Post#5-042:
หลายวันก่อน...ผมเอ็ดลูกสาวไปยกใหญ่ถึงขั้นเสียน้ำตา
เรื่องของเรื่อง ก็ด้วยเหตุที่เธอทำเรื่องที่ไม่เข้าท่า...อารมณ์ประมาณว่า นึกถึงแต่ตัวเองเป็นใหญ่ โดยไม่แคร์ความรู้สึกของผม
แม้ว่า ก่อนหน้านี้ ผมจะเตือนลูกไปหลายหน...แต่เธอก็ยังผิดซ้ำเดิมอยู่ซ้ำๆ...ผมจึงไม่มีเหตุให้ต้องปราณีในการสอน “บทเรียน” ให้กับเธอ
...
ตามประสาของเด็กน้อย...ที่เมื่อโดนดุ ก็ต้องมีน้ำตา และหวังว่าจะได้รับการปลอบขวัญ
แต่ผมก็ใจแข็งพอ ที่จะบอกลูกว่า เธอจะได้รับการปลอบขวัญ ก็ต่อเมื่อเธอรู้จัก “สำนึกผิด” ไม่ใช่แค่ “รู้สึกผิด”
ส่วนใหญ่คนเราจะ “รู้สึกผิด” แต่มักไม่ค่อย “สำนึกผิด”...เราจึงผิดพลาดซ้ำสองซ้ำสามอยู่นั่นเอง
...
ผมสอนลูกว่า คนเราต้องเรียนรู้ทั้งการเป็น “ผู้ให้” และ “ผู้รับ”...และแม้เธอจะเป็นลูกของผม แต่เธอจะเอาแต่รับ โดยไม่คิดจะให้อะไรกลับคืนมากับผมเลย ย่อมไม่ได้
ที่ผมสอนลูกแบบนี้ ไม่ใช่ว่า ผมต้องการเรียกร้องหรือตั้งเงื่อนไขใดๆ กับความรักที่ผมมีให้กับลูก
หากแต่ผมไม่ต้องการจะเป็น “พ่อแม่รังแกฉัน”...ที่แม้จะพบว่า ลูกคิดไม่ถูกต้อง แต่ก็ปล่อยให้ผ่านเลยไป
ผมต้องการให้ลูกรับรู้และเข้าใจ...ว่าถ้าเรารู้จัก “รับ” เราย่อมมิอาจอยู่บนโลก โดยมิเคยรู้จัก “ให้”
...
ผมบอกลูกว่า การที่เราอยู่เป็นครอบครัว เราจำเป็นต้องดูแลกันและกัน
เธอจะมีความสุขอยู่ฝ่ายเดียว โดยที่ผมต้องเป็นฝ่ายทุกข์อยู่ทุกครั้งไป...ย่อมไม่ได้
เธอจะมาอ้างสิทธิ์ว่าเป็นลูกหรือเป็นเด็ก จึงมีความชอบธรรมที่จะเป็นผู้ครอบครองความสุขแต่เพียงผู้เดียว...หาได้ไม่
...
สำหรับคนเป็นพ่อ-แม่...
มันเป็นเรื่องของ “หน้าที่”...ที่จะต้องเลี้ยงดูให้ลูก มีความสุขทางกาย
มันเป็นเรื่องของ “ความรัก”...ที่จะต้องเลี้ยงดูให้ลูก มีความสุขทางใจ
...และมันเป็นเรื่องของ “ความรับผิดชอบ”...ที่จะต้องเลี้ยงดูให้ลูก มีความนึกคิดอันควร...
#NoteToSelf:
- ร้องไห้เพราะรู้สึกผิด ต่างจาก ร้องไห้เพราะสำนึกผิด...แบบแรก เพราะสงสารตัวเอง แต่แบบหลัง เพราะสงสารผู้อื่นที่เดือดร้อนเพราะเรา
- เมื่อเห็นว่าลูกคิดไม่ถูกไม่ควร...อย่าปล่อยผ่าน เพราะเห็นว่าเป็นลูก หรือเห็นว่าเป็นเด็ก / เพราะแม้ลูกจะยังไม่เข้าใจเรื่องเหตุและผล แต่รับรองได้ว่า ลูกจะ “สัมผัส” ได้ ถึงความไม่ปกติกับสิ่งที่เกิดขึ้น
- เราจะไม่มีวันรู้ซึ้งถึงความโชคดีของการเป็น “ผู้รับ”...จนกว่าเราจะเรียนรู้ถึงความเสียสละของการเป็น “ผู้ให้”
- เมื่อรู้ซึ้งถึงการเป็น “ผู้ให้”...เราจะเข้าใจ ว่าเมื่อใดจึงควรจะเป็น “ผู้รับ”
- ก็เพราะรักลูก...จึงต้องรู้จัก “ใจร้าย” เพื่อให้ลูกอยู่บน “ทางที่ควร”
Comments
Post a Comment