Post#4-300:
แม้ว่าผมจะตามใจลูกสาวไปเสียทุกเรื่องเสียเป็นส่วนมากก็ตาม...แต่ก็ใช่ว่า เรื่องที่ผม "ไม่ยอม" จะไม่มี
เอาจริงๆ ผมก็เป็นคนค่อนข้าง "หัวโบราณ" ในการเลี้ยงลูก แม้ว่าจะยอมรับในแนวทางการเลี้ยงลูกสมัยใหม่อยู่บ้าง
บางเรื่องที่ลูก "ทำผิด"...ผมก็ไม่ลังเลที่จะลงโทษ และถ้าจำเป็นจะต้องลงโทษ ก็รับรองได้ว่า ลูกผมจะต้อง "หลาบจำ" กับการลงโทษ ชนิดที่ว่า จะไม่มีการผิดเรื่องเดิมเป็นการซ้ำสอง
บางครั้ง ผมก็ขัดใจลูกโดยไม่มีเหตุผลเอาดื้อๆ...ด้วยต้องการสอนให้ลูกมี "ภูมิต้านทานสังคม" เพราะชีวิตจริง เราอาจถามหาความยุติธรรมไม่ได้
รวมความแล้ว แนวทางหลักที่ผมใช้สอนลูก ก็คือ "คนเราอยู่ในสังคม โดยไม่มีกฏกติกาไม่ได้" และ "โลกนี้มิได้เป็นไปตามที่เราต้องการทุกครั้ง ชีวิตจึงต้องเจอความผิดหวังบ้าง"
...
ที่แชร์มาทั้งหมดนั้น ไม่ใช่จะมาอวดอ้างเป็น Guru ผู้ชำนาญการเลี้ยงลูก แต่อย่างใดหรอกนะครับ
ผมแค่อยากจะบอกว่า การเลี้ยงลูกไม่ได้เป็น "เรื่องเฉพาะครอบครัว" อย่างที่คนส่วนใหญ่เข้าใจ
แต่มันคือความรับผิดชอบต่อสังคมอย่าง "มีนัยสำคัญ" ต่างหาก
...
ถ้าจะเปรียบ "เด็ก" ว่าคือ "ผ้าขาว" ที่เราจะแต่งแต้มเติมสีสันใดๆ ลงไปก็ได้...ผมก็ต้องถามหน่อยล่ะครับ ว่าเราจะเติมสีอะไรก็ได้ โดยไม่ต้องแคร์โลก ใช่มั๊ย?
พิจารณาตามให้ดีๆ นะครับ...ผมไม่ได้บอกว่า ห้ามเลี้ยงลูกให้แตกต่างหรือเป็นตัวของตัวเอง
เพียงแต่ "ความแตกต่าง" ที่เราคิดจะสร้างให้ลูกเป็นนั้น จะต้องไม่ทำให้เค้ากลายไปเป็น "คนสร้างความแตกแยก" ในสังคม
...
ไม่เฉพาะกับ "ลูก" นะครับ...แต่กับการดูแล "ลูกน้อง" ก็เช่นกัน
อย่าไปให้ท้ายหรือส่งเสริมให้พวกเค้าไประรานหรือรังแกชาวบ้าน ไม่ว่าจะเป็นภายในองค์กร หรือนอกองค์กร ก็ตาม
อย่าให้อภัยพวกเค้า...หากรู้ดีว่า การให้อภัยโดยไม่ทำให้พวกเค้าสำนึก จะกลับกลายมาทำร้ายตัวเค้า, ตัวเรา และองค์กร ในภายหลัง
...ทบทวนดูให้ดีครับ...บางที เราอาจจะไม่รู้ตัว ว่าเรากำลังเป็น "พ่อแม่รังแกฉัน" อยู่ ก็เป็นได้...
#NoteToSelf:
- สอนลูกและลูกน้องให้ "แตกต่าง" ไม่ใช่สอนพวกเค้าให้ "แตกแยก"
- สุภาษิต "รักวัวให้ผูก รักลูกให้ตี" ยังคงเป็นจริงและใช้ได้เสมอ
- การรักลูก ไม่ใช่ประคบประหงม หรือเอาใจจนเสียคน แต่ต้องประคับประคอง และสอนให้ลุกขึ้นอย่างแข็งแรงเมื่อผิดพลาด
Comments
Post a Comment