Post#2-294:
ผมเชื่อว่าหลายๆ คนคงอยากจะนอนหลับฝันดีแบบไม่มีวันตื่น...
เหตุเพราะบ่อยครั้งความจริงของชีวิตมันก็ช่างโหดร้ายเกินความพอดีไปมากเหลือเกิน
หากเมื่อทุกครั้งที่ลืมตาตื่น เรารู้ว่าจะต้องมาเผชิญกับภาวะที่เราไม่อยากเจอ เราคงอยากจะเร่งให้พระอาทิตย์ลาลับขอบฟ้า เพื่อให้เราได้เข้าสู่ห้วงนิทรารมย์อันแสนสุข และได้กลับเข้าสู่ความฝันอันแสนหวาน
แม้ผมจะเห็นด้วย ว่าความฝันมักจะสวยงามกว่าความเป็นจริง...แต่ก็ต้องถามว่า แล้วเราจะมัวจมอยู่แต่ในความฝันกระนั้นหรือ?
จะดีกว่ามั๊ย หากเราจะได้เห็นความฝันนั้นเป็นจริงขึ้นตรงหน้า, ไม่อยากรู้บ้างหรือครับ ว่าความฝันยามตื่นนั้นสวยงามเพียงใด?, ไม่อยากสัมผัสบ้างหรือครับ ความฝันที่มีตัวตนให้เราจับต้องได้?
...
ทั้งหมดทั้งมวล เริ่มต้นจากความกล้าที่จะเริ่มลงมือทำ ไม่ใช่มัวแต่รำพันพิลาปสงสารตัวเองยามตื่น แล้วก็ไปหลบหลงระเริงอยู่ในความฝันที่ไม่มีวันเป็นจริง
เคยถามตัวเองบ้างมั๊ยครับ ว่าถ้ามัวแต่จมอยู่ในความฝันไปเรื่อยๆ...จนวันสุดท้ายของชีวิต เราจะเหลืออะไรอยู่บ้าง?
ไม่ผิดหรอกครับที่จะจมจ่อมอยู่กับความฝันบ้างบางคราว แต่อย่าลืมลุกขึ้นมาสู้กับความเป็นจริงด้วยก็แล้วกันครับ
มันอาจจะเหนื่อย มันอาจจะยาก มันอาจต้องแลกมาด้วยหยาดเหงื่อและน้ำตา...แต่เมื่อความฝันนั้นกลายเป็นจริงขึ้นมาได้แล้วละก็...
คุณจะรู้ว่า...ฝันที่เป็นจริงยามลืมตานั้น สวยงามและล้ำค่ากว่าความฝันใดๆ ทั้งปวง
Comments
Post a Comment