Post#4-276:
โดยส่วนตัวผมชอบเรียนรู้เรื่องใหม่ๆ และรวมไปถึงชอบเป็นผู้สนับสนุนให้ทั้งลูกและลูกน้องมีโอกาสได้เรียนรู้เรื่องใหม่ๆ ด้วยเช่นกัน
อย่างล่าสุด...ทางทีมงานได้มาขอให้บริษัทสนับสนุนงบประมาณส่วนหนึ่ง เพื่อให้พนักงานมีโอกาสไปเรียนภาษาอังกฤษกับสถาบันภาษา
ผมตอบรับข้อเสนอเกือบจะทันที...โดยมีข้อแม้ว่า ใครก็ตามที่จะไปเรียน ต้องเอาจริงเอาจัง เพื่อให้ตัวเองเกิดการพัฒนา
แม้ว่าผลลัพธ์ที่ได้ อาจจะไม่ได้เห็นชัดเจนแบบปุ๊บปั๊บ...แต่ผมหวังว่า มันจะกลายเป็นการบ่มเพาะนิสัยใฝ่รู้ให้กับคนในองค์กรได้เป็นอย่างดี
...
เมื่อใดก็ตามที่ลูกหรือลูกน้อง เกิดความรู้สึกกระหายที่จะเรียนรู้เรื่องใหม่ๆ...
หากว่าไม่เหลือบ่ากว่าแรงเกินไปแล้วล่ะก็...ผมก็อยากเชิญชวนผู้บริหารหรือผู้ปกครองให้การสนับสนุน
เพราะนั่นหมายถึง "ลูก" หรือ "ลูกน้อง" ของเรามีจิตใจที่ใฝ่หาความก้าวหน้า
เมื่อพวกเค้าคิดอยากจะก้าวหน้า และเราสามารถผลักดันให้พวกเค้าก้าวหน้าได้...พวกเค้าก็จะกลายเป็นกำลังสำคัญให้ครอบครัวหรือองค์กรเติบโตขึ้น
...
แม้ว่า บางครั้งที่การฝึกอบรมหรือพัฒนาบางเรื่อง อาจจะไม่เกี่ยวพันกับงานโดยตรง หรือไม่ส่งผลลัพธ์อย่างทันทีทันใด...มันก็ยังคุ้มค่า!
คุ้มค่ายังไงน่ะหรือครับ?
ก็ตรงที่มันได้แสดงถึงทัศนคติที่บ่งบอกถึง "แรงผลักดัน" ที่มีในตัวของลูกหรือลูกน้องของเรา นั่นไง
อย่าลืมนะครับ...ว่า "ทัศนคติ" เป็นเรื่องที่ปรับเปลี่ยนได้ "ยากที่สุด" เรื่องหนึ่ง
ดังนั้น เมื่อเรามีกำลังเพียงพอ เราจึงควรสนับสนุนให้ลูกหรือลูกน้อง "คงไว้" ซึ่งทัศนคติที่ดีๆ แบบนี้
...
บางคนอาจจะสงสัยว่า "ลงทุนกับลูก" น่ะ ยังพอเข้าใจได้...แต่ "ลงทุนกับลูกน้อง" น่ะ จะคุ้มค่าแน่หรือ?
เพราะเมื่อลูกน้องเก่งขึ้น เดี๋ยวก็ (อาจ) จะต่อรองขอนั่น นู่น นี่...ไม่ก็ลาออก
แบบนี้ จะคุ้มค่าหรือ?
ไม่รู้สิครับ...ผู้บริหารหรือนายจ้างหลายๆ คน อาจจะเคยเจอประสบการณ์เลวร้ายแบบนี้มามาก
แต่ผมฝากไว้ให้ไปคิดต่อ
ถ้าเราเลี้ยงลูกแกะ...โตมามันก็จะเป็นได้แค่แกะ
แต่การที่เราเลี้ยงลูกน้องอย่างเต็มความสามารถ...แม้ว่าเริ่มต้นจะเป็นแค่ "ลูกแกะน้อย" แต่ไม่แน่ว่า พวกเค้าอาจจะเติบโตขึ้นเป็น "พญาเสือโคร่ง" ก็เป็นได้
แล้วก็อย่าไปกลัวว่า เมื่อพญาเสือโคร่งเติบกล้า แล้วก็จะละทิ้ง "ป่า" ที่ฟูมฟักไป
เพราะเราในฐานะเจ้าของป่า...ก็ต้องขยายอาณาเขตของป่าไปพร้อมๆ กันด้วย
...
แล้วก็ท่านเจ้าของป่าเอง ก็ต้องลองเดิมพันกับลูกน้องตัวเอง...ว่าเค้าเป็นลูกแกะจริงๆหรือเป็นลูกจิ้งจอกที่คลุมหนังลูกแกะไว้?
ถ้าเค้าเป็นแบบแรก...เราก็จะได้พญาเสือโคร่งไว้ประดับป่า
ส่วนถ้าเค้าเป็นแบบหลัง คือเก่งแล้วก็จากเราไป
...ก็แล้วจะไปเสียดาย "แกะปลอม" หรือ "จิ้งจอกเจ้าเล่ห์" ไปทำไมล่ะครับ?...
#NoteToSelf:
- มีลูกใฝ่ดีเป็นเรื่องน่ายินดี ส่วนการมีลูกน้องใฝ่ดีเป็นเรื่องน่าชื่นชม
- เลี้ยงลูกแกะให้โตเป็นพญาเสือโคร่งได้...มันคือความภาคภูมิใจ
- อย่ากลัวว่าลูกน้องจะเก่งแล้วจากไป...ที่ควรจะกลัวน่ะ คือการมีลูกน้องที่ไม่คิดจะเก่ง แล้วอยู่กับเราโดยไม่คิดจะไป มากกว่า!
Comments
Post a Comment