Post#2-244: เจ้าของกิจการ

Post#2-244:

คืนวานนี้ ผมมีอันต้องไปส่งญาติที่สนามบิน

หลังจากเช็คอินเรียบร้อย ก็ยังเหลือเวลาอีกนานกว่าเครื่องจะออก เราก็เลยมีเวลานั้งคุยกันฆ่าเวลากันนานพอสมควร

ตอนหนึ่งของการสนทนา ญาติผมถามว่า "เป็นมือปืนรับจ้างให้คนอื่นมาเยอะ คิดจะทำอะไรเป็นของตัวเองบ้างมั๊ย?"

ผมได้แต่ยิ้มแล้วก็ตอบว่า "ยังไม่คิดครับ" ^^

...

ฟังดูแล้วเหมือนผมเป็นคนหลักลอย ทั้งที่อายุก็ไม่น้อยแล้ว แต่ทำไมผมยังลั้ลลาเป็น "มือปืนรับจ้าง" อยู่อย่างนี้?

ในความเป็นจริงแล้ว ผมว่าคนส่วนใหญ่ต้องมีความฝันที่อยากจะมีกิจการอะไรซักอย่างเป็นของตัวเอง น้อยคนนักที่อยากจะหยุดอยู่แค่การเป็น "ลูกจ้าง" เพียงเท่านั้น

ผมเองก็อยู่ในคนพวกแรกครับ หากแต่ผมมีความเชื่ออยู่ลึกๆ เกี่ยวกับการเป็นเจ้าของกิจการ (ซึ่งอาจจะผิด) อยู่ว่า...

"การดิ้นรนที่จะเป็น" ต่างจาก "การถูกชักจูงให้เป็น"

หลายท่านอาจจะยังงงๆ ว่าผมอยากจะสื่ออะไรกันแน่? แปลว่าอะไรหนอ "ดิ้นรน" กับ "ชักจูง"

ว่าแล้วก็ลองหันไปคุยเรื่องอื่นให้เห็นภาพก็แล้วกันนะครับ เดี๋ยวแวะกลับมาอีกที

...

เคยดิ้นรนอยากมี "แฟน" กันบ้างมั๊ยครับ? ^^

ไม่รู้หรอกว่ามีแฟนแล้วดียังไง แต่เห็นใครๆ เค้าก็มีแฟนกัน อย่ากระนั้นเลย เราก็หาแฟนบ้างดีกว่า เรียกว่าใครก็ได้ ขอให้เข้ามาในชีวิต เป็นอันว่าตกลงทั้งนั้น >_<"

ถามว่า สุดท้ายแล้ว ชีวิตคู่แบบนั้น จะพบฉากจบแบบไหนกันครับ? ไม่น่ายากที่จะเดา

เอาใหม่ แล้วเคยตกหลุมรักใครแบบจะเป็นจะตายบ้างมั๊ยครับ?

จำความพยายามที่จะได้เป็นแฟนกับคนที่เราตกหลุมรักได้มั๊ยเอ่ย?

แม้ว่าสุดท้ายจะไม่ได้ลงเอยกับคนที่เรารัก แต่ผมยืนยันได้ว่า มีเรื่องราวให้เรานึกถึง ทั้งสุข และทุกข์ ได้อย่างมากมาย เล่ากัน 3 วัน 3 คืน ก็ไม่จบ

การมีแฟนตามแฟชั่นจึงต่างจากการตามจีบใครสักคนมาเป็นแฟนอย่างสุดขั้ว แบบหนึ่งนั้นตื้นเขิน ส่วนอีกแบบล้วนมีเรื่องราวมากมายอยู่ในนั้น

...

แวะกลับไปเรื่องที่เราคุยค้างกันอยู่...

การดิ้นรนที่จะเป็นเจ้าของกิจการ จึงต่างจากการที่เราโดน passion ของตัวเราเอง ชักจูงให้เป็นเจ้าของกิจการ

ซึ่งผมยังตามหาเจ้า "passion" ตัวนั้นไม่เจอ ^^

ใครที่พบ passion ของตัวเองแล้ว ก็ขอแสดงความยินดีด้วยครับ...ส่วนผม ตอนนี้จึงได้แต่ตั้งเป้าที่จะเป็นหนึ่งใน "มือปืนรับจ้าง" ที่ดีที่สุดให้ได้ก่อน!