Skip to main content

Post#2-260: กับดักของความคาดหวัง

Post#2-260:
ผมใช้เวลากว่า 2 ชั่วโมงเมื่อหัวค่ำนี้ คุยเรื่อง Corporate Roadmap ให้เพื่อนรุ่นน้องคนหนึ่งฟัง (สมมติว่าชื่อ C นะครับ)

ที่จริงแล้ว แก่นของการกำหนด Corporate Roadmap ก็มิได้มีเนื้อหาต่างจากที่เรารู้ๆ กันมากนักล่ะครับ ตำราใครก็ตำรามันเท่านั้น

แต่ตอนหนึ่งของการสนทนา ผมจำต้องสร้างให้น้อง C มั่นใจในตัวเองให้มากขึ้นอีกนิด เพราะรู้สึกว่าเธอกดดันตัวเองเกินความจำเป็น

ความกดดันเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับการทำธุรกิจครับ ไม่ว่าจะเป็นเจ้าของหรือมือปืน ก็ล้วนต้องมีความกดดันในระดับหนึ่งทั้งสิ้น หย่อนเกินไปก็ทำให้ขาด challenge แต่ถ้ามากเกินไปก็จะเป็นผลเสียที่ส่งผลร้ายต่อองค์กร

ที่แน่ๆ "ความกดดัน" นั้นมีความสัมพันธ์อย่างแยกไม่ออกจาก "ความคาดหวัง" ยิ่งหวังมากก็ยิ่งกดดันมาก และยิ่งกดดันมากก็ยิ่งสับสนจับต้นชนปลายไม่ถูก...ซึ่งน้อง C ก็เป็นอีกคนที่โดนพิษของ "ความคาดหวัง" เล่นงาน

โดยเฉพาะเมื่อต้องมาทำงานอยู่กับครอบครัว หรือ Family Business ด้วยแล้ว ความกดดันจึงมีมากเป็นเท่าทวี ซึ่งเป็นผลพวงมาจากความคาดหวังต่างๆ ที่เด็กรุ่นใหม่ไฟแรงทั้งหลายแบกรับไวั

ไม่ว่าจะเป็นความคาดหวังอยากจะแสดงฝีมือให้คนรุ่นพ่อยอมรับ, คาดหวังว่าจะประสบความสำเร็จเร็วๆ, คาดหวังว่าจะทำทุกอย่างผ่านไปได้โดยไม่ต้องเจอกับความล้มเหลว และอีกสารพัดความคาดหวังที่ตัวเองสร้างขึ้นเอง

น้องๆ รุ่นใหม่แบบน้อง C เข้าใจบิดเบือนไปมาก ว่าคนที่ประสบความสำเร็จในชีวิต จะต้องเป็นคนที่ทำทุกอย่างสำเร็จทุกครั้ง แต่ที่แท้คนที่ประสบความสำเร็จเหล่านั้น ผ่านความพ่ายแพ้และล้มเหลวมานับไม่ถ้วนต่างหาก

นอกจากนั้น น้องๆ รุ่นใหม่ยังตั้งเป้าหมายที่ยากเกินไปนิด คือเอาความสำเร็จของตัวเองไปเทียบกับความสำเร็จของคนอื่น แทนที่จะไปเทียบกับเป้าหมายของตัวเอง...และเมื่อเทียบกับคนอื่น (ที่มีปัจจัยกระทบต่างจากตัวเรา) ผลลัพธ์ที่ได้จึงไม่เป็นภาพสะท้อนของความสำเร็จหรือล้มเหลวของตัวเรา

เมื่อกดดันมากๆ เข้า ก็ทำให้ EQ ลดน้อยถอยลง และทำให้ IQ ถดถอยตาม หรือถ้าจะให้อธิบายด้วยพุทธศาสนา ก็เข้าหลักโลภะ โทสะ และโมหะ ไปอย่างช่วยไม่ได้

เมื่อมีคาดหวังมากก็เท่ากับโลภมาก, เมื่อไม่ได้ตามคาดก็เลยโกรธ และเมื่อโกรธก็เลยหลงทางไปแบบกู่ไม่กลับ พาลพาโลกับโลกทั้งโลกไปซะงั้น

น้องๆ รุ่นใหม่ๆ ที่มีความตั้งมั่นและทุ่มเทสูงๆ นั้นเป็นเรื่องดีที่น่าชื่นชมครับ แต่ต้องรู้จักความพอดีของการสร้างความคาดหวังและการกำหนดเป้าหมายให้ควรแก่เหตุเหมาะแก่กาลด้วย

ช่วงหนึ่งของชีวิตที่ผ่านมา ผมก็ตกเป็นเหยื่อของความคาดหวังแบบเกินพอดีมาแล้ว...ก็ได้แต่เตือนน้องๆ ไม่ให้ตกหลุมพรางเดียวกันกับผมครับ ^^

Comments

Popular posts from this blog

Post#355: ทำได้ vs ทำเป็น

Post#355: ส่วนใหญ่แล้ว เรามักแยกแยะไม่ค่อยถูกว่า ระหว่าง "ทำได้" กับ "ทำเป็น" น่ะคล้ายกันแต่ไม่เหมือนกัน "ทำได้" แปลว่า ทำได้ ขอให้แค่เสร็จๆ ไป ไม่ต้องสนใจว่างานออกมาดีมั๊ย ส่วน "ทำเป็น" แปลว่า ไม่ใช่แค่สักแต่ลงมือทำ แต่ต้องทำให้ได้ดีด้วย ถ้ายังงงๆ ผมจะยกตัวอย่างเพิ่มให้นะครับ คนที่ขับรถได้ มีความสามารถในการทำให้รถเคลื่อนที่ไปได้ แต่อาจจะเป็นพวกที่ขับรถแบบไร้มารยาท, ขับรถอันตราย หรือขับรถเห็นแก่ตัว, ฯลฯ ส่วนคนที่ขับรถเป็นนั้น นอกจากสามารถบังคับให้รถเคลื่อนที่ได้แล้ว ยังใส่ใจคนที่ใช้รถใช้ถนนคนอื่นๆ ด้วย เรียกว่าขับรถอย่างมีคุณภาพและคุณธรรม ^^ ตีกอล์ฟได้ก็คือเหวี่ยงไม้ให้ลูกกอล์ฟไปข้างหน้า แต่ตีกอล์ฟเป็น นอกจากเหวี่ยงไม้ให้ลูกไปข้างหน้าแล้ว ยังต้องใส่ใจคนที่เล่นกอล์ฟอยู่รอบๆ ทั้งก๊วนเรา ทั้งต่างก๊วนด้วย พอเห็นความต่างชัดขึ้นมั๊ยครับ? ขับรถได้จึงต่างจากขับรถเป็น, เล่นกอล์ฟได้จึงต่างจากเล่นกอล์ฟเป็น ฉะนี้ ดังนั้น "ทำงานได้ " กับ "ทำงานเป็น" นั้น คล้ายกันแต่ไม่เหมือนกันแน่ๆ เอ...หรือว่าผมก็แค่ "โพสต์ได้...

Post#2-227: Corrective Action vs Preventive Action

Post#2-227: วันนี้ผมมีโอกาสดีได้เข้าร่วมประชุมกับบริษัทมหาชนแห่งหนึ่ง หลักใหญ่ใจความสำคัญของการประชุมก็คือการติดตามยอดขายของสินค้าสำคัญบางรายการ ซึ่งขายช้ากว่าปกติ ภาพหนึ่งที่สามารถใช้ประเมินความแข็งแกร่งขององค์กร ก็มักจะถูกสะท้อนผ่านการประชุมไล่ยอดขายนี่แหละครับ เพราะยอดขายถือเป็นเป้าหมายสุดท้ายขององค์กรที่แสวงหาผลกำไรทั้งปวง เมื่อไล่ยอดขายครั้งใด ก็มักจะพบสาเหตุของปัญหา และจะสามารถประเมินระดับขององค์กรและผู้บริหารได้จากวิธีการ response ต่อปัญหาที่พบ บางองค์กรเก่งในการแก้ปัญหาระยะสั้น แต่บางครั้งกลับไม่ได้มองไปถึงการแก้ปัญหาอย่างยั่งยืน และมีอีกหลายองค์กรที่ชวนคุยเรื่องการวางแผนป้องกันไฟไหม้ แทนที่จะหาวิธีดับไฟที่กำลังไหม้องค์กรอยู่ บ่อยครั้งที่การไม่ลำดับความสำคัญก่อนหลังในการแก้ปัญหา มักจะส่งผลเสียมากกว่าที่จะประเมินได้ ดังนั้น ทุกคนในองค์กรจึงต้องจัดการกับไฟที่ไหม้อยู่ตรงหน้า ก่อนที่จะมาวางแผนป้องกันไฟไหม้ ซึ่งปีก่อนผมก็พูดถึงเรื่องนี้ไปครั้งหนึ่งแล้ว (Post#224) และแน่นอนว่า ไม่ใช่เก่งแต่การดับไฟตะพึดตะพือ หากต้องวางแผนป้องกันไม่ให้ไฟไหม้ซ้ำๆ ซากๆ ด้วย หาไ...

Post#5-114: เพื่อนแท้ดีๆ คือเพื่อนดีแท้ๆ

Post#5-114: ค่ำนี้ ผมมีโอกาสได้ทานข้าวกับเพื่อนสนิทคนหนึ่ง ที่เคยทำงานร่วมทุกข์ร่วมสุขมาด้วยกัน อยู่พักใหญ่ๆ เอาจริงๆ ผมตกเป็นหนี้เพื่อนคนนี้ไม่น้อย ... เพราะเค้าคือคนที่ถ่ายทอดวิชาหลากหลายที่ผมนำมาใช้ต่อยอดในการบริหารงาน จนถึงทุกวันนี้ แม้จะเจอกันไม่บ่อย ... แต่ทุกครั้งที่เราได้เจอกัน ผมก็มักจะได้ idea ที่ดีๆ จากเพื่อนคนนี้ ไปต่อฝันปั้นงาน ได้ทุกที ... เอาจริงๆ เวลาได้ idea ใหม่ๆ ไม่ว่าจะสำหรับธุรกิจใหม่ หรือวิธีทำงานแบบใหม่ ... ผมจะดีใจมากเป็นพิเศษ แม้ว่า idea ที่ว่า จะยังไม่เป็นรูปเป็นร่าง ... แต่ที่สำคัญ มันทำให้สมองของเราได้โลดแล่นออกจาก Comfort Zone เดิมได้ เมื่อได้ออกจาก Comfort Zone เดิมๆ ... มันจึงเป็นเรื่องดีสำหรับชีวิต เพราะมันทำให้เราได้เรียนรู้เรื่องใหม่เพิ่มขึ้น ... เรื่องใหม่ๆ ที่เราเรียนรู้เพิ่มขึ้นนั้น แม้จะยังไม่อาจเกิดเป็นรูปเป็นร่าง หรือเป็นประโยชน์ในอนาคตอันใกล้ได้ ... ก็อย่าได้ดูแคลนไปครับ บ่อยครั้ง ผมพบว่า เรื่องบางเรื่องที่เราเรียนรู้มานานพอควรแล้ว กลับกลายมาเป็นประโยชน์ในอนาคตได้อย่างน่าอัศจรรย์ ...