Post#2-278:
หนึ่งในคนที่น่าเบื่อและน่าอึดอัดเวลาที่เราต้องเจอก็คือ พวกที่ชอบมองความสำเร็จแค่ผิวเผิน
พวกนี้เป็นพวกชอบมองไปที่ผลลัพธ์สุดท้าย โดยไม่ได้รู้หรือใส่ใจเลยว่า กระบวนการที่นำมาซึ่งผลลัพธ์นั้น มีที่มาอย่างไร?
ผู้คนต่างรู้ดีว่า ใครคือคนที่ประสบความสำเร็จ (ไม่ว่าจะวัดความสำเร็จนั้นด้วยเงินทองหรือชื่อเสียง) แต่จะมีกี่คนที่มองลึกต่อไปว่า เบื้องหลังความสำเร็จเหล่านั้นน่ะ มีที่มาอย่างไรกันหนอ?
...
อย่างที่ผมแชร์ไว้บ่อยครั้ง ว่ามันไม่มีหรอกครับ ไอ้ "ทางลัด" ที่นำไปสู่ความสำเร็จ...คนที่เค้าประสบความสำเร็จที่เราชื่นชมอยู่นั้น พวกเค้าล้วนผ่านขวากหนามและอุปสรรคมาแล้วทั้งสิ้น
ถ้าเราอยากเป็นแบบเค้าเหล่านั้น เราจึงต้องศึกษาเส้นทางที่พวกเค้าใช้...ศึกษาเพื่อให้เป็นแบบอย่าง แต่ไม่ใช่ศึกษาเพื่อเลียนแบบ
ดูตัวอย่างดาราเลื่องชื่อก็ได้ครับ มากกว่ามากที่กว่าจะยืนแถวหน้าได้ ล้วนผ่านการเป็นนักแสดงสมทบ (ตัวประกอบ) มาแล้วแทบทั้งนั้น
ไม่หัดเดินมีหรือจะวิ่งได้ฉันใด จะทำงานจึงต้องเริ่มจากความเข้าใจในงานฉันนั้น...จะเป็นเจ้านายที่ดีต้องเริ่มจากการเป็นลูกน้องที่ดีฉันใด จะประสบความสำเร็จยิ่งใหญ่ย่อมต้องเริ่มจากความสำเร็จก้าวเล็กๆ ฉันนั้น
...
เมื่อรู้แล้วว่าหนทางไปสู่ความสำเร็จนั้น ไม่ได้สวยงามและโรยไปด้วยกลีบกุหลาบ...ตรงกันข้ามมันอาจเต็มไปด้วยหนามกุหลาบด้วยซ้ำไป
ระหว่างทางนั้น เราต้องผ่านบททดสอบอีกมากมายนัก ทั้งต้องอดทนต่อคำสบประมาท, ทนต่อความทุกข์ยาก, ทนต่อการถูกกลั่นแกล้ง และสารพัดความเจ็บช้ำหลากหลาย...ซึ่งแน่นอนว่าคนที่อดทนได้เท่านั้น จึงจะเป็นผู้ประสบความสำเร็จ ที่ใช่ว่าใครก็ตามจะทำได้
ดังนั้นแล้ว...ถ้าคุณเป็นคนที่เคยถูกปรามาส, เคยถูกกลั่นแกล้ง หรือเคยพ่ายแพ้...ต้องถามว่าคุณตอบสนองต่อความเจ็บช้ำนั้นยังไง?
หนึ่ง...ยอมแพ้และยอมจากไปด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ และเลือกอยู่กับความเจ็บช้ำนั้น?
หรือสอง...เลือกจะเอาชนะความเจ็บช้ำที่ว่า ด้วยความอดทน สู้ต่อไปด้วยความตั้งใจและมุ่งมั่นให้มากกว่าเดิม?
ถ้าเลือกข้อหนึ่ง...ร้อยเปอร์เซ็นต์คือแพ้...
แต่ถ้าเลือกข้อสอง...ต่อให้โอกาสชนะมันจะน้อยยังไง มันก็ยังมากกว่าศูนย์เปอร์เซ็นต์แน่ๆ
...
แม้ขงจื้อยอดปราชญ์แห่งพิภพก็เคยสอนไว้...
"เกียรติภูมิที่ยิ่งใหญ่ ไม่ใช่อยู่ที่เราไม่เคยล้ม...แต่อยู่ที่เราลุกขึ้นทุกครั้งที่เราล้มต่างหาก"
ผมเชื่อขงจื้อ และขอเสริมว่า...
"ไม่สำคัญหรอกว่าใครทำให้เราหกล้ม...แต่อยู่ที่ว่าหลังจากหกล้มแล้ว จะนอนอยู่อย่างนั้น หรือจะลุกขึ้นมา"
ไม่รู้ว่า ผู้คนจะหันไปก่นด่าคนที่แกล้งให้เราหกล้มหรือไม่ เพราะพวกเค้าอาจมองไม่เห็น...แต่ที่แน่ๆ พวกเค้าจะเห็นเพียงภาพที่เรานอนอยู่กับพื้นเท่านั้นเอง...
จะล้มอยู่อย่างนั้น เพื่อให้คนสงสารหรือสมเพช หรือลุกขึ้นมาเดินต่อ เพื่อให้คนยกย่องหรือชื่นชม...อยู่ที่เราเลือกครับ
Comments
Post a Comment