Post#5-005:
ช่วงหัวค่ำที่ผ่านมา ผมนำทีมน้องๆ มาร่วมแสดงความเสียใจกับดาราสาวท่านหนึ่ง ที่พึ่งจะสูญเสียญาติผู้ใหญ่ไปเมื่อไม่นานมานี้
ด้วยความที่เธออยู่ในวงการมาอย่างยาวนาน จึงมีผู้คนมาร่วมแสดงความเสียใจอย่างมากมายหนาตา
และทุกคนที่มา ก็มาด้วยจุดประสงค์เดียวกัน คือเพื่อให้เธอได้รับรู้ว่า...ยามเธอเสียใจ ก็ยังมีเพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ และผู้คนรายรอบอีกมาก ที่ร่วมเสียใจไปกับเธอ
...
เอาจริงๆ ผมก็เชื่ออย่างคำโบราณท่านสอน
ก็คือ...คนเราจะเห็นใจกัน ก็ต้องดูกันในยามยาก
และตัวเราเป็นคนดีพอหรือไม่ น่าคบหาหรือไม่...ช่วงที่เราอยู่ในห้วงทุกข์นี่เอง ที่พอจะพิสูจน์ได้บ้าง
...
ไม่ว่าจะเป็นเพื่อนกันโดยส่วนตัว หรือเพื่อนกันในเชิงธุรกิจ...น้ำใจที่ควรหยิบยื่นให้กันในยามที่อีกฝ่ายไม่ได้อยู่ในช่วงสุข ถือเป็นเรื่องควรทำ
มองในมุมของมารยาททางสังคม...ก็เป็นเรื่องควรแก่เหตุ
...และมองในมุมของน้ำใจของคนที่มักคุ้นกัน...ก็เป็นเรื่องสมเหตุผล...
#NoteToSelf:
- งานรื่นเริง...แม้เพื่อนขาดเราไปคนนึง ก็ยังคงยิ้มได้ / ส่วนงานโศกเศร้า...หากเพื่อนขาดเราไปคนนึง ก็อาจจะกลับมายิ้มได้ช้าลง
- ลองมองให้ดี...รอบตัวของเรา มีคนคอยร่วมสุขมากกว่าคนคอยร่วมทุกข์มั๊ย?
- ถ้าใช่...อย่าพึ่งตำหนิคนรอบตัว แต่หันมาดูตัวเราก่อน...ว่าแล้วตัวเราเป็นคนแบบไหนมากกว่า...คอยร่วมสุขหรือร่วมทุกข์?
Comments
Post a Comment