Post#2-304:
ให้บังเอิญว่าเช้านี้ผมออกจากบ้านสายกว่าปกติ ก็เลยมีโอกาสได้คุยกับนางฟ้าตัวน้อยของผม
เธอเดินมาหาพร้อมกับของขวัญทำมือชิ้นน่ารัก พร้อมกับบอกว่า นี่เป็นของขวัญที่เธอตั้งใจทำให้เพื่อแสดงความของคุณที่ผมทำงานหนักเพื่อเธอ
ผมรับของขวัญไว้ด้วยใจที่พองโตและน้ำตารื้นนิดๆ ได้แต่บอกลูกสาวว่า ผมขอบคุณและชอบของขวัญชิ้นนี้มากๆ
...
แน่นอนว่า ลูกสาวของผมคงไม่น่ารักได้แบบนี้ หากแม่ของเธอไม่ได้บอกเล่าและอธิบายว่า ที่ผมทำงานหนักจนไม่ค่อยได้เจอหน้าลูกสาวน่ะ เป็นเพราะอะไร
ผมจึงนับเป็นผู้ชายโชคดีที่มีหลังบ้านที่แสนจะเข้าใจ และมีแม่ที่ดูแลลูกได้เป็นอย่างดี จนผมไม่ต้องมีเรื่องให้ต้องให้กังวลใจแต่อย่างใด
ที่เล่ามาไม่ได้จะมาอวยภรรยาหรืออวดลูกออกสื่อหรอกนะครับ เพียงแค่อยากจะยกตัวอย่างเพื่อสนับสนุนความจริงบางอย่างเท่านั้น
ความจริงที่ผมว่า ก็จะอารมณ์คล้ายๆ เพลงๆ หนึ่ง เนื้อร้องประมาณว่า "เธออาจมีร้อยเหตุผลที่เธอจะไป แต่ฉันมีเพียงเหตุผลเดียวจะให้เธออยู่..." พอคุ้นๆ มั๊ยครับ
แต่เนื้อความของผมนั้นคือ "เราอาจมีร้อยเหตุผลที่เราจะหยุดหรือทดท้อกับชีวิต แต่ขอแค่มีเหตุผลสำคัญข้อเดียวเท่านั้น มันก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้เราเดินหน้าต่อไปได้"
...
อุปสรรคนานัปการที่เราต้องฝ่าฟันในทุกๆ วัน ล้วนบั่นทอนกำลังใจ ฉุดให้เราอ่อนล้า โรยแรง และพร้อมที่จะยอมแพ้...อาจมีเป็นร้อยเรื่องพันเหตุอย่างที่ว่า
หากแต่ถ้าเราสามารถค้นหาเหตุผลสำคัญได้แม้เพียงข้อเดียว ก็เพียงพอแล้วที่จะเป็นพลังที่ผลักดันให้เราไม่ยอมแพ้ ไม่ท้อถอย และพร้อมที่จะเดินหน้าไปอย่างไม่หยุดยั้ง
สำหรับคนอื่น เหตุผลสำคัญนั้น จะคืออะไรผมไม่อาจทราบได้ แต่สำหรับผมและหลายๆ คนแล้ว...
"ลูก" และ "ครอบครัว" นั่นเอง คือคำตอบสุดท้าย
...
สำเร็จในหน้าที่การงาน...แต่ล้มเหลวกับครอบครัว แน่ใจหรือเราเรียกผลลัพธ์แบบนี้ว่า ชีวิตที่แท้จริง?
แต่ล้มเหลวในหน้าที่การงาน...ย่อมยากที่จะดูแลครอบครัวให้มีความสุขได้
เราจึงต้องหาความและลงตัวให้กับงานและครอบครัวให้จงได้...คนที่ประสบความสำเร็จโดยแท้จริง จึงต้องเป็นคนที่จัดการทั้งสองเรื่องนี้ได้อย่างกลมกล่อมและสมดุลย์
หรือที่ฝรั่งเรียกว่า "Work-Life Balance" นั่นเองครับ ^^
Comments
Post a Comment