Post#2-269:
หนึ่งในปัญหาคลาสิคที่เราล้วนเจอะเจอกันในที่ทำงาน ก็คือเรื่อง "คุยกันไม่รู้เรื่อง"
บางครั้ง ผมก็มีความรู้สึกว่า ผมไม่เข้าใจว่า ทำไมเด็กๆ รุ่นใหม่จำนวนนึง (ที่มีไม่น้อย) ถึงไม่พยายามเข้าใจในสิ่งที่เราต้องการให้เค้าทำ
และบางทีผมก็กลับมา 'นอยด์ตัวเองว่า เอ๊ะ! หรือจริงๆ แล้ว เราพยายามไม่พอที่จะทำให้เด็กกลุ่มที่ว่าเข้าใจกันแน่?
ที่ผมออกจะเอือมมากๆ ก็คือทั้งคุยก็แล้ว ทั้งย้ำด้วยเมล์ก็แล้ว แต่ก็ยังออกมาไม่ตรงกับที่คุยกันซักกะนิดเดียว เรียกว่าพอเรียกงานมาดู ทำไมกลายเป็นคนละเรื่องกับที่คุย (ฟะ)
อ๊ะๆ ใช่ว่าจะมีแต่น้องๆ ที่มึนนะครับ บางทีนายๆ ทั้งหลายก็มีมึนเหมือนกัน...ก็คนเหมือนกันนี่นา (แถมอาจจะแก่แล้วด้วย) ก็ต้องมีลืมๆ กันบ้าง
ผมจึงมักจะย้ำนักย้ำหนาว่า ถ้ามีการคุยงานกันยาวๆ และผลลัพธ์ของงานมีผลผูกพันยาวๆ แล้วล่ะก็ อย่าขี้เกียจทำบันทึกเพื่อไว้ใช้อ้างอิงกันเลยครับ เพราะถ้าปล่อยไปนานวันเข้าก็จะลืม
เอาว่าแค่ 3 วันที่แล้ว ทานอะไรเป็นมื้อกลางวันยังต้องใช้เวลานึกเลย ดังนั้นกับการประชุมกันยาวๆ หรือเรื่องงานที่มีรายละเอียดเยอะ มีหรือจะจำได้ครบทุกกระบวนความ
...
นี่ขนาดจำก็แล้ว จดก็แล้ว เวลาไปทำงานจริงๆ ยังเกิดการเบี่ยงจากเป้าหมายที่ต้องการได้เลย ทั้งเกิดจากทำๆ ไป องค์ลง เกิดอยากจะเปลี่ยนก็เปลี่ยนซะอย่างนั้น หรือทั้งเกิดจากทำๆ ไปแล้วลืมว่าเป้าหมายเดิมคืออะไร หรือทำๆ ไปแล้วเพลินออกจากเป้าหมายโดยไม่รู้ตัว และ ฯลฯ
คนปฏิบัติต้องหมั่นเช็คบ่อยๆ ว่างานที่ทำยังอยู่บน roadmap รึเปล่า ส่วนคนสั่งงานก็ต้องหมั่นสอบทานว่าลูกน้องยังอยู่กะร่องกะรอยมั้ย
เผลอปั๊บ...รับรองเป็นโดนทันทีครับ -"-
Comments
Post a Comment