Post#4-081:
ผมเดินทางข้ามน้ำข้ามทะเลคราวนี้ เพราะมีภารกิจต้องมาประชุมกับชาวญี่ปุ่นถึงกรุงโตเกียว
ต้องถือว่าเป็นเรื่องใหม่สำหรับผมอยู่เหมือนกัน...เพราะผมไม่ค่อยมีโอกาสได้เจรจาธุรกิจกับชาวญี่ปุ่นบ่อยนัก
สำหรับผม "ญี่ปุ่น" มีไว้เที่ยวเสียล่ะมากกว่า
...
ในช่วงยี่สิบปีมานี้ ผมเดินทางบ่อยมาก...บ่อยเสียจนผมเบื่อ...แต่ "ญี่ปุ่น" เป็นหนึ่งในน้อยประเทศเหลือเกิน ที่ผมไม่เคยเบื่อหรือคิดจะปฏิเสธที่จะกลับมา
คิดว่า ก็คงเช่นเดียวกับคนไทยหลายๆ ล้านคน ที่ชื่นชอบประเทศญี่ปุ่น...ผมเองก็ชอบอะไรหลายๆ อย่างของญี่ปุ่นเช่นกัน
ไม่ว่าจะเป็นอาหาร, การ์ตูน, ของเล่น, เทคโนโลยี, วัฒนธรรม รวมไปถึงนิสัยในการทำงานของคนญี่ปุ่น
...
ผมชอบในความมุ่งมั่น ตั้งใจ และทุ่มเทในการทำงานของชาวอาทิตย์อุทัย...และเท่าที่ผมสังเกต ไม่ว่าพวกเค้าจะทำอาชีพอะไร ก็ล้วนแต่จริงจังและใส่ใจไปเสียทั้งหมด
ยกตัวอย่างวันนี้ ผมเดินเข้าร้านขายยา...ผมก็เปิดรูปขวดยาในมือถือดู และเดินวนรอบร้านอยู่ก็หาไม่เจอ ว่าแล้วผมก็เดินไปเพื่อจะถามพนักงานขาย
ปรากฏว่า ยังไม่ทันจะอ้าปากถาม พนักงานขายก็หยิบขวดยาให้ทันที...นั่นแปลว่า พนักงานขายท่านนี้ คงสังเกตผมอยู่สักพักหนึ่ง และเห็นรูปในมือถือผมเข้า
ส่วนเมื่อเช้าก็เช่นกัน...ชาวญี่ปุ่นที่มาประชุมกับผม นอกจากตั้งใจฟังผมพูดทุกคำแล้ว ยังจด short note ลงในสมุดอีกด้วย
ก่อนจบการประชุม ก็มีการทวนสอบความเข้าใจว่าถูกต้องหรือไม่...ซึ่งเป็นพฤติกรรมอันดีที่ผมไม่เคยพบในคนชาติอื่นเลย
...
คงไม่เป็นการเกินเลยหรือทำให้ใครเขม่นนะครับ ถ้าผมจะบอกว่า...นิสัยแห่งความมุ่งมั่นตั้งใจและใส่ใจของชาวญี่ปุ่นนั้น เป็นอะไรที่พวกเราคนไทยควรพยายาม "เอาอย่าง" เหลือเกิน
แม้ไม่อาจจะฟันธงได้แบบเต็มร้อย แต่เท่าที่ผมศึกษาและสัมผัสกับชาวญี่ปุ่นมา...ผมพบว่า ไม่ว่าจะเป็นเรื่องงานหรือการใช้ชีวิต...ผมพบว่า ชาวญี่ปุ่นก็ใช้มาตรฐานเดียวกันทั้งสิ้น
...หากว่า เราจริงจังกับเรื่องงานได้เท่ากับเรื่องเล่น...ผมก็เชื่อว่า เราคงจะพัฒนาและยกระดับได้เหมือนกับญี่ปุ่น กระมังครับ?...
#ยอมแพ้ให้กับมาตรฐานแบบญี่ปุ่น #แพ้สงครามแผ่นดินไหวสึนามินิวเคลียร์ #ไม่ว่าญี่ปุ่นจะล้มกี่ครั้งก็ลุกขึ้นได้ทุกที #ต่างจากบางชาติที่ล้อเล่นกับเรื่องงานแต่จริงจังกับเรื่องเล่น #ชาติไหนกันนะ?
ผมเดินทางข้ามน้ำข้ามทะเลคราวนี้ เพราะมีภารกิจต้องมาประชุมกับชาวญี่ปุ่นถึงกรุงโตเกียว
ต้องถือว่าเป็นเรื่องใหม่สำหรับผมอยู่เหมือนกัน...เพราะผมไม่ค่อยมีโอกาสได้เจรจาธุรกิจกับชาวญี่ปุ่นบ่อยนัก
สำหรับผม "ญี่ปุ่น" มีไว้เที่ยวเสียล่ะมากกว่า
...
ในช่วงยี่สิบปีมานี้ ผมเดินทางบ่อยมาก...บ่อยเสียจนผมเบื่อ...แต่ "ญี่ปุ่น" เป็นหนึ่งในน้อยประเทศเหลือเกิน ที่ผมไม่เคยเบื่อหรือคิดจะปฏิเสธที่จะกลับมา
คิดว่า ก็คงเช่นเดียวกับคนไทยหลายๆ ล้านคน ที่ชื่นชอบประเทศญี่ปุ่น...ผมเองก็ชอบอะไรหลายๆ อย่างของญี่ปุ่นเช่นกัน
ไม่ว่าจะเป็นอาหาร, การ์ตูน, ของเล่น, เทคโนโลยี, วัฒนธรรม รวมไปถึงนิสัยในการทำงานของคนญี่ปุ่น
...
ผมชอบในความมุ่งมั่น ตั้งใจ และทุ่มเทในการทำงานของชาวอาทิตย์อุทัย...และเท่าที่ผมสังเกต ไม่ว่าพวกเค้าจะทำอาชีพอะไร ก็ล้วนแต่จริงจังและใส่ใจไปเสียทั้งหมด
ยกตัวอย่างวันนี้ ผมเดินเข้าร้านขายยา...ผมก็เปิดรูปขวดยาในมือถือดู และเดินวนรอบร้านอยู่ก็หาไม่เจอ ว่าแล้วผมก็เดินไปเพื่อจะถามพนักงานขาย
ปรากฏว่า ยังไม่ทันจะอ้าปากถาม พนักงานขายก็หยิบขวดยาให้ทันที...นั่นแปลว่า พนักงานขายท่านนี้ คงสังเกตผมอยู่สักพักหนึ่ง และเห็นรูปในมือถือผมเข้า
ส่วนเมื่อเช้าก็เช่นกัน...ชาวญี่ปุ่นที่มาประชุมกับผม นอกจากตั้งใจฟังผมพูดทุกคำแล้ว ยังจด short note ลงในสมุดอีกด้วย
ก่อนจบการประชุม ก็มีการทวนสอบความเข้าใจว่าถูกต้องหรือไม่...ซึ่งเป็นพฤติกรรมอันดีที่ผมไม่เคยพบในคนชาติอื่นเลย
...
คงไม่เป็นการเกินเลยหรือทำให้ใครเขม่นนะครับ ถ้าผมจะบอกว่า...นิสัยแห่งความมุ่งมั่นตั้งใจและใส่ใจของชาวญี่ปุ่นนั้น เป็นอะไรที่พวกเราคนไทยควรพยายาม "เอาอย่าง" เหลือเกิน
แม้ไม่อาจจะฟันธงได้แบบเต็มร้อย แต่เท่าที่ผมศึกษาและสัมผัสกับชาวญี่ปุ่นมา...ผมพบว่า ไม่ว่าจะเป็นเรื่องงานหรือการใช้ชีวิต...ผมพบว่า ชาวญี่ปุ่นก็ใช้มาตรฐานเดียวกันทั้งสิ้น
...หากว่า เราจริงจังกับเรื่องงานได้เท่ากับเรื่องเล่น...ผมก็เชื่อว่า เราคงจะพัฒนาและยกระดับได้เหมือนกับญี่ปุ่น กระมังครับ?...
#ยอมแพ้ให้กับมาตรฐานแบบญี่ปุ่น #แพ้สงครามแผ่นดินไหวสึนามินิวเคลียร์ #ไม่ว่าญี่ปุ่นจะล้มกี่ครั้งก็ลุกขึ้นได้ทุกที #ต่างจากบางชาติที่ล้อเล่นกับเรื่องงานแต่จริงจังกับเรื่องเล่น #ชาติไหนกันนะ?
Comments
Post a Comment