Post#2-267:
เมื่อหัวค่ำนี้มีโอกาสได้ทานข้าวกับน้องๆ กลุ่มนึงที่เคยทำงานอยู่ด้วยกัน เป็นการพบปะกันนานทีปีหนหลังจากไม่ได้เจอกันมานานพอดู
ตอนหนึ่งของการเม้าส์ มีน้องคนนึงถามผมว่า "เมื่อไหร่ที่เราควรจะลาออกจากงานดี?"
หลังจากที่ผมไม่ได้ถามมานาน...ลองนึกตามดูมั๊ยครับ ว่าจะตอบคำถามนี้ยังไง? ให้เวลา 5 นาทีพอมั๊ยครับ?
...
ผมตอบน้องเค้าไปว่า ถ้าเป็นผม ผมมีเหตุผล 2 ข้อที่จะทำให้เริ่มมองหาอนาคตใหม่ของงาน ถ้ามีข้อใดข้อหนึ่งก็มากพอที่ผมจะต้องตั้งคำถามให้ตัวเองแล้ว
ข้อหนึ่ง...ถามตัวเองว่า เสียงของเราไปถึงนายหรือไม่ ในที่นี้หมายความถึง นายรับฟังความเห็นของเรามากน้อยเพียงใด ถ้าเราเสนออะไรไปแล้วไม่เคยมี feedback ในทางสร้างสรรค์กลับมาเลย ผมก็จะรู้สึกว่า เราอยู่ที่นี่ได้ยากแล้ว
ข้อสอง...ถามตัวเองว่า งานที่ทำอยู่ทุกวันนี้ ทำให้เราพัฒนาตัวเองได้มั๊ย ถ้าแต่ละวันๆ ที่ผ่านไป ทำให้เรารู้สึกว่า เราทำงานแล้วฉลาดน้อยลงทุกวันๆ ผมก็ไม่แน่ใจว่า เราจะทนทำงานแบบนั้นไปเพื่ออะไร?
...
เมื่อทำงานมาถึงจุดหนึ่ง เราจะพบว่า เรื่องเงินกับเรื่องความสุขในการทำงานเป็นเรื่องที่เราต้องให้ความสำคัญไม่ยิ่งหย่อนไปกว่ากัน...
ได้เงินเดือนมาก แต่เหมือนต้องไปตกนรกทุกวัน คงไม่สู้ได้เงินน้อยลงนิด แต่ได้ทำงานที่เราทำแล้วมีความทุกข์น้อยหน่อย
ทำงานเพื่อเงินกับทำงานแล้วได้เงิน...นั้นให้ผลลัพธ์ที่ต่างกันแบบคนละขั้ว
แบบแรก หมายถึงทำงานอะไรก็ได้ ขอให้ได้เงินเป็นพอ ส่วนแบบหลัง หมายถึงขอให้ได้ทำงานที่ชอบ และได้เงินเป็นค่าตอบแทน
แบบแรก หมายถึงมองเงินก่อนมองงาน ส่วนแบบหลัง หมายถึงมองงานก่อนมองเงิน
แบบแรก มองไปที่ชัยชนะระยะสั้น ส่วนแบบหลัง มุ่งหวังไปที่ชัยชนะแบบยั่งยืน
วันนี้ตัวเรานั้นเป็นแบบไหน...ต้องลองถามตัวเองและตอบตัวเองอย่างซื่อสัตย์ที่สุดนะครับ...แต่ขอให้จำไว้อย่างหนึ่งว่า...
อนาคตที่ดีมาจากปัจจุบันที่ถูกต้อง และแน่นอนว่าเราเองนั่นแหละคือผู้กำหนดอนาคตที่ว่า...ไม่ใช่ใครอื่น
Comments
Post a Comment