Post#4-362:
เมื่อช่วงเที่ยงที่ผ่านมา ผมอยู่ในงานแต่งงานของอดีตลูกน้องท่านหนึ่ง...ที่เคยทำงานด้วยกันเมื่อสามสี่ปีก่อน
แม้ไม่ได้เจอกันมานาน แต่ก็ได้ติดตามข่าวคราวไม่ว่าเรื่องงานหรือเรื่องส่วนตัวของน้องอยู่เสมอ
เมื่อหลายวันก่อน น้องโทรมาเชิญให้ผมมาร่วมงาน...ผมจึงตอบรับด้วยความยินดีเป็นอย่างยิ่ง
...
ใครๆ มักคิดว่า การแต่งงาน คือ "ปลายทาง"...ซึ่งผมยืนยันมาตลอด ว่าเอาจริงๆ การแต่งงานน่ะ เป็นแค่ "ต้นทาง" ต่างหาก
แต่ถ้าจะให้ขยายความ ผมมองว่า การแต่งงาน ควรเป็นทั้งจุดเริ่มต้นและจุดสิ้นสุด
เริ่มต้นชีวิตคู่...สิ้นสุดชีวิตลำพัง
เริ่มต้นคำว่า "เรา"...สิ้นสุดคำว่า "ฉัน" และ "เธอ"
เริ่มต้นการอยู่เพื่อใครอีกคน...สิ้นสุดการอยู่เพื่อตัวเอง
...
ระหว่างศึกษาดูใจ...แต่ละคู่ต่างก็มีเรื่องราวทดสอบหัวใจและความอดทนมาก็มาก
แต่เชื่อเถอะครับ ว่าหลังจากมาใช้ชีวิตคู่อยู่ด้วยกันแล้ว...จะยังมีเรื่องราวอีกมากมายร้อยแปดที่จะมาทดสอบความรักและความสัมพันธ์
เอาเป็นว่า...แค่คำว่า "รัก" มันไม่เพียงพอจริงๆ ที่จะผูกวิญญาณสองดวงให้รวมเป็นหนึ่งเดียว
...
ลงว่า ถ้าตัดสินใจมาแต่งงานกันได้ ก็คงพอจะสรุปได้ว่า ช่วงคบกันก็น่าจะมีความสุขมากกว่าความทุกข์
แต่นับจากวันแต่งงานเป็นต้นไป...ต่างคนต่างต้องคิดถึงการ "ร่วมทุกข์" ให้มากกว่า "ร่วมสุข"
เมื่อช่วยกันประคับประคองให้ "ข้ามทุกข์" ไปได้...จึงจะเข้าใจความหมายที่แท้ของ "ชีวิตคู่"
...และเมื่อผ่านวันนั้นไปได้ ทั้งเจ้าบ่าวและเจ้าสาว ก็จะรู้ว่า "การได้เป็นลมหายใจของใครอีกคน"...มันนับเป็น "ความสวยงามของชีวิต" อย่างจริงแท้...
#NoteToSelf:
- แต่ละช่วงเวลาของชีวิตคู่...คำว่า "รัก" จะมีนิยามที่แตกต่างกันออกไป
- ต่างคนต่างมีหน้าที่ที่จะต้องทำให้อีกคน...และเมื่อมันเป็นหน้าที่...ก็จำไว้ให้ดีว่า "จงอย่าละเลย"
- การมีชีวิตเพื่อตัวเอง เป็นเรื่องน่าภูมิใจ...แต่การมีชีวิตเพื่อใครอีกคน เป็นเรื่องน่ายินดี
Comments
Post a Comment