Post#2-325:
เที่ยงนี้ผมมีโอกาสได้ทานข้าวกับอดีตเจ้านายที่ไม่ได้เจอกันนานพอดู
ก็คุยเรื่องเก่าบ้าง คุยเรื่องแผนอนาคตบ้าง ได้แลกเปลี่ยนสารทุกข์สุกดิบบ้าง คุยกันไปเรื่อยเปื่อยจนลืมเวลา
ผมชอบเวลาคุยกับคนกันเองแบบนี้ ชอบตรงที่เรื่องที่คุยมันจะกระโดดไปกระโดดมา เดี๋ยวเรื่องนั้น เดี๋ยวเรื่องโน้น เป็นการสนทนาแบบไร้ระเบียบ แต่เปี่ยมไปด้วยความสนุกและเปิดเผย
ตอนหนึ่งของการสนทนา เราก็คุยกันถึงเรื่องแผนงานใหม่ๆ อารมณ์ประมาณ Thinking Out Loud ว่างานนั้นทำแบบนี้ดีมั๊ย? แล้วงานนี้ทำแบบนี้ไปถูกทางมั๊ยหนอ?
...
จะว่าไปเราคงมีเพื่อนแท้แค่ไม่กี่คน ที่สามารถเล่าความคิด ปันความฝันให้เค้าฟังได้ โดยไม่ต้องกังวลว่าเค้าจะมาดูถูกดูแคลน
ซึ่งนอกจากจะไม่ดูแคลนแล้ว เค้าก็ยังจะช่วยเกลาความคิด ให้ความเห็น และเป็นกำลังใจให้เราอีกด้วย...ซึ่งเป็นสิ่งที่เราเรียกรวมๆ ว่า "มิตรภาพ"
เพื่อนแท้จึงมีไว้คอยช่วยเหลือกันไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง คอยตบไหล่ชื่นชม รวมไปถึงดุด่าและติติงยามที่เราทำอะไรไม่ถูกไม่ควร...ไม่ใช่เข้าข้างหรืออวยกันตะพึดตะพือ ไม่แยกแยะผิดถูก
...
สิ่งหนึ่งที่ผมเรียนรู้จากอดีตเจ้านายท่านนี้ (ซึ่งปัจจุบัน ท่านก็เอ็นดูนับผมเป็นเพื่อน) ก็คือเรื่อง Passion ในการทำงาน
พี่เค้าสอนผมด้วยการทำให้เห็นว่า ถ้าจะทำอะไรให้ดีสักอย่าง ถามตัวเองให้แน่ๆ ก่อน ว่ามี Passion ในสิ่งที่จะทำนั้น มากพอมั๊ย?
ถ้ามี Passion มากพอ ก็เรียกว่า เรามีปัจจัยสำคัญแห่งความสำเร็จมาไว้ในความครอบครองแล้ว ซึ่งผมเห็นด้วยกับพี่เค้ามากๆ ว่าหากทำอะไรด้วย Passion ที่เต็มเปี่ยมแล้วละก็...
จุดหมายที่ฝันกันไว้...ก็คงไม่เกินมือเรา (เพลงเก่าอีกแล้ว ^^)
Comments
Post a Comment