Post#2-257: ขึ้นที่สูง

Post#2-257:

เมื่อคืนที่ผ่านมา ผมเข้านอนด้วยใจที่ขุ่นมัวมากอย่างที่ไม่เคยเป็นมานาน...ค่าที่ผมต้องเสียเวลา, เสียสุขภาพจิต และเสียสุขภาพในการนั่งถ่างตาประชุมทางโทรศัพท์กับคนที่มีทัศนคติต่างกับผมแบบสุดขั้วชนิดซ้ายจัดกับขวาสุด

ผมคงไม่เล่าหรือตัดสินล่ะครับ ว่าใครถูกหรือใครผิด เพราะต่างคนก็ต่างมุม และป่วยการที่จะไปเอาชนะคะคานกับคนที่อยู่คนละด้านของความคิด

...

มีผู้คนไม่น้อยที่อยู่อย่างสมถะ แต่ก็มีอีกมากนักที่มีชีวิตอยู่ด้วยความทะเยอทะยาน อยากปีนป่ายให้สูงขึ้นไปเรื่อยๆ จนบางครั้งก็ไม่ยี่หระหากจะต้องเหยียบหัวคนอื่นขึ้นไปก็ตาม

ว่ากันตามจริงแล้ว วิธีที่จะทำให้ตัวเองสูงขึ้นได้นั้นมีหลากหลายเหลือเกิน...

ถ้าเป็นสายมาร ก็จะใช้ทั้งวิธีเหยียบหัวคนอื่นขึ้นไป และทั้งวิธีฉุดให้คนอื่นตกลงมา

ส่วนสายเทพ ก็จะใช้วิธีปีนป่ายไปตามเกาะแก่งแง่งหิน ตามจังหวะที่ถูก ตามครรลองที่ควร หรือไม่ก็อาศัยผู้ที่อยู่สูงกว่าดึงมือฉุดแขนให้ลอยขึ้นไป

ทุกวิธีล้วนแต่ได้ผลลัพธ์เดียวกัน คือทำให้เราสูงขึ้น...หากแต่เมื่อมองย้อนกลับไปที่วิธีการ เราจึงจะเห็นรอยทางที่เลือกใช้

ทรราชย์กับมหาราชต่างกันฉันใด สายมารกับสายเทพก็ต่างกันฉันนั้น...

คนที่อยู่บนจุดสูงสุดเพราะกดให้คนอื่นลงต่ำ ฤาจะควรค่าแก่การยกย่องเท่ากับคนที่อยู่บนยอดด้วยการหนุนส่งจากคนรอบข้าง?

ตั๋งโต๊ะฤาจะได้รับการนบนอบจากหัวใจของผู้คนได้เท่ากับเศษเสี้ยวของเล่าปี่?

ผมมั่นใจว่าเราเลือกได้ ว่าจะขึ้นที่สูงด้วยวิถีใด...