Post#5-044:
เย็นนี้ผมมีนัดสำคัญ...ก็คือการพาพ่อไปทานข้าวนอกบ้าน
ด้วยชีวิตที่ยุ่งเหยิงในช่วงครึ่งปีหลังมานี้...ทำให้ผมไม่ค่อยมีโอกาสได้เจอหน้าพ่อมากนัก...เรียกว่าเดือนหนึ่งๆ เจอกันไม่เกิน 2-3 ครั้ง
ดังนั้น การได้ทานข้าวกับพ่อ...จึงต้องถือได้ว่า เป็นมื้อพิเศษสำหรับผม
...
ความที่ผมเป็นลูกชายคนโตในครอบครัวชาวจีน...พ่อจึงรักผมมากกว่าลูกคนอื่นๆ แบบชัดเจน
เอาว่าตั้งแต่จำความได้...ในบรรดาลูกๆ ทุกคน ผมไม่เคยเป็นเบอร์สองรองใครในเรื่องความรักที่พ่อมีให้ เรียกว่า รักผมแบบ “ลำเอียง” ก็ไม่ผิดหรอกครับ
นับเป็นโชคของผม...ที่ความรักของพ่อ ก็ไม่เคยกลายเป็นความรักแบบ “พ่อแม่รังแกฉัน” เลยแม้แต่น้อย
ที่สำคัญ...ความรักของพ่อที่มีให้ผม ก็ไม่เคยจางหายไปกับกาลเวลาเลย
...
น้องชายผมตั้งข้อสังเกตว่า...เวลาผมมาทานข้าวด้วย พ่อจะเจริญอาหารมากเป็นพิเศษ
ข้อนี้ผมยังไม่แน่ใจนัก...แต่ก็พอจะสังเกตได้ว่า ส่วนใหญ่พ่อจะอารมณ์ดี เวลาที่เราได้ทานข้าวด้วยกัน โดยไม่เกี่ยงว่าเป็นอาหารมื้อหรูหรา หรือเป็นแค่ข้าวต้มกุ๊ยร้านริมถนน
ผมมีความสุขเวลาเห็นพ่อเคี้ยวข้าวตุ้ยๆ และผมเชื่อว่า พ่อเองก็คงจะมีความสุข เพียงแค่มีผมนั่งตักอาหารให้ อยู่ใกล้ๆ
...มื้อไหนก็ไม่พิเศษ เท่ามื้อที่เราได้ทานกับครอบครัวที่เรารัก...จริงมั๊ยครับ?...
#NoteToSelf:
- มื้อธรรมดาก็กลายเป็นมื้อพิเศษได้เสมอ...เมื่อได้ทานกับพ่อและแม่
- ครอบครัวที่รวยล้นฟ้าแต่ไม่เคยได้ทานข้าวพร้อมหน้า ฤาจะสู้ครอบครัวธรรมดาที่มีโอกาสได้ตักกับข้าวให้กันและกัน
- บางทีการกตัญญูต่อพ่อแม่ ก็ไม่ได้ยากเกินกว่าแค่ “ไปทานข้าวกับท่าน” เลยจริงๆ
Comments
Post a Comment