Post#2-296: ฉาบฉวย

Post#2-296:

ผมเชื่อว่าทุกคนต้องเคยโดนหลอกเพราะหีบห่อหรือบรรจุภัณฑ์ที่สวยงามกันมาบ้างแล้ว

เริ่มตั้งแต่สมัยเป็นเด็กตัวน้อย ที่ซื้อขนมเพราะที่ห่อมีรูปตัวการ์ตูน ส่วนขนมจะอร่อยมั๊ย เด็กๆ ไม่ค่อยจะสนใจ

เติบโตขึ้น เราก็เอาเงินไปหมดกับสินค้า Brand Name โดยไม่ได้ดูเลยว่า สินค้าชิ้นนั้นมันเข้ากับตัวเรามั๊ย ขอให้มี Logo ที่ High-So เท่านั้นเป็นพอ

ความฉาบฉวยเหล่านี้ ถ้ามีอยู่ในระดับกำลังเหมาะก็ไม่น่าเกลียดอะไร แต่ถ้ามีมากเกินพอดีเมื่อไหร่ก็รังแต่จะสร้างความหายนะให้กับตัวเรามากเท่านั้น

...

เราอาจจะนึกว่า ความฉาบฉวยนี่ไม่ใช่เรื่องใหญ่เรื่องโตอะไรเลย แต่ถ้านิสัยแบบนี้ติดตัวเราแบบฝังรากล่ะจะเป็นยังไงบ้าง?

เรามิกลายเป็นพวกมองคนแต่เปลือกนอก, หลงชอบเค้าเพราะพูดจาไพเราะ, คบคนเพราะฐานะ, ตีราคาคนจากเสื้อผ้า, ฯลฯ

ผมไม่ได้แอนตี้เรื่องความโก้หรู แต่แค่สะกิดให้มองลึกอีกหน่อยครับ เราติดแต่เปลือกนอกจนมองไม่ทะลุถึงแก่นในรึเปล่า?

เปลือกนอกควรเป็นแค่ส่วนหนึ่ง แต่ไม่ใช่ทั้งหมดของคนหรือสิ่งที่เรากำลังพิจารณา...เรามีกิเลสได้ แต่ต้องเป็นกิเลสที่มีสติกำกับครับ

ขนมที่มีหีบห่อสวยแต่ไม่อร่อย ก็หลอกลูกค้าได้แค่ครั้งเดียว...แต่งตัวดูมีสกุล แต่จิตใจสถุน ก็ยากจะมีมิตรแท้

แม้ขนมไทยหีบห่อไม่สวยหรู แต่ก็อยู่ยั้งยั่งยืนเพราะความอร่อย...คนดีจากข้างใน แม้จะพูดจามึงมาพาโวยไปบ้าง แต่คนที่ฟังเป็นจะรู้สึกได้ถึงความหวังดีที่ซ่อนไว้ในนั้น

น้ำผึ้งอาบยาพิษมั๊ยหนอ? ข้างนอกสุกใสข้างในเป็นโพรงรึเปล่า หรือว่าข้างนอกขรุขระข้างในตะติ๊งโหน่ง?

มองลึกๆ มองนานๆ ครับ ^^