9,125 วัน...ไม่เป็นไรน่า...ยังเหลืออีก 18,250 วัน
งั้นไปต่อนะครับ...หักเวลาช่วงวัยเด็ก ที่เราไม่สามารถดูแลชีวิตตัวเองได้ ไปอีก 3,650 วัน (นี่คือเทพแล้วนะครับ เพราะแปลว่าเราเลี้ยงตัวเองได้ตั้งแต่อายุ 15 ปี)
เหลือเท่าไหร่แล้วนะ?...ยังครับ ยังหักไปไม่พอ...ว่าแล้ว ก็มาหักกันต่อ แต่ผมจะหักแบบหยวนๆ ก็แล้วกัน
รถติดอยู่บนท้องถนน หักไปวันละ 2 ชั่วโมง, หักเวลากินข้าว วันละ 2 ชั่วโมง, เวลาเข้าห้องน้ำ วันละ 2 ชั่วโมง...พอก่อนละกันครับ
ก็สรุปได้ว่า หายไปอีก 5,475 วัน (นี่ผมคิดเฉพาะเกินอายุ 15 มาแล้วเท่านั้นนะครับ...ก็บอกแล้วว่าหักแบบหยวนๆ)
เอาล่ะ...ตกลง เราเหลือเวลาที่จะทำอะไรต่อมิอะไรแค่ไหนกันแน่นะ?
อ้อ...เหลืออยู่ 9,125 วัน...อะไรนะ! เหลือแค่นี้จริงหรือ?
...
ผมอาจจะคิดสุดโต่งไปบ้าง...แต่ถ้าเชื่อตามผม...จาก 27,375 วัน ก็จะเหลือเวลามาให้เราบริหารแค่ 9,125 วันเท่านั้น!
จาก 75 ปี ที่ดูเหมือนยาวนาน...เราเหลือเวลาแค่ 25 ปี แค่นั้น...และนั่นแปลว่า เราต้องอยู่รอดไปจนแก่ตายได้ด้วยนะ!
ลองไปค้นสถิติการตายของคนไทยจาก Google กันดูมั๊ยครับ?...จะได้ช่วยกันตกใจ
เอาล่ะ! เวลาเหลือน้อยมากแล้ว...ผมบอกให้เลยก็ได้ครับ ว่าใน 100 คน เหลือไปจนแก่ตายได้แค่ 10 คน
ก็แล้วเราจะได้เป็น 1 ใน 10 คนนั้นมั๊ยหนอ?
...
เมื่อคิดมาถึงตรงนี้...บอกตรงๆ ว่า ผมแอบละอายแก่ใจอยู่ไม่น้อยเลย
เพราะต่อให้โชคดีอยู่รอดไปจนเข้ารอบ 1 ใน 10 ได้จริงๆ...ผมก็ไม่น่าจะจำได้และคำนวณถูก...
ว่า ที่ผ่านมา ผมได้ผลาญเวลาไปกับการโกรธ, เกลียด, อาฆาต, พยาบาท, มัวเมา, ลุ่มหลง, ขี้เกียจ และอีกหลากหลายมิจฉาอารมณ์ ที่ล้วนยังประโยชน์ไม่...ไปแล้วเท่าไหร่?
แล้วในช่วงชีวิตที่ยังพอเหลืออยู่ล่ะ...จะยังคง "ผลาญเวลา" ไปกับเรื่องแบบนี้ไปอีกเท่าไหร่กันนะ?
...
ถ้าเชื่อตามการคำนวณของผม...ก็แปลว่า คนเราอาจมีเวลาพิสูจน์ตัวเองว่า "เกิดมาเสียชาติเกิด" หรือไม่...น้อยกว่าที่เราคิดไว้ "มาก" ก็เป็นได้
ซึ่งเราก็ต้องเข้าใจและตระหนักรู้ไว้ก่อนนะครับ...ว่าต่อให้เราใช้เวลาที่เหลือเป็นอย่างดี...ก็ยังไม่แน่ว่า เราจะมี "ชาติหน้า" ให้เกิดมาแก้ตัวอีกหรือไม่
มิพักพูดถึงคนที่ "เสียชาติเกิด"...ที่คงยากกว่ายาก ที่จะได้กลับมาเกิดเป็น "มนุษย์" ในทันที...เพื่อให้มีโอกาสแก้ไข "กรรมเก่า" อีกครั้ง
...
เราคงไม่อาจห้ามตัวเองได้แบบเบ็ดเสร็จเด็ดขาดหรือตัดขาดจาก "มิจฉาอารมณ์" ได้โดยง่าย
แต่ผมเชื่อว่า เราสามารถ "รู้ทัน" หรือ "รีบระงับ" มันได้...หากว่า เรา "คิดเป็น" และ "คิดได้"
...ก็เพราะเวลาที่เหลืออีกแค่ 33% ของชีวิตนั้น...เป็นเรื่องที่เราต่างต้องเลือกเอง...ว่าจะ "ใช้", "จัดสรร" หรือ จะ "ผลาญ" กันแน่?...
#ว่างมากสินะ #แก่แล้วสินะ #พึมพัมอะไรนะ #เหลือน้อยแล้วนะ #เสียชาติเกิดมั๊ยนะ
ชะรอยคงเป็นเพราะผมมีเวลาว่างระหว่างลอยอยู่บนท้องฟ้ามากจนเกินไปกระมังครับ...จู่ๆ ผมก็คิดถึงเรื่องราวของชีวิตขึ้นมาเสียอย่างนั้น
ถือเสียว่า อ่านกันเพลินๆ คุยกันขำๆ ก็แล้วกันนะครับ...
ถ้าสมมติว่า อายุขัยเฉลี่ยของคนเราอยู่ที่ 75 ปี โดยประมาณ...นั่นก็แปลว่า เรามีเวลาอยู่บนโลกแต่ 27,375 วัน เท่านั้นเอง
ไม่มีทางเลือกที่จะต้องหักเวลานอนออกไปเสีย 1/3 ก็แปลว่า เวลาหายวับไปในพริบตาถึง 9,125 วัน...ไม่เป็นไรน่า...ยังเหลืออีก 18,250 วัน
งั้นไปต่อนะครับ...หักเวลาช่วงวัยเด็ก ที่เราไม่สามารถดูแลชีวิตตัวเองได้ ไปอีก 3,650 วัน (นี่คือเทพแล้วนะครับ เพราะแปลว่าเราเลี้ยงตัวเองได้ตั้งแต่อายุ 15 ปี)
เหลือเท่าไหร่แล้วนะ?...ยังครับ ยังหักไปไม่พอ...ว่าแล้ว ก็มาหักกันต่อ แต่ผมจะหักแบบหยวนๆ ก็แล้วกัน
รถติดอยู่บนท้องถนน หักไปวันละ 2 ชั่วโมง, หักเวลากินข้าว วันละ 2 ชั่วโมง, เวลาเข้าห้องน้ำ วันละ 2 ชั่วโมง...พอก่อนละกันครับ
ก็สรุปได้ว่า หายไปอีก 5,475 วัน (นี่ผมคิดเฉพาะเกินอายุ 15 มาแล้วเท่านั้นนะครับ...ก็บอกแล้วว่าหักแบบหยวนๆ)
เอาล่ะ...ตกลง เราเหลือเวลาที่จะทำอะไรต่อมิอะไรแค่ไหนกันแน่นะ?
อ้อ...เหลืออยู่ 9,125 วัน...อะไรนะ! เหลือแค่นี้จริงหรือ?
...
ผมอาจจะคิดสุดโต่งไปบ้าง...แต่ถ้าเชื่อตามผม...จาก 27,375 วัน ก็จะเหลือเวลามาให้เราบริหารแค่ 9,125 วันเท่านั้น!
จาก 75 ปี ที่ดูเหมือนยาวนาน...เราเหลือเวลาแค่ 25 ปี แค่นั้น...และนั่นแปลว่า เราต้องอยู่รอดไปจนแก่ตายได้ด้วยนะ!
ลองไปค้นสถิติการตายของคนไทยจาก Google กันดูมั๊ยครับ?...จะได้ช่วยกันตกใจ
เอาล่ะ! เวลาเหลือน้อยมากแล้ว...ผมบอกให้เลยก็ได้ครับ ว่าใน 100 คน เหลือไปจนแก่ตายได้แค่ 10 คน
ก็แล้วเราจะได้เป็น 1 ใน 10 คนนั้นมั๊ยหนอ?
...
เมื่อคิดมาถึงตรงนี้...บอกตรงๆ ว่า ผมแอบละอายแก่ใจอยู่ไม่น้อยเลย
เพราะต่อให้โชคดีอยู่รอดไปจนเข้ารอบ 1 ใน 10 ได้จริงๆ...ผมก็ไม่น่าจะจำได้และคำนวณถูก...
ว่า ที่ผ่านมา ผมได้ผลาญเวลาไปกับการโกรธ, เกลียด, อาฆาต, พยาบาท, มัวเมา, ลุ่มหลง, ขี้เกียจ และอีกหลากหลายมิจฉาอารมณ์ ที่ล้วนยังประโยชน์ไม่...ไปแล้วเท่าไหร่?
แล้วในช่วงชีวิตที่ยังพอเหลืออยู่ล่ะ...จะยังคง "ผลาญเวลา" ไปกับเรื่องแบบนี้ไปอีกเท่าไหร่กันนะ?
...
ถ้าเชื่อตามการคำนวณของผม...ก็แปลว่า คนเราอาจมีเวลาพิสูจน์ตัวเองว่า "เกิดมาเสียชาติเกิด" หรือไม่...น้อยกว่าที่เราคิดไว้ "มาก" ก็เป็นได้
ซึ่งเราก็ต้องเข้าใจและตระหนักรู้ไว้ก่อนนะครับ...ว่าต่อให้เราใช้เวลาที่เหลือเป็นอย่างดี...ก็ยังไม่แน่ว่า เราจะมี "ชาติหน้า" ให้เกิดมาแก้ตัวอีกหรือไม่
มิพักพูดถึงคนที่ "เสียชาติเกิด"...ที่คงยากกว่ายาก ที่จะได้กลับมาเกิดเป็น "มนุษย์" ในทันที...เพื่อให้มีโอกาสแก้ไข "กรรมเก่า" อีกครั้ง
...
เราคงไม่อาจห้ามตัวเองได้แบบเบ็ดเสร็จเด็ดขาดหรือตัดขาดจาก "มิจฉาอารมณ์" ได้โดยง่าย
แต่ผมเชื่อว่า เราสามารถ "รู้ทัน" หรือ "รีบระงับ" มันได้...หากว่า เรา "คิดเป็น" และ "คิดได้"
...ก็เพราะเวลาที่เหลืออีกแค่ 33% ของชีวิตนั้น...เป็นเรื่องที่เราต่างต้องเลือกเอง...ว่าจะ "ใช้", "จัดสรร" หรือ จะ "ผลาญ" กันแน่?...
#ว่างมากสินะ #แก่แล้วสินะ #พึมพัมอะไรนะ #เหลือน้อยแล้วนะ #เสียชาติเกิดมั๊ยนะ
Comments
Post a Comment