Post#4-279:
เรื่องหนึ่งที่ผมไม่ยอมปล่อยผ่านก็คือ...เมื่อพบว่าทีมงานไม่เข้าใจในเรื่องที่รับผิดชอบอยู่
เป็นต้นว่า ทำแผนงานมาเสนอโดยไม่สามารถตอบผมได้ว่า ทำไปเพื่ออะไร และส่งผลลัพธ์อะไรบ้าง
เพราะเมื่อไม่รู้ว่า ทำไปเพื่ออะไร และส่งผลอะไร...ก็แปลว่า แผนที่เสนอมา ไม่มีความน่าเชื่อถือ
เพราะแผนงานที่ไม่ส่งผลลัพธ์ ย่อมไม่เรียกว่าแผน แต่เรียกว่า "ฝัน" หรือ "เพ้อ"
...
ดังนั้น เวลาทีมงานมาเสนอแผนอะไรก็ตาม ผมจะถามก่อนเสมอว่า จุดประสงค์ที่มานำเสนอแผนน่ะ คืออะไร?
ถ้าจุดประสงค์ไม่สมเหตุสมผล ก็ไม่มีเหตุผลที่จะอนุมัติ...เรียกว่า ม้วนเสื่อออกจากห้องผม ตั้งแต่ก่อนนำเสนอเสียด้วยซ้ำ
แต่ถ้าจุดประสงค์พอจะเข้าเค้า ก็เข้าข่ายจะหารือกันต่อได้...คำนวณตัวเลขผิดหรือถูก ก็คุยกันได้ แก้กันไป
...
ในชีวิตจริง เราต่างก็พบว่า ทั้งตัวเราและทีมงานมักพลาดซ้ำๆ เดิม คือเน้นไปที่ "การทำอะไร" แต่ไม่ใช่ "การทำเพื่ออะไร"
การรู้ว่า เราทำเพื่ออะไร จึงสำคัญมาก...ซึ่งแตกต่างโดยสิ้นเชิงไปจากการทำอะไรโดยไม่รู้ว่าทำไปทำไม?
ลองดูก็ได้ครับ...ลองขับรถออกจากบ้านโดยไม่ต้องกำหนดว่าจะไปไหน?
แล้วลองสังเกตอาการตัวเองดูว่า การขับรถไปแบบเรื่อยเปื่อยน่ะ มันน่าเบื่อและสูญเปล่ายังไง?
แต่ไม่ใช่ให้ขับรถชมเมืองเล่นนะครับ...เพราะแบบนั้นน่ะ ถือว่าเรามีเป้าหมายอยู่ที่การขับรถเล่น
...เมื่อเป้าหมายเลื่อนลอย...ทุกสิ่งทุกอย่างที่ตามมาจึงเป็นความเลื่อนลอยและเชื่อถือไม่ได้นั่นเอง...
#NoteToSelf:
- ปล่อยอะไรก็ปล่อยได้ แต่ถ้าปล่อยให้ไร้เป้าหมาย ก็เท่ากับปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามยถากรรม
- ทำอะไรโดยไม่มีเส้นชัย น่าจะเข้าข่ายเป็นงานอดิเรก ไม่ใช่งานที่หาเลี้ยงชีพ
- ทำไปเพื่ออะไรยังไม่รู้...เรียกว่าดูถูกตัวเองและวิชาชีพ
Comments
Post a Comment